Lesbók Morgunblaðsins - 18.04.1948, Síða 7
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
211
með stafnum, fyrst á handlegginn og
svo á herðamar, svo að við beinbroti
lá, Spurði Ólafur þá hví lögreglan
rjeðist á sig, en Hendrichsen svaraði
engu en espaði sig því meir og ljet
höggin ríða á Ólafi. Taldi Ólafur að
tvö höggin hefði verið svo mikil að
þau hefði riðið sjer að fullu, ef hann
hefði ekki getað skotist undan þeim.
Var hið seinna höggið svo mikið, að
þá er stafurinn kom á jörð brotnaði
neðan af honum. —
t ævisögu sinni segir Jón Borgfirð-
ingur um jólin 1853: „Jólin voru
leiðinleg og bar ekkert til tíðinda
hjer í Reykjavik, nema polití Hend-
richsen barði mann í kirkjunni á jóla-
nóttina".
Þessi tvö dæmi lýsa Hendrichsen
nokkuð vel.
Hann var stór maður og sköllóttur,
eins og sjest á þessari vísu:
Hendrichsen á hafsins brón
horfir malarkambi frá,
skrifar röðull skrítna rún
skallann politísins á.
En þrátt fyrir stærðina var hann
mannleysa, þegar á revndi. — Eitt
sinn sendi hann kæru á vinnumann
frá Eiði í Mosfellssveit. Segist hann
fyrst hafa hitt manninn ölvaðan
hvað eftir annað og skipað honum í
hvert skipti að fara heim til sín. —
Vinnumaður Ijet þetta eins og vind
um eyrun þjóta. Seinast var hann með
einhvern rosta inni í búð og var þá
kallað á Hendrichsen og honum sagt
að fara burt með hinn ölvaða mann.
^En þegar jeg ætlaði að taka hann,
sagði Hendrichsen, þá þreif hann af
mjer stafinn og mundi hafa brotið
hann á knje sjer ef aðrir hefði ekki
hindrað það. —
Hendrichsen rekinn
Þegar þau hjúin mad. Bagge og
Hendrichsen ljetu af veitingum í
klúbbnum, tóku þau upp á því að
halda dansleika í sjálfri j'firrjettar-
stofunni, og ljek Hendrichsen þar sem
áður á flautu fyrir dansinum. Þá var
Vilhjálmur Finsen bæjarfógeti og
mun honum hafa ofboðið slíkt kæru-
leysi, og þótt skörin vera farin að
færast upp í bekkinn, þegar lögreglu-
þjónninn stóð fyrir píuböllum í dóm-
sal landsyfirrjettar og 'jek þar sjálf-
ur fyrir á flautu blindfullur. Hefur
það máske riðið baggamuninn um að
Hendrichsen var rekinn frá lögreglu-
þjónsstörfum 1855 og var borið við
drykkjuskap og óreglu.
Á því, sem hjer hefur verið sa?t,
var það ekki vonum fyr að hann væri
rekinn, og hefur þó að eins fátt eitt
verið týnt til af ávirðingum hans.
Hendrichsen hvarf hjeðan til Kaup-
mannahafnar sumarið 1856, og hafði
nokkur eftirlaun úr bæjarsjóði, þrátt
fyrir allt. Þau eftirlaun hrukku þó
skamt, því að hann lerti á letigarð-
inum í Kaupmannahöfn og þar mun
hann hafa andast.
Maddama Bagge var hjer eftir um
nokkur ár, en fór síðan til Kaup-
mannahafnar og lifði þar í hinni
mestu örbirgð.
Lýkur hjer sva að segja frá hinum
dönsku lögregluþjónum í Reykjavik.
V ^ ^ ^
Beygöir menn í basli rauna
biðja Drottin oft aö launa
þeim, er hjálpa hrjáöum mest.
Rausnargjafir Reykvikinga
reisa marga fátoeklinga.
Máttur bæna siöar sjest.
Til aö spara sókn á sœinn,
síldin veöur inn í bæinn.
Undur slíkt fær eina lausn:
Sjer til gamans guöir stinga
gulli í vasa Reykvíkinga,
þannig launa þeirra rausn.
HREIÐAR E. GEIRDAL.
1i\eijkjavíl
Abraham Lincoln, forseti Banda-
ríkjanna, talaði einu sinni um frels-
ið á þessa Ieið:
Heimurinn hefir ekki skilið enn,
hvað felst í orðinu frelsi, og amer-
íska þjóðin hefir eigi rjettan skiln-
ing á því. Allir þykjumst vjer vilja
vinna fyrir frelsið, en okkur kemur
ekki saman um hvað frelsið er.
Sumir halda því fram að það sje
frelsi að hver maður sje sjálfráður
um það hvernig hann fer með sig
og það, sem hann aflar með vinnu
sinni. Aðrir halda því fram að það
sje frelsi, að hver maður megi breyta
gagnvart öðrum eins og honum sýnist
og fara með arðinn af annara vinnu
eins og honum sýnist.
Hjer eru tvær gagnólíkar skoð-
anir kallaðar hinu sama nafni, frelsi.
En af þessu leiðir að nöfnin verða
tvö, frelsi og harðstjórn, eftir því í
hvers munni það er.
Fjárhirðirinn hrífur lambið frá
gini úlfsins og í augum lambsins er
hann frelsari þess. En í augum úlfs-
ins er hann frelsisspillir, því að hann
hefir heft þann yfirgang úlfsins að
koma fram við aðra eins og hon-
um sýnist.
Þess vegna verða lambið og úlf-
urinn ekki sammála um það hvað er
frelsi. Á sama hátt fer mönnunum
þegar þeir eru að tala um frelsi.
^ ^ ^
Börnin eru auður
Hin nærtækustu auöæfi sem stein-
aldar-Eskimóar safna, og hiö eina,
sem þeir eiga til elliáranna, eru böm-
in. Barnlaus ekkja veröur aö vera
sjálfri sjer nóg. Ekkja meö einu barni
er eftirsótt, en aö taka ékkju meö
þremur eöa fjórum börnum til eigin-
konu, er hjá steinaldarmönnum hjá
Krýningarflóa hiö sama og í New
York aö giftast ekkju milljónamær-
ings.