Morgunblaðið - 08.09.2000, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 8. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VIKTOR
MAGNÚSSON
+ Viktor Magnús-
son, hjarta- og
lungnavélasérfræð-
ingur, fæddist í Jena
í Þýskalandi 12. maí
1944. Hann iést á
gjörgæsludeild
Landspítala - há-
skólasjúkrahúsi,
Fossvogi 29. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Hallgrímskirkju 6.
september.
Viktor Magnússon,
yfírmaður hjarta- og
lungnavélastarfsemi Landspítalans
„perfusionist" (íslenskt nafn yfír
þetta starf hefur ekki fundist ennþá)
lést 29. ágúst sl. en hann hlaut al-
vai-legan höfuðáverka eftir fall af
hestbaki 27. ágúst sem leiddi hann
til dauða.
Ég kynntist Viktori fljótlega eftir
að ég kom til starfa á Landspítalan-
um 1970. Hann sá þá um rekstur og
viðhald hjartaþræðingatækja Land-
spítalans og annarra tækja sem við
kom hjartalækningum.
Með okkur tókst fljótt góður
kunningsskapur og síðar vinátta,
* sem tengdist samstarfi okkar við
hj artaskurðlækningar.
Arið 1983 gerði stjórnarnefnd
Ríkisspítalanna hjartaskurðlækn-
ingar að forgangsverkefni sínu og 9
október 1985 gaf þáverandi heil-
brigðisráðherra Matthías Bjarnason
formlega heimild um að undirbúa og
hefja þessar aðgerðir hér á landi.
Viktor var valinn til að verða
„perfusionisti“ deildarinnar og tók
hann að sér þetta ábyrgðarmikla
starf. Til þess þurfti áreiðanlega
hugrekki og fórnfýsi.
Viktor fór til náms á hjartaskurð-
deild háskólasjúkrahússins í Upp-
sölum í Svíþjóð en læknar og annað
starfsfólk þeirrar deildar tóku að sér
þjálfun þeirra íslensku starfsmanna
sem lítið eða ekki höfðu starfað við
slíkar aðgerðir áður og aðstoðuðu
okkur á allan hátt við upphaf starf-
seminnar.
Hjartaaðgerðir hófust hér á landi
14. júní 1986, og nú hafa verið gerðar
tæplega 2.600 aðgerðir. í langflest-
um aðgerðanna var Viktor við stjórn
vélarinnar, og voru þær oft flóknar
og erfiðar. Ég hygg að margir eigi
honum mikið að þakka, þó að þeim
sé það vafalaust ekki kunnugt enda
vann hann starfið í kyrrþey.
Oft hefur einnig verið ráðist í að
reyna að bjarga fólki með aðstoð
hjarta- og lungnavélar þótt ekki hafi
verið um beina skurðaðgerð að
ræða, t.d. við ofkælingu. Það tókst
stundum giftusamlega. Viktor var
einstaklega uppfinningasamur og
snjall við slíkt, og í einu tilfelli vakti
slík björgun athygli víða um lönd
enda hafði þannig aðferð ekki verið
beitt áður og átti Viktor stóran þátt í
því að svo vel tókst til. Þetta var síð-
an birt í þekktu læknatímariti. Við
lát sitt var Viktor orðinn einn af
allra snjöllustu „perfusionistum"
Norðurlanda og þótt víða væri leit-
að.
Viktor var forseti tveggja Norð-
urlandaþinga „perfusionista", sem
haldin voru hér á landi.
I byrjun þessa árs var
honum boðið að halda
hátíðarfyrirlestur á
þingi „perfusionista“ í
Flórída í Bandaríkjun-
um og notaði hann þá
tækifærið að kynna
bæði land og þjóð, enda
var hann mikill Islend-
ingur. Fórst honum
þetta vel úr hendi.
Viktor var ákaflega
vinsæll maður ekki ein-
ungis meðal samstarfs-
manna sinna hér held-
ur einnig á Norður-
löndum og víðar í Evrópu.
