Morgunblaðið - 27.08.1998, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 1998 41
ísland þarf á afburðafólki að halda
og sem betur fer höfum við í gegnum
söguna átt slíkt fólk á mörgum svið-
um. Það er ekki hinn stóri hópur
miðlungsfólks sem kemur þjóðfélag-
inu á hreyflngu. Það eru þessar til-
tölulega fáu konur og karlar sem
hafa opinn hug og hugmyndir og
áræði til að brjóta af sér fjötra með-
almennskunnar, til þess að skapa og
til þess að láta drauma rætast. Vand-
inn er að miðlungsfólkið getur alltaf
haft meirihlutavaldið og oft hefur það
nýtt það vald til þess að halda aftur
af óraunsæjum hugsjónamönnum.
En nú virðist nýtt íslenskt vor vera í
lofti. Nýjum vormönnum Islands
fjölgar en með þeim fremstu í þeim
hópi var Einar Heimisson. Mikilvægt
er að íslenska vorið haldi áfram og að
aðrir taki upp það merki sem Einar
hélt uppi.
Erfitt var að trúa fregninni sem
barst um andlát Einars. Sorgin var
yfirþyrmandi og söknuðurinn sár.
Mestur er missh- foreldranna, Stein-
unnar og Heimis, og systur Einars,
Kristrúnar. Höggið er svo þungt að
það verður varla borið. Samt verðum
við öll að standast það. Við hjónin og
fjölskylda okkar biðjum almáttugan
guð að veita ykkur þann styrk.
Bjarni Einarsson.
Stundum berast manni fréttir sem
eru svo slæmar, svo óvæntar, og í
raun svo fráleitar að maður fæst ein-
faldlega ekki til að trúa þeim. Þannig
var mér innan brjósts þegai- ég fékk
á mánudagsmorgun fréttina af láti
systursonar míns, Einars Heimisson-
ar. Hvemig gat hann verið fallinn frá
aðeins 31 árs gamall - svo efnilegur
ungui- maður, rithöfundur, kvik-
myndagerðarmaður, mannvinur. En
svo þegar ský vantrúarinnar þynnist
og hverfur blasir miskunnarlaus
veruleikinn við, hann Einar frændi
okkar er dáinn.
En lífið er ríkt af minningum um
góðan dreng, efnilegan, kraftmikinn
og metnaðarfullan og um leið ákaf-
lega tilfinninganæman, fyrsta flokks
efni í góðan listamann. Eg man eftir
því þegar ég las Dísu litlu ljósálf fyr-
ir hann tveggja ára og samúðin með
lítilli veikri mús var honum næstum
ofviða. Þannig var hann. Þeir sem
voru hjálpar þurfi eða höfðu verið
rangindum beittir í lífinu áttu stuðn-
ing hans.
Hugurinn reikai- til baka til heim-
ilis systur minnar og heim í Reyk-
holt til foreldra minna, afa og ömmu
Einars. Þar vorum við langdvölum
og þar dvaldjst Einar oft með for-
eldrum sínum, eða bara hjá afa og
ömmu þar til faðir minn lét af prests-
embætti og fluttist suður árið 1972.
Glaðværð, kraftur og mikil athafna-
þörf einkenndu piltinn, hann var
alltaf að, þurfti alltaf að vera að
takast á við eitthvað.
Einar var metnaðargjarn og ótrú-
lega margt til lista lagt og frábær
námsmaður. Hann tók sér margt
fyrir hendur. í barnæsku fékk hann
svo mikinn áhuga á skipum, að hann
þekkti nánast öll skip íslenska flot-
ans, þar með talið smíðaár, stærð í
tonnum og vélarstærð, og hann kom
foreldrum sínum á óvart með því að
vera orðinn læs af því að skoða
skipaskrána - þannig lærði hann
sjálfur að lesa, án þess að aðrir
tækju eftir. Auk þess að safna fleii'i
verðlaunum fyrir námsárangur á öll-
um skólastigum en tölu verði auð-
veldlega á komið lærði hann líka á
fíðlu (lék í strokkvartett tónlistar-
skólans), lærði tréskurð, ljósmynd-
un, lék fótbolta og stundaði lang-
hlaup. Allt sem hann tók þannig fyr-
ir gerði hann með því hugarfari, að
hann ætlaði sér að ná tökum á því og
stóð við það, en þegar því var náð
tók annað við.
