Morgunblaðið - 06.10.1995, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 6. OKTÓBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURLAUG
SOFFANÍASDÓTTIR
+ Sigurlaug Sof-
faníasdóttir var
fædd á Bóndhóli í
Borgarfirði 12.
október 1928. Hún
lést á heimili sinu
30. september síð-
astliðinn. Sigurlaug
var einkabarn hjón-
anna Soffaníasar
Guðmundssonar, f.
18.1. 1899, d. 19.10.
1994, og Önnu
Magnúsdóttur, f.
11 8.12.
1970.
giftist eftirlifandi
manni sínum, Sverri Siguijóns-
syni, árið 1950 og eignuðust
þau þrjú börn; Anna Soffía,
gift Valgeir Einarssyni og eiga
þau fimm börn. Rafn, kvæntur
Heiðrúnu Björnsdóttur, og eiga
þau fjögur börn. Áslaug, gift
Sigurði Kristjánssyni, og eiga
þau þijú börn. Barnabarnabörn
Sigurlaugar eru orðin þijú.
Utför Sigurlaugar fer fram
frá Digraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
og öll myndaalbúmin,
og alltaf varð hún jafn
ánægð þegar ég bað
um að fá að skoða
gömlu skartgripina
hennar.
Einu sinni sem oftar
þegar amma og afi
komu í heimsókn á
Skagann kom hún með
stóran disk af pönnu-
kökum, en þegar ég
kom heim úr skólanum
voru allar pönnukök-
urnar búnar. Amma
gaf mér þá aura fyrir
sælgæti og lofaði því
að ég fengi helmingi fleiri pönnu-
kökur næst þegar ég kæmi í heim-
sókn.
Ég á alltaf eftir að vera stolt af
ömmu Löllu, ömmunni minni í
Kópavoginum, og þótt hún sé farin
kemur hún alltaf til með að eiga
rúm í hjarta mínu.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fylistu þakkir flyt ég.þér
fyrir samveruna.
Sigurlaug Ýr Valgeirsdóttir.
ÞÁ ER amma Lalla farin frá okk-
ur, við vissum að hún færi að fara
en við vildum hafa hana hér lengur.
Amma Lalla var góð og skemmti-
leg amma. Við heimsóttum hana
og afa oft og stundum áður fyrr
fórum við í bæinn og þá varð að
drekka á Hressó, amma fékk sér
kaffi en við fengum kakó. Ömmu
fannst svo gaman að horfa á mann-
lífið.
_ Þegar við vorum litil var svo
gaman að láta hana hossa sér á
hnjánum. Hún fór nefnilega svo
hratt og hressilega í þetta og hún
söng og söng. Alltaf voru pönnu-
kökur á boðstólum, og kassinn sem
geymdi allar tölurnar af kjólum,
skyrtum og peysum. Þessi kassi gat
sko fengið okkur til að gleyma tím-
anum.
Stundum spilaði amma á gítarinn
sinn, en það höfum við ekki séð
síðustu árin. Amma var nefnilega
orðin veik. Fyrst minnisleysið sem
henni fannst svo leiðenlegt og svo
núna síðast krabbameinið og þá
þurfti hún stundum að vera á spít-
ala.
Við munum sakna ömmu Löllu,
en ennþá tómlegra verður hjá afa
X Fannborginni. Elsku afi, við mun-
um koma til þín og þú til okkar.
Margrét, Hlín og
Einar Sverrir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
raín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofí rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Takk fyrir ailt amma mín, góða
nótt.
Þ*n Svanhvít.
Núna þegar amma er komin til
langafa vil ég bara fá að skrifa
nokkrar línur um hana.
Hún amma mín var ein sú allra
besta manneskja sem ég hef hitt,
og alltaf þegar ég var lítil og kom
í heimsókn til þeirra ömmu og afa
var hún alltaf jafn glöð að sjá nöfn-
una sína.
Ég man hvað ég naut þess að
fá að skoða frímerkjasafnið hennar
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skált.
(V. Briem.)
Hildur, Sverrir, Sigurlaug,
Einar og íris.
Það var haustið 1949, sem hópur
ungra kvenna settist á skólabekk í
Húsmæðraskóla Reykjavíkur og
hugði á nám til undirbúnings fram-
tíðinni. Á þeim tíma þótti sjálfsagt
að mennta sig í heimilisfræðum.
Ekki einungis í matseld, heldur
ýmiss konar handavinnu, næringar-
fræði, barnauppeldi, heilsufræði, að
þvo þvotta o.fl. o.fl.
