Lesbók Morgunblaðsins - 10.03.1946, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
101

Eftir það fór hann inn í næsta
herbergi með báðar ráðskonur
sínar, en þar voru tvö rúm inni.
Svo fell kyrð yfir.
Jeg svaf nokkuð lengi fram eft-
ir næsta morgun, og vissi ekki fyr
en þau voru öll þrjú komin inn
til mín, svo að jeg lenti í hálfgerð
um vandræðum með að klæða mig.
En upp frá því og fram á kvöld
datt varla nje draup af prestinum
og stúlkum hans. Hann ihintist nú
ekkert á hina mörgu merkilegu
sögustaði, sem hann hafði talað
svo mikið um kvöldið áður. Tomas
á Kempis segir einhvers staðar:
„Daufur morgun fylgir oft glað-
væru kvöldi“.
En prestur hafði nóg að gera.
Altaf voru einhverjir að koma til
hans, bæði Indíánar og kynblend-
ingar og þurftu að tala við hann.
Hann reykti stöðugt og við og við
saup hann á flösku, og blessaði
og kjassaði alla komumenn, en
neitaði þeim þó staðfastlega um
alla veraldlega hjálp. Allan morg-
uninn var smiður þar að negla
saman tvö borð, sem vildu alls
ekki láta negla sig saman. Um há-
degi snæddum við þrír morgun-
verð, ásamt ketti, hundum, páfa-
gaukum og apanum, sem öll gengu
í matinn með okkur, eins og þau
ættu hann.
Dagurinn leið heldur tilbreyt-
ingalítið. Helsta dægrastyttingin
var að heyra garg í páfagaukun-
um, hundagelt, ýlfur og væl í ap-
anum, sem hristi hlekki sína og
reyndi að hrekkja og klóra hvern
mann, er nærri honum kom. Ogj
svo var þarna svo mikið af flug-
um, að suðan í þeim var eins og
þungur vatnaniður. Og upp yfir
þetta heyrðist við og við ómur af
tóni frá kirkjunni, en þar var
klerkur að syngja skyndimessur
til friðþægingar sál einhvers fram
liðins.
Undir kvöldið fjölgaði heimilis-
fólki. Þriðja ráðskona prestsins
kom þá heim. Hún. var feit og
fjörug, og hafði verið í fundaferð
hjá ættingjum sínum uppi í fjöll-
unum. Það var mesta furða að alt
skyldi vera þarna jafn sóðalegt ogj
raun var á, þegar presturinn hafði
þrjár ráðskonur til að annast heim
ilisverkin.
X. Hugvitsmaður í Loja
hafði ákaflega gaman að hlusta á
þessa tungu, sem hann skildi
ekkert í, en borgarstjórinn þrum-
aði reiður og kvaðst ekki vilja
heyra eitt orð af þessu „bölvaða
máli“. Prestur helt fast að þeim
drykknum og ljet altaf sækja á
flöskuna þegar hún hafði verið
tæmd. En borgarstjórinn varð
reiðari og reiðari og seinast slangr
aði hann út í myrkrið og grenjaði
að hann ætlaði að sækja sjer
byssu eða hníf. Prestur og lög-
reglustjóri fóru á eftir honum og
það heyrðist ógurlegur hávaði í
þeim, svo að bergmálaði í hlíð-
inni, ýmist grimmúðleg raust borg!
arstjórans eða gjallandi rómur
prestsins. Að lokum datt þó alt í
dá. Prestur kom inn aftur og var
þá einn. Var þá ekki að sjá á hon-
um að hann væri ölvaður. Hann
hafði kastað vímunni af sjer, eins
og hann hefði kastað af sjer flík.
Hann laut undir borðið til þess að
ná sjer í meira tóbak. Svo fór
hann að afsaka þctta uppistand
og sagði að fjelagar sínir væru
æðstu valdsmenn þarna um slóðir
og hann yrði að koma sjer vel við
þá „hvort sem sjer líkaði betur
eða ver“. Svo bað hann mig bless-
aðan að vera um kyrt i Ona næsta
dag. Við skyldum ferðast um ná-
grennið á múlösnum og hann
skyldi sýna mjer marga merkilega
sögustaði. Hann sagði að Ona væri
elsta þorpið í Suður-Equador og
að í þéssu liúsi hefði Sucre undir-
ritað friðarsamning eftir orustuna
hjá l'arqui. Þótt jeg byg'gist við
því að ekkert af þessu væ?i að
marka, þá lofaði jeg að halda
kyrru fyrir næsta dag. Þá faðmaði
hann mig að sjer og kallaði mig
besta vin sinn og jós yfir mig öll-
um gælunöfnum sem hann kunni
á spönsku. Að því búnu skipaði
hann stúlkunum að búa um mig á
tnoldarbekknum í skrifstoíu sinni.
LOJA er 380 mílur frá Quito
og er stærsta borgin i því hjeraði,
sem stjórnin skiftir sjer minst af.
Hún stendur á milli ánna Zavvara
og Malaeatos, sem renna í Ama-
zon. Þar er flatt land og frjósamt
umhverfis, og þar spretta banan-
ar, enda þótt borgin sje í 7000
feta hæð yfir sjávarmál.
í' fornfálegu tvilyftu húsi við
aðaltorgið, býr Augustus Cárrion,
hugvitsmaður. Hann hefir fundið
upp „celifono“, en það er aðferð til
þess að setja píanó í samband við
rafmagnstraum og gefa því lang-
dregin og mjuk orgelhljóð. Hann
er merkilegasti maðurinn um þess
ar slóðir, en lionum er „haldið
niðri“ af þeim, sem njóta góðs af
frægðarorði hans. Hann er ágætt
sýnishorn þess hvernig íer fyrir
gáfuðum mönnum. sem reyna að
liefja sig upp úr fjöldanum á af-
skektum stöðum fjarri menning-
unni.
Jeg hitti hann heima. Þar voru
stór kort af París og' New York, en
þangað hafði hann komist einu
sinni, er hann var að reyna að fá
einkaleyfi á uppgötvun sinni.
Þarna voru líka margair myndir af
ættmgjum hans, gulnaðar af elli.
1
I