Morgunblaðið - 02.11.1985, Síða 43

Morgunblaðið - 02.11.1985, Síða 43
MORGUNBLAÐIÐ, LAUG ARDAGUR 2. NÓVEMBER1985 43 Minning: Stefanía Guðbrands- dóttir, Borgarnesi Fædd 24. janúar 1906 Dáinn 24. október 1985 í dag fer fram útför Stefaníu Guðbrandsdóttur Þorsteinsgötu 4 Borgarnesi. Ég ætla ekki að fara að rekja ætt hennar eða lífshlaup hér, aðeins að kveðja hana og þakka henni. Kynni okkar hófust fyrir 7 árum er ég hóf sambúð með syni hennar Guðbrandi. Mér er minnisstætt hve vel hún tók á móti mér og börnum mínum. Allan þann hlý- hug er hún sýndi okkur alltaf, það vil ég þakka henni og þær þakkir flyt ég lika frá börnunum mínum, þó sérstaklega frá þeim eldri, Þresti og Jönu, sem lengst hafa dvalið í Borgarnesi. Það var alltaf gott að koma inn á heimili þeirra hjóna, Stefaníu og Geirs Jónssonar, og samstilltari og samhentari hjónum hef ég ekki kynnst á lífsleiðinni og ég gleymi ekki þeirri tilfinningu sem greip mig er þau heiðurshjón héldu upp á gullbrúðkaup sitt í október árið 1982 í hópi vina og ættingja. Þá var hugsun mín eitthvað á þá leið, ef allt fólk væri eins og þau þá væri heimurinn betri. Oft talaði ég við Stebbu um þau mál sem mér lá á hjarta og fann ég þá alltaf svo mikla hjartagæslu hjá henni og skilning, að mér leið alltaf betur er ég fór af hennar fundi. Hún fór okkur oft i mat eða kaffi og alltaf fannst mér allt svo gott sem hún bar á borð. Furðaði ég mig oft á hinum mörgu nýjung- um sem hún bryddaði upp á í matargerð svo fullorðin kona. Ég gæti skrifað svo miklu meira um hana, en orð eru fátækleg og erfitt að festa á blað þær hugsanir sem mig langar að segja um góða konu. Ég mun alltaf geyma í hjarta mínu alla þá hlýju og hjartagæsku er hún sýndi mér. Ég vil þakka elsku Stebbu fyrir allt og óska henni velfarnaðar á nýjum slóðum. Megi góður guð styrkja þig Geir minn, synina og aðra ættingja og vini. Góð minning um góða konu lifir. Margrét Einarsdóttir í dag fer fram frá Borgarnes- kirkju útför Stefaníu Guðbrands- dóttur. Hún var fædd að Litlu- Gröf í Borgarhreppi, dóttir hjón- anna Ólafar Gilsdóttur frá Kross- nesi í Álftaneshreppi og Guð- brandar Sigurðssonar frá Mið- húsum í sömu sveit. Árið 1907 flutti fjölskyldan að Hrafnkels- stöðum í Hraunhreppi og þar ólst Stefanía upp fjórða 1 röð ellefu systkina. Tíu þeirra komust til fullorðinsára og eru nú fimm á lífi. Uppvaxtarár Stebbu voru með líkum hætti og tíðkaðist í sveitum landsins á þeim tíma. Börnin lærðu ung að vinna og gekk hún jafnt til verka úti sem inni. Árið 1932 giftist hún eftirlifandi manni sínum, Geir Jónssyni frá Hjörsey í Hraunhreppi. Hófu þau búskap á Hrafnkelsstöðum, en fluttu í Borgarnes árið 1939. Bjuggu þau fyrstu árin í leiguhús- næði, en síðar festu þau kaup á húsinu að Þorsteinsgötu 4, þar sem þau áttu heima allt þar til þau fluttu á Dvalarheimili aldraðra í Borgarnesi fyrir rúmlega tveimur Minning: Eyjólfur Jóhann Andrésson Fæddur 24. nóvember 1983 Dáinn 24. október 1985 Sá tími mun koma, að hinn himneski faðir mun kalla á okkur, til að takast á við önnur og veiga- meiri verkefni. Sum förum við öldruð á hans fund en önnur ung. Kannski fara þeir fyrr, en við hin, sem náð hafa þeim þroska sem til þarf, til að standa frammi fyrir augliti hans. Þroska á einhverju sem við, hinir lifandi, vitum ekki hver er. öll aukum við á þekkingu ann- arra, með því að miðla af okkar eigin þekkingu og reynslu. Eyjólf- ur gaf mikið af sínu, þennan stutta tíma sem hann dvaldi hér á meðal okkar. Hann var sterkari en mörg okkar og yndislegt barn. Það hefur eflaust verið