Við öll, sem störfuðum með hon-
um hér á Landspítalanum, erum
harmi slegin yfir þessu ótímabæra
andláti þó að við séum ekki óvön
hörmulegum atburðum. Tveim dög-
um fyrir slysið gekk Viktor hér um
ganga hress og glaður eins og ávallt,
nú er hann skyndilega horfinn af
sjónarsviðinu aðeins 56 ára að aldri.
Skarð sem hann skilur eftir sig með-
al starfsmanna hjarta- og lungna-
skurðdeildar Landspítalans verður
vandfyllt.
Ég kveð Viktor vin minn með sár-
um söknuði og ég veit, að það sama
gera allir sem störfuðu með honum
við hjartaskurðlækningar hér á
spítalanum. Ég og konan mín Hólm-
fríður vottum Huldu, Sonju, móður
hans og öðrum ástvinum, okkar
dýpstu samúð.
Grétar Ólafsson.
Það eru atburðir á lífsleiðinni sem
fá menn til að staldra við og hugsa
sinn gang. Atburðir þessir eru
óvæntir, koma eins og þruma úr
heiðskíru lofti og kalla fram alls
kyns tilfinningar. Einn slíkur at-
burður varð nú í lok ágústmánaðar
er samstarfsfélagi okkar, Viktor
Magnússon, var burtu kallaður.
Sorg og söknuður bærist í brjóstinu
og hugurinn leitar til liðinna daga og
atburða, einnig til fyrirætlana, hluta
sem ekki komust í verk en nú er tím-
inn liðinn. Það gefst aldrei tækifæri
framar. Hins vegar er einnig þakk-
læti og gleði yfir því að hafa kynnst
öðrum eins manni og fengið að njóta
þekkingar, reynslu og mannkosta
hans. Anægja yfir sameiginlegum
stundum og verkum sem geymd eru
í minningunni. Og af þeim var nú
ekki svo lítið þegar öllu er á botninn
hvolft.
Viktor Magnússon fæddist árið
1944, sama ár og Islendingar stofn-
uðu lýðveldi og sögðu skilið við
dönsku krúnuna. Það var táknrænt
fyrir hans persónu því sjálfstæðis-
þráin var honum í blóð borin. Hann
var einarður og harður í horn að
taka, ákveðinn og skjótur með svör.
Ekki var gott að hafa hann á móti
sér en þeim mun betra að hafa hann
með sér. Það var gott að vinna með
Viktori. Verkin gengu venjulega
fljótt og vel. Minnisstætt er þegar
eðlisfræði- og tæknideild var 25 ára
og við ákváðum að setja upp vegg-
spjalda- og lækningatækjasýningu á
nýjum gangi spítalans. Sýningin átti
að vera í desember en undirbúnings-
nefnd tók til starfa í september og
var Viktor í henni. Hann mátti ekki
vera að því að vera með neinar vífil-
lengjur um hvað ætti að gera og sá
til þess að skipulagið var tilbúið á
einum fundi. Það er skemmst frá því
að segja að sýningin tókst vel og var
deildinni til sóma. Fleiri slík dæmi
mætti telja.
Viktor Magnússon réðst til starfa
á Landspítalanum í júlí árið 1969, þá
rétt rúmlega 25 ára gamall. í desem-
ber það sama ár var eðlisfræði- og
tæknideild spítalans stofnuð og
hann varð einn af fyrstu starfsmönn-
um hennar. Á eðlisfræði- og tækni-
deild starfaði hann við viðhald lækn-
ingatækja með litlum undan-
tekningum fram til ársins 1985 að
hann lagði út í nám og gerðist
hjarta-lungnavélasérfræðingur. Frá
þeim tíma starfaði hann sem slíkur,
fyrst sem starfsmaður eðlisfræði- og
tæknideildar og frá árinu 1994 sem
starfsmaður hjarta- og lungna-
skurðdeildar. Hann helgaði því líf
sitt þjónustu við spítalann, sann-
færður um að hjálp við sjúka væri
eitthvað það besta sem maður gæti
gert við líf sitt. Hann á líka þátt í
mörgum góðum afrekum á því sviði.