Ég minnist þess þegar hann vann
sem unglingur í sumarvinnu hjá
Skipaútgerðinni og kynntist Birni
Guðmundssyni lagerstjóra, fullorðn-
um manni sem hafi reynt mai-gt í líf-
inu og átt við mikið heilsuleysi að
stríða, en þeir urðu miklir vinir, og
tók Einar blaðavital við hann.
Þannig eignaðist Einar víða góða
vini. Sérstaklega lagði hann sig fram
um að kynnast mönnum sem höfðu
eitthvað sérstakt fram að færa eða
höfðu farið á einhvern hátt illa í líf-
inu, t.d. verið órétti beittir eða verið
dæmdir harðar fyrir bresti sína en
sanngjarnt var, og reyndi þá jafnan
sitt til að rétta hlut þeirra. Átti hann
þá til að beita ritsnilld sinni og síðar
kvikmyndagerðinni í því skyni.
Þannig vakti hann t.d. athygli á hlut-
skipti gyðinga á Islandi fyrir og í
heimsstyrjöldinni síðari, bæði í bók
og í kvikmynd.
Efth- að hann hóf nám í Þýska-
landi þýddi hann á íslensku „Hvítu
rósina“, átakanlega sögu ungs fólks
sem fórnaði lífinu í baráttu gegn nas-
istum og vakti þannig athygli á því
að fjarri var, að allir Þjóðverjar
fylgdu þein-i voðastefnu. Ég minnist
margra samverustunda okkar og
samstai’fsverkefna, en við aðstoðuð-
um hvor annan oft í ýmsum verkefn-
um. Á námsárunum tók hann blaða-
viðtöl fyi’ir blöð sem ég tengdist, og
ég er víst enn með í tölvunni minni
doktorsritgerðina hans síðan ég að-
stoðaði hann við að prenta hana út.
Einar var ákaflega tilfinninga-
næmur maður og haldinn sterkri
réttlætiskennd og hann gekk jafnan
veg sannleikans og hann átti erfitt
með að sætta sig við að aðrir gerðu
það ekki. Þetta eru einmitt þeir eig-
inleikar sem gera menn að góðum
mönnum, mönnum sem heimurinn
þarf á að halda. Sá atvinnuvegur og
listgrein, sem Einar valdi sér, kvik-
myndagerð, er erfið. Þar ríkir harð-
ur húsbóndi, peningar. Og því miður
eru það ekki alltaf ómenguð sjónar-
mið listarinnar sem ríkja við úthlut-
un þeirra. Einar var ekki þannig
skapi farinn að hann gæfist upp, þótt
móti blési stundum, þvert á móti
kom hann ágætum hlutum í verk
sem sýndu vel hvað í honum bjó.
Ævi Einars var stutt, allt of stutt.
Þó er það þannig að margir koma
minna í verk á helmingi lengri ævi.
Og víst er það að Einar lifði lífinu
vakandi. Hann tók efth’ þeim sem
lágu við vegarkantinn og veitti þeim
lið. Hann lifði lífinu lifandi, hann var
enn í grunnskóla þegar hann fór að
sækja symfóníutónleika og leikhús
reglulega með ömmu sinni, og eins
og listamönnum er lagið naut hann
þess sem lífið hefur að bjóða á þeim
vettvangi ríkulegar en við hin.
Með Einari Heimissyni er farinn
góður drengur og verður hans sárt
saknað. Það skarð sem nú hefur
höggvið verið í fjölskyldu okkar
verður ekki fyllt í bráð. Sárin munu
sjálfsagt gróa um síðir, en örið situr
eftir. Sérstaklega votta ég Stein-
önnu, Heimi og Rristrúnu samúð
mína og minna. Megi góður Guð
styrkja ykkur og leiða Einar á hin-
um nýja vettvangi. Víst er það, að
starfskrafta svo góðs og hæfíleika-
ríks manns er víðar þörf en hér.
