Morgunblaðið - 16.07.2000, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 16. JÚLÍ 2000 B 3
Saye Cole frá Líberíu tók sig vel út í
þjóðbúningi sínum þegar hann
kvaddi Tony Macoun.
hér fyrir fatlaða nemendur?
„Það er ekki ákveðinn kvóti, en við
erum á hverju ári með ákveðinn hóp
fatlaðra einstaklinga, sem eru hér á
sömu forsendum og aðrir, að þeir eru
góðir námsmenn og voru valdir til
þess að koma hingað til náms. I ár
eru þeir ellefu talsins. Einnig erum
við með ákveðinn fjölda nemenda
sem eru frá SOS-þorpunum og í ár
eru þeir nemendur þrettán talsins.
Þeir nemendur er hér einnig á sömu
forsendum og aðrir, vegna góðra
námshæfileika. Þessar tölur eru
breytilegar frá ári til árs, en þó er
fjöldinn ávallt svipaður."
EKKI BARA
LÆRT Á BÓKINA
Nú er þetta fremur óvenjuleg sam-
setning nemenda, hvað námshæfl-
leika varðar, því flestir ef ekki allir
koma úr efstu tíu prósentunum, eða
jafnvel efstu fimm prósentunum í
sínu heimalandi. Hvernig vegnar
þeim hér - er ekki gífurleg sam-
keppni og hvert fara svo bestu nem-
endurnir héðan?
„Það er kannski svolítið um það
fyrstu vikurnar og mánuðina á með-
an nemendurnir eru að læra að fóta
sig og átta sig á skólanum, umhverf-
inu, sambýlisfólki sínu, kröfunum og
forgangsröðinni, að sumum hlaupi
kapp í kinn. En um leið og hver og
einn fer að átta sig þá breytist þetta
allt.
Sumir halda sínu striki, reynast
frábærir námsmenn og skila topp-
árangri í öllum greinum; aðrir ákveða
að nota tímann hér á annan hátt, læra
meira af félögunum, félagslífinu, um-
hverfinu og því sem nágrennið hefur
upp á að bjóða, en láta námið svolítið
sitja á hakanum.
Ekki þannig að nokkur komist upp
með að hunsa námið algjörlega á
meðan hann dvelur hér, en við reyn-
um samt eftir megni að starfa þann-
ig, að hver og einn nemandi þurfi
MAGDALENA BASTÍAS GARCÍA -
18 ára frá Chile. Ætlar í háskóla-
nám í heimalandi slnu næsta ár.
aði að byrja með IB-kennslu rétt eft-
ir að ég fór þaðan og ég hafði þess
vegna áhuga á að fara í slíkt nám.
Svo þegar ég sá auglýsinguna aft-
ur í fyrra ætlaði ég ekki að sækja um,
en mamma hvatti mig til þess og ég
sló til og fékk skólavist.
Mér finnst ég hafa grætt ótrúlega
mikið á dvölinni héma í sambandi við
alþjóðleg samskipti. Eins finnst mér
það lærdómsríkt og þroskandi að
vera svona að heiman og verða að
bera ábyrgð á mér sjálf. Ég verð sjálf
að skipuleggja allt mitt nám, tíma og
frístundir. Hér hugsar enginn fyrir
mig eða skipuleggur fyrir mig.
Vináttan við aðra nemendur er
Það var ótrúlegur fjölbreytilelkl í klæðaburði nýstúdentanna við útskriftina.
Hér er Nive frá Grænlandi í glæsilegum þjóðbúningi sínum að kveðja rektor
sinn, Tony Macoun.
Forseti SOS-þorpanna, Helmut Kut-
in, sagðist við skólaslitin vera faðir
50 þúsund barna í heiminum.
fyrst og síðast að taka ábyrgð á sjálf-
um sér og sínu námi.
Næsta háskólaár munum við eiga
um 30 nemendur á fullum skóla-
styrkjum í virtum háskólum eins og
Yale, Harvard, Princeton, Worldly,
Smith, Tafts, Middlesboroughy,
McAlistair, Comell - öllum virtustu
háskólum Bandaríkjanna og sömu
sögu er að segja um bresku háskól-
ana. Næsta skólaár verða nemendur
frá okkur í Oxford, Cambridge og
bestu skólunum í London og svo
framvegis.