Ein úr þessum hópi var Sigurlaug
Soffaníasdóttir, sem við kveðjum
nú, eða Lalla eins og hún var kölluð.
Þessar ungu námsmeyjar komu
víða að, sumar úr nágrenninu, aðr-
ar víðsvegar að af landinu. Lalla
kom frá Akranesi. Þarna kom sam-
an hópur, sem lítið þekktist og átti
að vinna saman ýmis heimilisstörf.
Okkur var skipt niður í fjögurra
manna hópa, sem nefndir voru
„númer“. Við Lalla lentum í sama
númeri ásamt tveimur öðrum góð-
um konum. Samstarfið gekk vel hjá
okkur, svo vel, að vinskapur hefur
haldist allt fram á þennan dag.
Það var svo árið 1952 sem
saumaklúbbur okkar húsmæðra-
skólanema var settur á stofn og
ákveðið að hittast hálfsmánaðar-
lega. Við vorum þá flestar giftar
og komnar með börn svo ekki skorti
umræðuefni fyrir utan vinnu við
pijóna og sauma.
Lalla bjó á Akranesi sín fyrstu
búskaparár í húsi foreldra sinna,
ásamt eiginmanni og börnum. Síðar
er þau hjón fluttu til Reykjavíkur,
varð Lalla auðvitað sjálfsögð í
klúbbinn okkar. Alltaf fylgdi Löllu

LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 - sími 587 1960

viss hressileiki og glaðværð. Hún
var með afbrigðum myndarleg hús-
móðir og rösk í öllu, sem hún tók
sér fyrir hendur.
Þau eru mörg árin síðan við
klúbbkonur samþykktum þá ósk
hennar, að við kæmum til hennar
á þorranum ár hvert. Þá reiddi hún
fram hlaðborð af gómsætum þorra-
mat, sem hún framleiddi sjálf. Við
hinar reyndum ekki að skáka henni
í þessari matargerð. Það er aug-
ljóst, að hún lærði meira en við, í
skólanum forðum, í þessari grein.
Lengst af höfum við verið ellefu
í klúbbnum og Lalla er sú fyrsta,
sem yfirgefur þetta jarðlíf.
Við drúpum höfði, um leið og við
vottum eiginmanni, börnum og öðr-
um ástvinum samúð okkar.
Fyrir hönd saumaklúbbsins eru
henni færðar þakkir fyrir samfylgd-
ina og allar gleðistundirnar, sem
hún flutti inn á samfundi okkar sl.
46 ár og biðjum algóðan Guð að
blessa minningu hennar.
Guðfinna Snæbjörnsdóttir.
Elskuleg amma, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum,
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkar ungu hjörtum,
eins og þegar sólin hlý,
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð í.
Hjartkær amma, far í friði,
fóðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Með þessum erindum kveðjum
við þig elsku Lalla frænka, og þökk-
um þér fyrir samverustundirnar á
okkar fyrstu árum. Þú varst ekki
amma okkar, en þú varst hin eina
sanna frænka. Við vorum alltaf
mjög glaðar þegar við sáum þig og
Sverri koma keyrandi á fína bílnum
ykkar, vissum að þá fengjum við
faðmlag og kossa, og að einhvetju
yrði lætt upp í litla munna. Mamma
er búin að segja okkur að þú sért
farin til guðs og sofir þar og hvílir
þig, og að nú sért þú ekki veik leng-
ur. Minningin um þig mun lifa,
elsku frænka, við veifum til þín og
guðs á hveiju kvöldi áður en við
förum að sofa.
Elsku Sverrir okkar og fjöl-
skylda, við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Eyvindur Árni og Ólafur
Ægir Jökulssynir.
Haustið er komið, litfögur lauf
tijáa og runna feykjast burt, blóm
sumarsins drúpa höfði og farfugl-
amir taka sig upp og fara til fjar-
lægra landa. Eins er með Löllu
frænku sem nú er farin frá okkur
eftir erfið veikindi. Það er alltaf
tregafullt að kveðja, jafnvel þó vitað
sé að einhvern tíma á lífsleið okk-
ar, fyrr eða síðar, ber dauðinn að
dyrum, og enginn kemst undan því
að hlýða kalli hans. Söknuður eftir
látinn-ástvin er ætíð sár. Orð mega
sín lítils, en minningarnar eru
margar. Minningar um samveru-
stundir þar sem ætíð ríkti ánægja
og gleði, því að þrátt fyrir veikindi
sín var Lalla frænka ætíð kát og
jákvæð. Sverrir, eiginmaður henn-
ar, stóð við hlið hennar alla tíð,
æðrulaus og traustur sem klettur.