þess vegna sem hann var valinn til þess að gegna þessu hlutverki í þessum heimi. Hlutverk hans var erfitt og ekki er víst að aðrar sálir hefðu valdið því. Foreldrar Eyjólfs voru Andrés Eyjólfsson og Rakel Benjamíns- dóttir. Eyjólfur var yngsta barn þeirra hjóna en áður höfðu þau 19 ára, Guðrúnu 16 ára og Lilju 11 ára. Við mennirnir leitum eftir leyndardómi lífs og dauða og mörg okkar geta ekki svarað eigin spurningum sem leita á huga okkar, á stundu sem þessari, en í bók Kahlil Gibran, Spámaðurinn, fann ég orð sem veita huggun í þessari sorg, og trú um það að einn dag hittum við Eyjólf, fullkominn eins og við sjálf munum verða. Hvað er það að deyja annað en að standa nakinn í blænum og hverfa inn í sólskinið? Og hvaö er að hætta að draga andann annað en að frelsa hann frá friðlausum öldum lifsins, svo að hann geti risið upp í mætti sínum og ófjötraður leitað á fund guös síns Elsku Andrés, Rakel, Bogga, Gunna og Lilja, Eyjólfur og Guð- rún, fyrir hönd afa og ömmu Eyj- ólfs í Olafsvík og fjölskyldu þeirra, langafa hans í Reykjavík og Sól- borgar, votta ég ykkur mína dýpstu samúð og bið þess að algóð- ur guð styðji ykkur og styrki í þessari miklu raun. árum, en þá var hún orðin heilsu- lítil. Þau eignuðust þrjá syni, Pét- ur f. 3. mars 1934, veitingamaður í Hreðavatnsskála, giftur Hlíf Steinsdóttur og eiga þau þrjú börn og fjögur barnabörn. Jón f. 11. febrúar 1937. Hann fórst með togaranum Júlí frá Hafnarfirði í febrúar 1959. Guðbrandur f. 27. apríl 1941, bílasali í Reykjavík, sambýliskona hans er Margrét Einarsdóttir. Það var mikið áfall er þau misstu Jón, í blóma lífsins, en þá eins og ætíð var öllu mótlæti tekið með einstakri stillingu og erf iðleikum ekki velt yfir á aðra. Húsið á Þorsteinsgötu 4 er ekki stórt, en þar voru oft margir samankomnir bæði í mat og gist- ingu, og sannaðist að þar sem hjartarými er, þar er einnig hús- rými. Stebba vann aldrei utan heimilis, en vann búi sínu mjög vel og var óspör á tíma sinn í þágu annarra, má m.a. nefna að fóstur- foreldrar Geirs voru hjá þeim hjónum síðustu æfiárin, þá bæði farin heilsu. í áratugi var faðir okkar daglega í Borgarnesi. vegna atvinnu sinnar, nær allan þann tíma í hádegismat hjá Stebbu og Geir, einnig höfðum við systkinin, átta að tölu, dvalið hjá þeim um lengri eða skemmri tíma vegna náms og vinnu. Stebba frænka var okkur sem önnur móð- ir, og hjá þeim hjónum áttum við okkar annað heimili. Hún var einstaklega greiðvikin og fórnfús kona, glöð í lund og viðmótsþýð, þau hjónin voru samrýmd og samhent, störfuðu saman við hús og heimili og áttu margar stundir í fallegum garði, sem þau ræktuðu við húsið sitt. Stebba tók virkan þátt í starfi Kvenfélags Borgar- ness um árabil og jafnréttisbar- átta kvenna var henni jafnan hugleikin. a heimili þeirra Stebbu og Geirs var oft rætt um stjórn- mál og önnur þjóðmál og tók Stebba ekki minni þátt en aðrir í þeim samræðum, enda hafði hún ákveðnar skoðanir og studdi alla tíð stjórnmálahreyfingar sósíal- ista og málgagn þeirra. Hún var skemmtilegur viðmælandi, átti gott með að koma fyrir sig orði og tók ætíð málstað þeirra, sem minna máttu sín. Nú þegar skilja leiðir, er okkur efst 1 huga þakklæti til góðrar frænku, fyrir allt sem hún var okkur systkinum, foreldrum okkar og fjölskyldum. Að lokum vottum við Geir og öðrum aðstandendum dýpstu sam- úð. Systkinin frá Brúarlandi Hjónaminning: Albert Sigurðs- son og Guðríður Benediktsdóttir Albert, fæddur 20. mars 1919 Dáinn 26. október 1985 Guðríður, fædd 24. júní 1915 Dáin 20. september 1978 í dag