Það er undir nemendum okkar
komið hversu góðum námsárangri
þau ná hér hjá okkur. Við leggjum til
hinn almenna grundvöll sem þau
þurfa á að halda til þess að fá hér
góða menntun, en vinnan verður að
vera þeirra og ef þau leggja hana
ekki á sig verður árangurinn í sam-
ræmi við það. Það er alltaf val hvers
og eins hversu mikla vinnu hann
leggur á sig.
Eg er enginn sérstakur talsmaður
þess að nemendur hér geri ekkert
annað en læra á bókina - þau komu
ekki hingað til þess fyrst og fremst,
heldur til þess m.a. að læra á bókina,
en um leið að kynnast heiminum með
því að kynnast öðrum nemendum frá
ólíkum heimshlutum, miðla af sinni
reynslu og meðtaka og læra af
reynslu annarra."
SAMSTARF VK>
RAUÐA KROSSINN
Nú ber þessi skóli ekki bara heiti
keðjunnar, United World College,
heldur einnig Red Cross Nordic.
Hver eru tengsl skólans við Rauða
krossinn og hvaða áhrif hafa þau
tengsl á námið og námsskrána?
„Rauði krossinn gegnir lykilhlut-
verki í okkar starfi og við eigum frá-
bært samstarf við hann. Við leggjum
mikið kapp á að koma því til skila til
nemenda okkar, að stór hluti þess
vanda, sem við eigum við að glíma í
heiminum í dag, er tilkominn vegna
eigingimi okkar sjálfra. Til þess að
breyta heiminum til hins betra, þurf-
um við að átta okkur á því, að lífið
snýst ekki og á ekki að snúast um það
að hrifsa til okkar það sem okkur líst
á okkur sjálfum til hagsbóta heldur
að deila með öðrum.
Starf Rauða krossins, samstarf og
nálægð, gerir það að verkum að okk-
ar nemendur eru sér betur meðvit-
andi um það sem aflögu hefur farið í
heiminum, en gengur og gerist um
jafnaldra þeirra annars staðar í
heiminum."
HUGMYNDAFRÆÐI
í FULLU GILDI
Nú ert þú að hverfa til annarra
starfa eftir fimmtán ára starf hjá
UWC. Ert þú þeirrar skoðunar að
hugmyndafræði frumkvöðlanna, sem
hleyptu fyrsta skólanum af stokkun-
um í Suður-Wales fyrir tæpum fjöru-
tíu árum, sé enn í fullu gildi?
„Það er ekki nokkur vafi í mínum
huga, að grunnhugmyndin var og er
rétt. Svona skóli hefur áhrif á hugsun
ungs fólks, mótar hana og breytir til
hins betra. Arið 1962 var ekki mikið
um alþjóðleg samskipti á borð við þau
sem hér tíðkast fyrir þennan aldurs-
hóp. Síðan þá hefur heimurinn nátt-
úrlega breyst alveg gríðarlega og
skroppið saman. Alþjóðleg samskipti
eru margföld á við það sem var.
Samt sem áður held ég að hug-
myndafræðin á bak við skólakeðjuna
UWC sé einfaldlega svo jákvæð, upp-
byggileg og góð, að hún sé sígild. Þótt
ungmenni heimsins eigi þess kost í
ríkari mæli í dag, en fyrir fjörutíu ár-
um að eiga alþjóðleg samskipti á
næstum hvaða hátt sem þau óska sér,
þá er það starf sem fram fer í þessari
skólakeðju einstakt og mun eiga sér
hlutverk í framtíðinni, hvað sem öll-
um breytingum líður.“
Tony er greinilega orðinn óróleg-
ur, því miklar annir eru framundan
og minna en sólarhringur þar til
skólaslit eiga sér stað. Því er tíma-
bært að þakka fyrir sig og leita uppi
viðmælendur úr hópi nemenda, sem
hafa lofað mér svolítilli innsýn inn í
sinn hugarheim.
frá Súdan-Úganda, á lelð í háskóla-
nám vid Colby í Main.
einnig mjög dýrmæt. Það er alveg
frábær andi í herberginu mínu og
okkur finnst gaman að dekra svolítið
hver við aðra. Fyrsta önnin var alveg
frábær, en svo urðum við pínu pirr-
aðar hver á annarri, en núna er þetta
alveg frábært á nýjan leik.