Við vegalok kveðjum við og
þökkum fyrir hin góðu kynni.
En handan við ijöllin
og handan við áttimar og nóttina
rís tum Ijóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Elsku Sverrir og fjölskylda, ykk-
ur sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning góðrar
og mætrar frænku.
Hanna, Anna og Eyvindur.
EINAR
JÓNSSON
+ Einar Jónsson
fæddist á
Hraunfelli í Vopna-
firði þ. 15.12. 1907.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri þ. 22.9. sl.
Einar var sonur
hjónanna Jóns
Kristjánssonar,
bónda á Hraunfelli
f. 31.10.- 1869, d.
17.5. 1947 og Þór-
unnar Oddnýjar
Einarsdóttur frá
Þorbrandsstöðum f.
11.2. 1883, d. 18.12.
1961. Hann var fjórði í röð þrett-
án systkina. Þau voru: Gunn-
laugur, f. 7.11. 1900, d. 21.11.
1983. Kristján, f. 22.1. 1903, d.
2.5. 1994, Sigurlaug, f. 17.5.
1905, d. 7.7. 1924, Guðmundur,
f. 2.9. 1909, d. 31.1.1987, Ingólf-
ur, f. 11.6. 1911, d. 6.9. 1912,
Ingólfur, f. 13.8. 1912, d. 11.12.
1991, Þórhallur, f. 9.2. 1914, d.
17.12. 1992, Steindór, f. 23.3.
1916, Kristrún, f. 6.11. 1917,
Karl, f. 23.2. 1920, Margrét, f.
9.2. 1922, d. 23.5. 1995, Páll, f.
23.11. 1923.
Einar kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni Jónínu Sig-
mundsdóttur frá Hvammsgerði
í Vopnafirði, þ. 4.3.1937. Jónína
fæddist 28.5. 1910 á Torfastöð-
um í Jökulsárhlíð. Þau hófu
búskap á Búastöðum i Vopna-
firði og byggðu síðan upp jörð-
ina Borgir í sömu sveit. Einar
var um tíma heilsuveill sem varð
til þess að þau urðu að hætta
búskap. Fluttist fjölskyldan til
Akureyrar árið
1946. Einar hóf
störf hjá Sambandi
íslenskra samvinnu-
félaga strax sama
ár og starfaði þar
óslitið, lengst af á
Skóverksmiðjunni
Iðunni, þar til hann
lét af störfum fyrir
aldurssakir.
Síðastliðin þrett-
án ár hafa þau hjón-
in búið á Dvalar-
heimilinu Hlíð á
Akureyri. Einar og
Jónína eignuðust
sex börn. Þau eru: 1) Oskírð
stúlka, f. 4.3. 1936, d. 31.5.1936.
2) Vignir Einarsson, f. 7.9. 1937,
kv. Aðalbjörgu Ingvarsdóttur.
Börn: Einar Logi, Sigríður Vala
og Iðunn. 3) Kristín Ejnarsdótt-
ir, f. 9.3. 1941, gift Ívari Sig-
mundssyni. Börn: Arna, Ómar
og Ingvar. 4) Þormóður Jón, f.
14.11. 1943, kvæntur Elínborgu
Árnadóttur. Börn: Vignir Már,
Jónina Mjöll, Árni Hólm, Hlynur
Snær, d. 28.3. 1978, og Hlynur
Freyr. Sljúpbarn Vignis: Sandra
Rut Jónsdóttir. 5) Sigmundur
Rafn Einarsson, f. 15.2. 1948,
kvæntur Guðbjörgu Ingu Jósefs-
dóttur. Börn: Einar Pálmi, Anna
María, Arnar Hólm, Jósef Þeyr
og Hólmar. 6) Jóhann Árelíuz
Einarsson, f. 28.8. 1952, kona
hans Kerstin Venables. Börn:
Ólína Jóna og Jónatan Máni.
Stjúpsonur: Albín Venables.
Útför Einars verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
NÚ ER hann Einar Jónsson, kinda-
bóndi frá Hraunfelli í Vopnafirði,
horfinn yfír móðuna miklu. Það
hlaut svosum að koma að því. Og
þykist ég viss um að hann átti fyr-
ir farinu. Enda lítt gefinn fyrir að
láta standa upp á sig einhvur van-
skil. Mátti treysta orðum hans og
gjörðum og allt að því stilla klukk-
una eftir honum. Það brást valla
að hann væri ekki kominn ofan af
verksmiðju klukkan sjö mínútur
yfir tólf. Og rokinn af stað upp
Eyrarveginn tuttugu mínútur í eitt.