Guðmundur Einarsson.
Kæri frændi. Það er erfitt að
sætta sig við að þú skulir vera farinn
frá okkur. Eftir sitjum við sár og
aum með söknuð í hjarta yfir góðum
frænda sem við vildum að fylgdi okk-
ur miklu lengur. Þú varst tekinn frá
okkur í blóma lífsins, fullur af hug-
myndum og ótrúlegri framtakssemi.
Afreksverk þín eru þegar orðin
mörg enda byrjaðirðu á þeim
snemma. Við munum seint gleyma
þeim sem þú afrekaðir í smíði í gagn-
fræðaskóla. Þú varst góður drengur
og hafðir alla tíð mjög sterka rétt-
lætiskennd.
Við söknum þín sárt en erum
þakklát fyrir þær samverustundh-
sem við áttum með þér og minning-
arnar um þær eru styrkur í þeh-ri
sorg sem við finnum nú.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyiir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi, .
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Kristrún, Steinanna og
Heimir, megi góður Guð veita ykkur
styrk í ykkar miklu sorg.
Anna, Margrét Rúna
og Sigurður.
Það er með miklum trega sem ég
ski’ifa þessi fátæklegu minningarorð
um fallega, gáfaða og góða frænda
minn hann Einar Heimisson sem
kvaddi þennan heim langt fyrir aldur
fram, aðeins 31 árs að aldri. Mér
þykir skelfilegt að þurfa að fylgja
einhverjum úr þessum yndislega
frændsystkinahópi til grafar svona
ungum.
Segja má að við Einar Heimisson
höfum verið vinir frá fæðingu. Það er
svo stutt á milli okkar í aldri og við
náðum alltaf vel saman. Ég held að
fyrstu nánu kynni mín við hann hafi
verið þegar okkur fjölskyldunni
hlotnaðist sá heiður að fá að passa
Einar á Akureyri þá aðeins nokk-
urra mánaða gamlan á meðan Stein-
anna og Heimir skruppu til Eng-
lands. Við vorum öll hugfangin af
honum. Hann var svo hraustur og
fallegur. Ég man hvað okkur þótti
gaman að gefa honum að borða því
að hann var svo lystugur. Við eigum
dýi’legar kvikmyndir af honum frá
þessum tíma.
Næsta minningarbrot er frá
prestssetrinu í Reykholti í Borgar-
firði. Þar áttum við okkar unaðs-
stundir hjá ástríkum afa og ömmu í
sveitinni. Afi sat með okkur sitt á
hvoru lærinu og sagði okkur sögur.
Uppáhalds sagan vai- af Búkollu og
þurfti hann að segja hana oftar en
aðrar sögur. í Reykholti var dýrlegt
að vera. I endurminningunni held ég
að það hafi alltaf vei’ið sól í Reyk-
holti. Amma var með risastórar
hawaiirósh’ í gluggunum. I þær sóttu
hunangsflugur. Við veiddum feitar
hunangsflugurnar og settum í
krukku með grisju yfir og gáfum
hunang á eldspýtu. En slepptum
þeim svo aftur, því afi sagði að við
mættum bara fá þær lánaðar í stutta
stund, rétt til að skoða þær og gefa
þeim hunang en svo yrðum við að
gefa þeim frelsi á ný. Ein dó og var
hún jörðuð við mikla viðhöfn. Og svo
voru það köngurlærnar hans afa. I
Reykholti var mikið af köngurlóm af
öllum stærðum og gerðum. Sumar
voru með börnin sín í poka á bakinu.
Hvað okkur þótti nú gaman að fylgj-
ast með þeim. Afi sagði að við mætt-
um alls ekki meiða þær því að þær
væru mikilvægur hluti af lífríkinu. I
heita læknum bak við hænsnahúsin
var mikið af hornsílum sem gaman
var að veiða. Afi sagði okkur að
hornsílin giftu sig bara einu sinni.
Og ef maður tæki eitt í burtu frá fjöl-
skyldunni sinni yrðu öll hin sorg-
mædd. Þess vegna pössuðum við
okkur á því að skila þeim alltaf aftur
á sama stað. Lulla frænka átti
skjaldböku sem borðaði bara ávexti.