Það sem mér veitist erfiðast í nám-
inu eru raungreinarnar. Rröfurnar
eru óti'úlega miklar - miklu meh-i en
heima. Ég er í líffræði og hef fært
mig niður um stig í stærðfræðinni.
Ég er núna í því sem snillingarnir
hérna kalla „aulastærðfræði“,“ segir
Marínoghlær.
Cathiyn O’Sullivan frá Jamaíka er
18 ára. Það var eins með hana og Peti
- vinkona hennar heima á Jamaíka
sagði henni frá UWC.
KOMIN Á FREMSTA HLUNN
MEÐAÐFARA
„Dvölin hérna hefur verið fjöl-
breytileg og gefið mér margt. Hún
hefur þreytt mig, stressað, phrað og
fyllt mig vonleysi. Stundum hef ég
verið komin á fremsta hlunn með að
fara héðan. En hún hefur einnig glatt
mig, stundum óumræðilega og
stundum bara pínulítið. Og nú þegar
þessi tvö ár eru að baki og við erum
að fara heim eftir nokkra daga vil ég
alls ekki fara og hugsa með hryllingi
til þess að þurfa að kveðja alla vini
mína.
Það besta sem hefur komið út úr
þessari námsdvöl minni hérna er vin-
áttan við aðra nemendur. Sumir era
svo góðir vinir mínir, að ég veit að
þeir verða vinir mínir til æviloka - ég
vona það að minnsta kosti.
Ég fer í háskólanám í Bandaríkj-
unum og er búin að fá skólavist og
skólastyrk við MacAlistair-háskóla."
VINIRNIR HÉR ERU EINS
OG FJÖLSKYLDA MÍN
Magdalena Bastías García, 18 ára
yngismær fi'á Chile, er alltaf kölluð
Malle. Hún kynntist stúlku þegar
hún var 12 ára, sem hafði verið nem-
andi UWC. Þá ákvað hún að sækja
um þegar hún hefði aldur til. „Mig
langaði alltaf tO þess að fai-a snemma
að heiman og var farin að þrá það
þegar ég var 16 ára. Ég var knúin
áfram af ævintýraþrá og löngun til að
standa á eigin fótum, ekki það að ég
hefði það svo slæmt heima hjá mér.
Það sem ég á eftir að búa að alla tíð
eru vinir mínir héma. Hér hafa
myndast ótrúleg vináttubönd. Við
höfum staðið þétt saman þegar eitt-
hvað hefur bjátað á, við höfum grátið
saman, við höfum glaðst saman. Mér
þykir svo vænt um vini mína héma,
að þeir era mér eins og fjölskylda
mín.
Fræðilega séð var bakgrannur
minn afar rýr, þannig að ég hef þurft
að hafa mikið fyrir hlutunum -
stundum svo mikið, að ég hef verið
nálægt því að gefast upp. Enskan
mín var til dæmis alveg sérstaklega
léleg til að byija með, en allt kom
þetta nú einhvern veginn.
Nú fer ég aftur heim til Chile,
reynslunni ríkari og með mitt IB-
próf og sæki um háskólavist heirna."
FANNST HRYLLILEGA
KALT HÉRNA
Charles Benson Data er 19 ára
Afríkubúi. Hann er fæddur í Súdan,
en flúði til Úganda þegar hann var
níu ára, þegar mikil átök vora í
heimalandi hans. Hann segist vera
frá Súdan-Úganda.
„Ég komst að tilvist UWC-skóla-
keðjunnai- með því að lesa auglýs-
ingu í dagblaði í Úganda. Ég varð
Öllum leið-
ist tiltekt
ANDRÚMSLOFTIÐ gerist vart al-
þjóðlegra en það er í RCNUWC. Hið
opinbera mál er cnska og öll
kennsla fer fram á ensku, en maður
getur á ferð sinni um skólann átt
von á því að heyra nánast hvaða
tungumál sem er.