Ég er líka handviss um að faðir
minn verður hvíldinni feginn: tók
svo gjörla eftir því á Dvalarheimil-
inu Hlíð nú í haust. Hann var meira
að segja hættur að krossa við dag-
ana í Svíþjóðaralmanakinu við fóta-
lagið. Hafði hætt þeirri iðju í vor
að mér virtist. Og þegar ég spurði
hann nánar út í það, reis hann
aðeins upp við dogg og sagði: já,
það má vel vera að ég hafi misst
úr eins og einn og einn dag. Þó
færðist mest fjör í pápa minn í síð-
asta skiptið sem ég heimsótti hann
og gantaðist lítillega við hann um
göngutúra. Á léttum nótum og ör-
lítið gráglettnum. Spurði ég hann
hvort hann væri nú ekki búinn að
fara með hlaupum og stökkum út
allar brekkur í dag. Tók pabbi þá
ansi vel við sér á beddanum, ræskti
sig í tvígang og reis ríflega upp
við dogg, hvessti róminn og kvað
fast að: ég er búinn að fara tvisvar
sinnum út að labba í dag, alla leið
út að búð! Og svo lýsti hann götu-
heitum, gönguleið og einhverjum
þeim eilífðarhringum mjög gaum-
gæfilega fyrir mér. Ég hef nú aldr-
ei verið svo mikið fyrir að kunna
skil á götunöfnunum uppi á
Brekku, en veit vitaskuld upp á hár
hvaða leið hann fór. Eins og Jónas
kveður í Sparnaði sínum:
Ég er kominn upp á það,
- allra þakka verðast, -
að sitja kyr í sama stað,
og samt að vera að ferðast.
Ef enginn talar orð við þig,
- á það skylduð hlýða! -
þá er að tala við sjálfan sig,
og svo er um það að ríða.
Og auðvitað spásseraði Einar
Jónsson þessa leið á hvetjum'degi.
í það minnsta einu sinni. Þó svo
hann héldi kyrru fyrir í líkamshrói
sínu á beddanum atarna. Ekki er
allt sem sýnist. Var ekki mynd af
hesti við höfðalagið og hundi líka?
Eins og mig minnir það. Það hafa
þá verið þeir Jarpur og Flosi. Forn-
vinirnir frá Borgum. Nú taka þeir
sprettinn allir þrír svo syngur og
glymur í grundum og Hofsárbökk-
um en bergmálar í fjarlægðarbláum
fjöllum upphæða. Því ég er viss um
að kall faðir minn rýkur frekar upp
allar hlíðar en hann lalli niður
slakkana, þrátt fyrir temmilegan
bibblíulestur og bókstafstrú þannig
séð. Þeir eru kannski á leið inn á
greni. Og alltaf þessi brakandi
þurrkur og afbragðs spretta vita-
skuld!
Hér eiga orð Gröndals úr listi-
legri Dægradvöl ágæta vel við: „Ég
man eftir feikna frostum og snjó-
um, glerhálku og ógnarlegum hret-
um, en ég man betur eftir góðviðr-
unum og þegar græn túnin skinu
í sólarljómanum við heiðbláan sjó-
inn i norðanblæ."
Heyrði ég ekki annars hvað
klukkan sló þegar pabbi dó? Var
ekki yfir mér angurværð og ein-
hvur óskýranlegur söknuður allan
þann föstudagsmorgun, akkúrat á
þeim tíma þegar Þormóður var að
reyna að ná í mig í símann? Ég
hef hugsað heim á hveijum einasta
degi sem liðinn er síðan ég kom
til Stokkhólms eftir ágústrispu
mína á íslandi. Ekki síst hafa stó-
ísk síðsumarveðrin norðan heiða
verið mér hugleikin. Pabbi hefði
svo sannarlega kunnað að meta
slíka veðurblíðu: háin legið vel við
ljánum og orfinu sem lék í höndum
hans en grasið græna sungið við
flugbeittri egg. Sé ég kall föður
minn á skyrtunni með uppbrettar
á upplýstu útengi. Þó er hann
sennilega bara að slá lóðina í Eyrar-
vegi 35.
Veturinn á von á sér. í friði fað-
ir. Þinn yngsti sonur.
Jóhann Árelíuz
Einarsson.