Fyrir nokkrum árum kom inn á
spítalann ung manneskja úr slysi og
var ekki hugað líf. Vegna lungna-
skaða þurfti hún á langtímameðferð
í hjarta-lungnavél að halda sem þá
var nýverið orðin möguleg. Sú með-
ferð stóð í á annan mánuð og tókst
með þeim ágætum að annað lungað
jafnaði sig og lífi viðkomandi var
borgið. Sem eini hjarta-lungnavéla-
sérfræðingurinn á landinu á þeim
tíma var Viktor á vakt nánast allan
tímann, í 24 klukkustundir á dag alla
daga vikunnar. Það var ekki um ann-
að að ræða og úr varð eitthvert
glæsilegasta afrek sem unnið hefur
verið á Landspítalanum.
Viktor lagði mikinn metnað í störf
sín, vildi gera vel og gerði vel. Hann
fylgdist með öllum nýjungum af
miklum áhuga, sótti námskeið og las
mikið um það sem starfi hans tengd-
ist. Hann var kominn með mikla
reynslu af störfum á spítalanum og
miðlaði gjarnan af henni, bæði til
tæknimanna og eins til lækna og
hjúkrunarfræðinga. Það er ljóst að
ekki verður auðvelt að fylla það
skarð sem Viktor skilur eftir sig á
spítalanum.
Við upplifðum Viktor Magnússon
sem mikinn kappa er hafði unun af
hvers kyns útiveru. Áhugasviðið var
vítt. Hann var mjög áfram um skíða-
íþróttina og stundaði hana lengi, í
seinni tíð sneri hann sér að siglinga-
íþróttinni og hestamennsku. I þess-
ari iðkan fundust margir sameigin-
legir snertipunktar við samstarfs-
menn víða að á spítalanum. Þar
þekkti hann því marga og átti stóran
kunningjahóp. Hann var einnig
veiðimaður og hafði gaman af að
ferðast. Fáir hafa ferðast eins víða
og hann bæði innanlands og þó sér-
staklega utanlands. Þessu kynnt-
umst við samstarfsmenn hans á eðl-
isfræði- og tæknideild vel við ýmis
tækifæri. Á mannamótum var hann
hrókur alls fagnaðar og lét sig aldrei
vanta. Kátur og hress með ánægju
af frásögnum af síðustu veiðiferð,
siglingakeppni eða öðru því sem á
dagana hafði drifið. Hann var mikill
dansari og hen-amaður.
Við starfsfélagar Viktors viljum
senda dóttur hans og samstarfs-
manni okkar í mörg ár, Sonju, konu
hans Huldu, móður Idu og systur
Önnulísu okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi minningin
um Viktor veita þeim ánægju-
stundir.
Starfsfélagar af
heilbrigðistæknisviði.
Með þessum orðum langar mig að
minnast Viktors vinar míns sem í
gegnum tíðina starfaði ötullega að
málefnum skíðahreyfingarinnar.
Hann starfaði sem formaður skíða-
ráðs Reykjavíkur og keppti á árum
áður með skíðadeild Armanns.
Viktor var alla tíð mjög áhuga-
samur um skíðaíþróttina enda afar
góður skíðamaður sjálfur. Hann gaf
skíðaíþróttinni mikið með starfi sínu
og áhuga og er missir okkar sem
starfa að málefnum skíðaíþróttar-
innar mikill.
Við unnum saman á Landspítal-
anum til fjölda ára og hittumst við
reglulega til að ræða um daginn og
veginn. Þá voru ferðir fjölskyldna
okkar í Kerlingafjöll ávallt ofarlega í
huga okkar þar sem við áttum sam-
an margar góðar stundir. Það var
alltaf gaman að vera í kringum Vikt-
or þar sem við höfðum alltaf nóg að
tala um. Nákvæmni og hreinskilni
eru þeir eiginleikar sem ég mat best
í fari Viktors sem og hans góðvilji.