Það er auðvitað alþjóðlegt að
vera unglingur - hver sem trúar-
brögðin, litaraftið, menningarlegur
bakgrunnur og fieira er, þá er það
miklu fleira sem sameinar unglinga
heims en aðskilur þá. Augljóslega
leiðist öllum 200 nemendunum í
RCNUWC tiltekt. Þess báru „rusla-
haugarnir", herbergin þeirra,
glöggt vitni, sem ég, vel að merkja,
fékk ekki að mynda. Samskonar
tónlist hljómar fram á gang í
heimavistarhúsunum fimm, sama
hverrar þjóðar íbúar vistanna eru.
Myndskreytingar á veggjum eru
keimlíkar, fatasmekkur nemend-
anna sömuleiðis, en hann breyttist
að vísu mjög greinilega þegar að
útskriftardegi kom, því þá voru út-
skriftarnemendur yfirleitt mjög
fallega, en um leið þjóðlega, klædd-
ir. Heimavistarhúsin eru fimm og
hvert kennt við eitt Norðurland-
anna; hús Danmerkur, hús Finn-
lands, hús íslands, hús Noregs og
hús Svíþjóðar.
I hveiju húsi búa 40 nemendur í
átta, rúmgóðum fimm manna her-
bergjum með kojum, þar sem hægt
er að tjalda fyrir og hverju her-
bergi fylgir gott baðherbergi.
Þvottahús staðarins ber hið
virðulega nafn Kofi Tómasar
frænda („Uncle Tom’s Cabin'j.
Leiðinlega Dale
Norska sjónvarpið gerði 14 þátta
röð um skólann, sem sýnd var viku-
lega seinni hluta siðastliðins vetrar.
Sjónvarpsmenn fylgdust með lífi
nokkurra nemenda frá ólíkum
heimshornum í ákveðinn tíma og
nemendurnir upplýstu norska
sjónvarpsáhorfendur um líðan sína,
bakgrunn, væntingar, vini og jafn-
vel ástalíf. Eitthvað virðast þættirn-
ir hafa fallið í hijóstrugan jarðveg í
nágrenni skólans, því einn ncmand-
inn lét þau orð falla að það væri nú
lítið spennandi sem næsta umhverfi
byði upp á. Ekkert væri við að vera
f fásinninu og fámenninu. Hvað á
maður svo sem að gera sér til
skemmtunar í leiðinlega Dale (Bor-
ing Dale)? spurði hann og yppti öxl-
um. Við útskriftina fengum við for-
eldrarnir í hópi gesta að heyra það
frá fleiri en einum norskum ræðu-
manni að þeir væru frá „Boring
Dale“! I hvert sinn sem ræðumaður
lét slík orð falla, að vísu í gríni,
skellihló útskriftarhópurinn.
forvitinn og fékk um leið áhuga á að
reyna að fá skólavist í svona alþjóð-
legum menntaskóla. Ég tók þátt í
landskeppninni um skólasæti og hér
er ég.
Ég hef lært geysilega mikið á dvöl
minni hérna. Þetta er kraftmikill
staður og margii' afburðagóðir nem-
endur hér, þannig að viðmiðið er ekki
eins og í venjulegum skóla, því flest-
ir, ef ekki allir, hafa staðið sig mjög
vel í skóla í sínu heimalandi áður en
þeir komu hingað.
Auðvitað vora það gífurleg um-
skipti fyrir mig að koma hingað frá
Úganda. Mér fannst hryllilega kalt
hérna til að byija með og fór varla úr
þykku peysunni, sem ég keypti mér
eftir að ég kom til Noregs, svo vikum
skipti.
Ég hef lært að skipuleggja tíma
minn hérna og bera ábyrgð á sjálfum
mér og náminu, sem ég held að eigi
eftir að reynast mér dýrmætur und-
irbúningur fyrir háskólanám mitt í
Bandaríkjunum.
Auðvitað hefm’ ýmislegt verið erf-
itt, en þetta hafðist allt einhvem veg-
inn.
Vinimir eni það besta sem ég fer
með héðan. Þá geymi ég hér,“ segir
Charles og klappai- á brjóst sér. „Eg
mun hafa samband við þá, a.m.k.
suma, eftir að ég kem til Bandaríkj-
anna, en ég hef fengið skólavist og
skólastyrk til þess að læra við Colby-
háskóla í Maine í Bandaríkjunurn."