Lesbók Morgunblaðsins - 10.03.1946, Blaðsíða 8

100
"5* LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
- ÓKUNN LÖND -
MILLI Nabon og Ona eru að
eins átján mílur, en enginn getur
gert sjer í hugarlund ‘hvernig leið-
in er. Neðst í hinum þrönga dal
var einstakur hár tindur og sá
ekki upp á kollinn á honum. Þeg-
ar jeg leit aftur nokkrum klukku-
stundum seinna, þá horfði jeg nið
ur á hann og var hann þá að sjá
cins og hundaþúfa. Eftir erfiða
göngu í fjöllunum kom jeg fram
í hátt skarð og við mjer blasti
annar dalur. Eftir klukkustundar
göngu var jeg kominn til Ona og
fór rakleitt heim til prestsins.
Ráðskonur hans, tvær laglegar
kynblendingsstúlkur, tóku á móti
mjer með sama kuldanum og
kæruleysinu, sem einkennir fram-
komu fólks þarna gagnvart ókunn
ugum. Þær sögðu að presturinn
hcfði „farið upp í fjöllin“, en hann
gæti kornið „á hverri stundu“,
sagði'önn’ur" og það þýddi auðvit-
að~að' hann gæti komið þá um
kvöldið, eða ekki fyr en eftir viku.
Þarna voru nokkrir moldai'kofar,
en jeg sá það, að jeg mundi
hvergi geta gist annar staðar en
hjer. Myrkrið var að skella á og
mjer leist ekki á blikuna. Að lok-
um sagði önnur þeirra, að hann
mundi „líklega koma í kvöld“ og
að þeir skyldu leita að einhverju
matarkyns, ef jeg vildi biða. Jcgi
var nú orðinn þaulvanur því.
í kofanum var moldargólf og
moldarveggir. Þar inni voru páfa-
gaukar, sem kölluðu og grenjuðu
á stúlkurnar með nafni. Þar var
api bundinn og ósköp niður dreg-
inn að sjá, og þar var ýmislegt
annað furðulegt. Á miðju gólfi
stóð óheflað borð, og eftir góða
stund baru þær fram matinn,
ýmsa rjetti, en alla a sama disk,
IX. Hjá prestinum í Ona
og var bætt á hann í hvert sinn,
sem hann var hroðinn. Ekkert
brauð var á borðinu, en svo nóg‘
af öðrura mat, að jeg fylti vasa
mína, því að jeg vissi af fyrri
reynslu, að það gat komið sjer
vel. Allir voru rjettirnir kaldir,
en loguðu uppi í manni vegna þess
hve mikið var í þeim af grænum
pipar, sem Andesbúar hafa í allan
mat.
’Nokkru seinna kom hópur ríð
andi manna utan úr myrkrinu og
staðnæmdist við kofann. Jeg var
hálfsofandi, en staulaðist nú á
fætur. Þarna var presturinn kom-
inn. Hann var risi að vexti, fullar
þrjár álnir á hæð og þrekinn að
því skapi. Hann var með konga-
nef og mjög hörundsdökkur.
Klæðnaðurinn var skósíð svört
hempa og Panamahattur. ákaflega
vandaður og hefir eflaust verið
gjjöf frá einhverjum fjallabúa.
Logandi vindlingur var milli var-
anna^ og vikugamalt skegg á vöng
um. Það var auðsjeð á prestinum
að hann hafði mikla reynslu í
þessa heims málum. Rödd hans
var há og hvell eins og stærstu
kirkjuklukkunnar í Quito. En
hann var smeðjulegur í fram-
komu. Hann faðmaði hvern að
sjer með blessunarorðunum: „Ó,
kæri, besti vinur!’* „O, Jesecito
cholito, hijito mio!“ Og milli orð-
amia laut hann niður og kysti fólk
ið, svo að fullkomin hræsni virt-
ist vera, en var þó ekki. Mjer lieils
aði hánn á sama hátt, eins og lengi
þráðum vini, og fullvissaði nng
um það að kofmn og alt sem þar
var værí mitt. Hann barmaði sjer
út af því að hann liefði sent „báða
grammofónana sína“ til Cuenca
og 5000 dollara virði af öðrum
gripum. Hann ætlaði bráðum að
flytjast til Cuepca.
Húsakynni hans voru gott sýnis
horn af prestsetri í Andesfjöllum.
Leirklíndir veggir og torfbekkir í
stað legubekkja. Á veggjunum
hengu til skrauts ótal litprentað-
ar auglýsingar um whisky og vind
linga, og á flestum þeirra naktir
kvenmenn. Undir borði hans var
stór poki af tóbaki, settur þar til
þess að tóbakið gæti þornað, og
hann var altaf að fara í pok-
ann og ná sjer í tóbak til að vefja
úr vindlinga, leit þó aldrei af gest-
um sínum og malaði í sífellu.
Tveir menn voru þarna auk
okkar og báðir af Indíánakyni.
Annar var lögreglustjórinn, en
hinn bar borgarstjóratitil. Sá fyrri
var með gítar, en hinn með áfeng-
isflösku. Báðir voru þeir hálffull-
in og ekki síður háværir en prest-
urinn. í þrjár klukkustundir sátu
þeir þarna sem aldavinir og
drukku stöðugt hver á annan. Þeir
vildu fá mig til að drekka með
sjer en eftir þrjá sopa fanst mjer
jeg allur log|a að innan. Prestur
var hrókur fagnaðar, enda var
hann mestur fyrir sjer og þoldi
drykkinn best. Hávaði var nógur
af tali þeirra og gítarnum, og svo
var dimt þarna inni af tóbaks-
reyk, að naumast sáust handaskil.
Prestur talaði frönsku, því að hann
háfði á yngri árum stundað nam
í franska klaustrinu í Riobamba,
og hann vildí altaf vera að tala
frönsku við mig. Logreglustjorinn