Söknuður okkar sem Viktor þekktu
er mikill og verður hann ávallt ofar-
lega í huga okkar.
Elsku Hulda og Sonja, megi guð
vera með ykkur í ykkar sorg.
Egill T. Jóhannsson,
formaður Skíðasam-
bands Islands.
+ Valtýr Gíslason
fæddist að Ríp,
Hegranesi í Skaga-
firði 23.12. 1921.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi að kvöldi 30.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Gísli Jakob Jakobs-
son, f. 14.12. 1882, d.
31.8. 1951, bóndi á
Ríp í Hegranesi og
kona hans, Sigur-
laug Guðmundsdótt-
ir, f. 29.7. 1891, d.
1.5. 1940, húsfreyja.
Bróðir Valtýs var Guðmundur
Gíslason, f. 21.1. 1912, d. 15.10.
1997, bókbindari og síðar skrif-
stofumaður í Kópavogi.
Valtýr kvæntist 23.6. 1944 Evu
Benediktsdóttur f. 7.10. 1921,
saumakonu. Hún er dóttir Bene-
dikts Kristjánssonar og Krist-
bjargar Stefánsdóttur, bænda að
Þverá í Öxarfirði.
Börn Valtýs og Evu eru Rósa,
f. 18.8. 1945, skrifstofumaður í
Reykjavík, gift Baldri Baldurs-
syni; Gísli, f. 21.10. 1946, vélstjóri
Flateyri, kvæntur Elísabetu Ollu
Gunnlaugsdóttur; Bára, f. 19.6
1948 skrifstofumaður í Reykja-
vík, gift Ragnari Jónssyni; Björg
f. 2.8 1950, deildarstjóri í Njarð-
vík, gift Kristni Pálssyni; Oskar
f. 18.1. 1952, rafeindavirki í
Reykjavík, kvæntur
Guðbjörgu Rann-
veigu Jónsdóttur;
Benedikt f. 8.10.
1957, framkvæmda-
stjóri í Reykjavík.
Uppeldisdóttir Val-
týs og Evu er Valdís
AxQörð, f. 27.8.
1966, skrifstofumað-
ur í Reykjavík, í
sambúð með Má
Árnasyni. Barna-
börn Valtýs eru nú
saulján talsins en
langafabörnin tfu.
Valtýr fæddist að
Rfp, Hegranesi í Skagafirði og
ólst þar upp við öll almenn sveit-
astörf. Hann fluttist til Reykja-
víkur 1942, lauk prófum í vél-
tæknifræði f Svíþjóð 1948,
stundaði nám við Iðntækniskól-
ann í Reykjavík, lauk meistara-
prófi í vélvirkjun 1955 og lauk
prófum í hagræðingatækni 1962.
Valtýr starfaði hjá Vélsmiðj-
unni Héðni í Reykjvík 1942-77 að
undanskildum árunum 1949-55
er hann var verksljóri hjá Vél-
smiðju Bolungarvíkur. Hann hóf
sfðan störf sem véltæknifræðing-
ur hjá Síldarverksmiðjum ríkis-
ins 1978 og starfaði þar til 1988
er hann hætti störfum.
Útför Valtýs fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
til sjálfs þín og einnig annarra. Ég
var fyrir einhverra hluta sakir svo
heppin að standast þær kröfur og
mjög fljótlega komst ég undir skel-
ina sem við brynjum okkur öll með í
daglegu lífi. Við urðum fljótt mjög
góðir vinir og saman ræddum við oft
okkar hjartans mál sem ekki voru
öðrum ætluð. Þegar börnin mín
komu svo í heiminn leyndir þú ekki
hrifningu þinni, ég hafði gefið þér
Guðs gjöf sem þér þótti svo vænt um.