Það vai' nú skrýtin skepna. Nonni og
Dóra frænka áttu hænur og fengum
við stundum að gefa þeim að borða.
Og svo voru það hundarnir Kanis,
Kolur og Bangsi sem var heyrnar-
laus. Amma hristi stundum hausinn
þegai’ hún sá að allir hundarnir í
sveitinni voru komnii’ upp á tröppur
hjá henni og við Einar vorum önnum
kafin að gefa þeim bein að naga. Svo
fórum við með afa að hreinsa lauf
upp úr Snorralaug með hrífu og
hann sagði okkur frá Snorra Stui’lu-
SJÁ NÆSTU SÍÐU
LEGSTEINAR f Marmari
íslensk framleiðsla Granít
Vönduð vinna, gott verð Blásrýti
Sendum myndalista Gabbró
MOSAIK Líparít
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími 5871960, fax 5871986
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
FRIÐRIK SÓLMUNDSSON,
Stöðvarfirði,
sem andaðist sunnudaginn 23. ágúst síðast-
liðinn, verður jarðsettur frá Stöðvarfjarðar-
kirkju laugardaginn 29. ágúst kl. 14.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir,
en þeim, sem vilja minnast hans, er bent á að láta Krabbameinsfélagið
njóta þess.
Solveig Sigurjónsdóttir,
Sigurjón Friðriksson, Kristín Jóhannesdóttir,
Sólrún Friðriksdóttir, Ríkharður Valtingojer,
Áslaug Friðriksdóttir, Garðar Harðarson,
Sólmundur Friðriksson, Guðrún Rakel Brynjólfsdóttir,
Solveig Friðriksdóttir
og barnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
ÁSGEIR BJARNASON,
verður jarðsunginn frá Húsavíkurkirkju á morgun,
föstudaginn 28. ágúst, kl. 14.00.
Jóna Guðjónsdóttir,
Víðir Ásgeirsson, Christina Nordh,
Ómar Ásgeirsson, Ásta Halldórsdóttir,
Björk Ásgeirsdóttir,
Guðrún Björnsdóttir, Sigurður Jóhannsson,
Fríða Björnsdóttir, Sigurjón Hauksson,
Bjarney Ásgeirsdóttir, Friðjón Axfjörð Friðgeirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓN GUÐMUNDUR BERNHARÐSSON
múrarameistari,
Vallarási 2,
Reykjavík,
verður jarðsettur frá Fossvogskirkju á morgun,
föstudaginn 28. ágúst, kl. 15.00.
Jóna Björg Jónsdóttir, Yngvi Þór Loftsson,
Stefán Ingi Jónsson, Guðrún Snæbjörnsdóttir,
Bernharð Smári Jónsson,
Bryndís Þóra Jónsdóttir, Sören Sigurðsson,
Guðrún Katrín Jónsdóttir, Garðar Jóhannesson
og barnabörn.
+
Ástkær amma, tengdamóðir, langamma og langalangamma,
MAGNEA V. EINARSDÓTTIR,
Sólvangi,
áður Grænukinn 17,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 28. ágúst kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir. Þeir, sem vildu minnast hennar, eru vin-
samlegast beðnir að láta Sólvang í Hafnarfirði njóta þess.
Haraldur R. Gunnarsson, G. María Gunnarsdóttir,
Ársæil Már Gunnarsson, Magnea Þ. Gunnarsdóttir,
Olga Gunnarsdóttir, Auður Gunnarsdóttir,
Gunnar Már Torfason,
tengdabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
VILBORGAR LÁRUSDÓTTUR,
Aðalgötu 20,
Stykkishólmi.
Sérstakar þakkir færum við systrum og
starfsfólki á St. Franciskusspítala í Stykkis-
hólmi fyrir einstaka umönnun og hlýhug.
Jósefína G. Pétursdóttir, Sverrir Kristjánsson,
Jón Svanur Pétursson,
Lárus Pétursson, Hafdís Knúdsen,
Sigurður Pétursson, Guðrún K. Eggertsdóttir,
Þórey J. Pétursdóttir,
Rakel H. Pétursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
«