Ég man hve ánægður og stoltur þú
varst er dóttirin fæddist og ég vildi
skíra hana í höfuðið á ömmu sinni því
það hafði verið þinn draumur að fá
alnöfnu hennar. Börnunum mínum
sýndir þú einstaka ást og hlýju og
leyndir þau aldrei tilfinningum þín-
um, en það er eitthvað sem ég veit að
þau búa að í framtíðinni. Þú varst
þeim yndislegur afi og ég veit að þú
munt eiga stað í hjarta þeirra. Mér
varstu góður tengdafaðir en fyrst og
fremst góður vinur sem sannaðist
best er við töluðum saman fyrir
nokknxm dögum, þá sagðir þú mér
hversu mikið þér þætti vænt um mig
og hvorki breyttar aðstæður að und-
anförnu né neitt annað fengi því
breytt. Þú vildir mér allt hið besta og
baðst mig að sleppa aldrei hendinni
af þér hvað sem öllu öðru liði. Þú
varst einstakur maður og það að hafa
fengið að kynnast þér hefur gert mig
að meiri og betri manneskju. Ég vil
þakka þér allt það sem þú gafst mér
og börnunum mínum, við munum
varðveita það vel. Elsku Valli, mér
finnst leitt að hafa ekki náð að kveðja
þig að leiðarlokum en þú munt eiga
stað í hjarta mínu um ókomna tíð.
Guðrún Stefánsdóttir.
VALTYR
GÍSLASON
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
%
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
raeð áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
V sólarhringinn.
S ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.

Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja

Elsku pabbi. Það er alveg rosalega
erfitt að sætta sig við það að þú sért
farinn frá mér en ég hugga mig við
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman. Þú kenndir mér svo margt og
við gerðum svo margt saman. I sum-
arbústaðnum leið okkur svo vel sam-
an úti við skógarhögg, að girða eða
bara sitja við spil, þú kenndir mér
m.a. að sauma út krosssaum. Þar
sem það var eitt af þínum áhugamál-
um langaði mig líka að læra að
sauma út og þú gafst þig ekki með
það að láta mig sjálfa finna út villurn-
ar sem ég gerði þegar ég taldi vit-
laust. Þegar ég var þriggja ára
kenndir þú mér að fara með „Læk-
inn“ eftir Gísla Ólafsson og á það ljóð
vissan sess í hjarta mínu sem minn-
ing um þig. Eg veit að það verður
erfitt að koma til mömmu og þú ekki
þar en ég veit að þar sem þú ert þar
líður þérvel.
Ég sakna þín, pabbi minn.
Valdís.
Elsku Valli.
Mig langar að minnast þín og þess
tíma sem við áttum saman. Ég
kynntist þér fyrir rúmum 22 árum,
þá sem tilvonandi tengdadóttir þín.
Ég man hve ég var kvíðin að hitta þig
því margt hafði ég heyrt um þig og
þá aðallega hve strangur og erfiður
þú værir.
En þeirri hlið á þér kynntist ég
aldrei og mín kjmni af þér voru í raun
algjör andstæða þess. Rétt er að þú
varst alls ekki allra, þú gerðir kröfur
Hann afi er dáinn. Við afi höfðum
sama áhugamál þ.e. fótbolta við héld-
um báðir með Liverpool, hann
hringdi oft í mig og við ræddum sam-
an um íslenska og erlenda boltann,
hann hafði mikinn áhuga á því hvern-
ig mér gekk þegar ég var að keppa.
Þegar afi og amma voru í bústaðnum
á sumrin þá fór ég alltaf til þeirra í
heimsókn og þar fékk ég að smíða
með hans verkfærum. Þegar afi
frétti það að Anna Bára ætlaði að
æfa fótbolta varð hann mjög spennt-
ur og hlakkaði mjög til að fylgjast
með henni því honum fannst hún
hafa rétta skapið. Það verður skrítið
þegar við Anna Bára komum á Afló
og afi verður ekki þar til að spjalla
um boltann og framtíðina í boltanum.
Við munum sakna þín.
Ragnar og Anna Bára.