verður jarðsettur frá Bú- staðakirkju í Reykjavík, faðir okkar, Albert Sigurðsson, sem lést aðfaranótt 26. þ.m. á Landspítal- anum eftir langvarandi veikindi. Hann fæddist á Seyðisfirði 20. mars 1919 og var einn af ellefu systkinum. Sonur hjónanna Guð- bjargar Eyjólfsdóttur og Sigurðar Gunnarssonar sjómanns. Eiginkona hans og móðir okkar var Guðríður Benediktsdóttir, dóttir Jósefínu Leifsdóttur og Benedikts Jónassonar bónda að Vöglum í Vatnsdal, Austur-Húna- vatnssýslu. Hún var ein fjögurra systkina. Okkur er ljúft að minnast for- eldra okkar á þessum tímamótum því söknuðurinn er mikill og minn- ingarnar margar og kærar. Systkinahópurinn var stór, en það heimili sem foreldrar okkar bjuggu okkur var alltaf sá staður sem vænta mátti huggunar, ástar og umhyggju. Þar var oft margt um manninn, þar sem faðir okkar hafði marga menn í vinnu og því stundumk óvíst hversu marga munna þurfti að metta. Sumir þessara manna urðu miklir heim- ilisvinir og margir okkur kærir en þó sérstaklega einn þeirra sem varð þeim síðar sem sonur og okkur sem bróðir. Erlendur Helga- son bjó hjá þeim frá unglingsárum og þar til hann kvæntist. Þessi ár voru okkar uppvaxtarár. Foreldrar okkar voru að mörgu leyti ólík, en persónuleiki þeirra skemmtileg blanda, sem féll vel saman. Hún var gædd mikilli hlýju, stolti og ábyrgðartilfinningu, en hann sló á léttari strengi með glaðværð sinni, ástúð og virðingu til hennar. Þannig styrktu þau hvort annað í blíðu og stríðu. Verkefnin voru næg jafnt innan heimilis sem utan en frístundirnar vel nýttar til samvista með börn- unum. Slíkar stundir líða seint úr Birting afmælis- og minningargreina ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn- ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið- vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn- ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð- um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð OfT með frÁðu líuubili Við krakkarnir týndumst að heiman eitt og eitt eins og gengur og gerist og voru það eflaust mikil viðbrigði fyrir þau. Þó komu þeir tímar sem þau gátu sinnt meira sínum hugðarefnum og þau höfðu meiri tíma fyrir hvort annað. Þá kom best í ljós hversu samhent og hjartfólgin þau voru hvort öðru. Þá kom reiðarslagið, sem var vitneskja um þann sjúkdóm sem átti eftir að verða banamein föður okkar. Engan hefði þá grunað að það yrði hann sem þyrfti að stíga þau þungu spor sem lágu að banabeði konu hans. Banalega hennar var löng og ströng og erfið öllum ást- vinum hennar, ekki síst honum. Hún lést þann 20. september 1978. Hve vildi ég, móðir minnast þín en má þó sitja hljóður, mér finnst sem tungan fjötrist mín, mér finnst hver hugsun minnkast sín, því allt er minna móður. Þú varst mér ástrík, einlæg, sönn, mitt athvarf lífs á brautum, þinn kærleik snart ei tímans tönn, hann traust mitt var í hvíld og önn, í sæld og sorg og þrautum. Ég veit þú heim ert horfin nú og hafin þrautiryfir, svo mæt og góð, svo trygg og trú, svo tállaus, falslaus reyndist þú, égveitþúlátin lifir. Steinn Sigurðsson. „Til móður minnar". Þetta atvik olli straumhvörfum í lífi pabba. Fráfall mömmu sætti hann sig aldrei við, þó hann hafi reynt áfram að sinna sínum áhugamálum. Söknuður hans var mikill. Ég, minnist kvöldsins er fórstu frá mér þá fannst mér lífið svo grimmt og kalt. Ég bað þig vina að vera hjá mér Ég var svo einn, þú skildir allt. Þú sagðir aðeins ég ann þér vinur með ástúð straukstu mitt ljósa hár. Ég hugsa til þín er hríðin dynur. Þá héla gluggar, frjósa tár. Ég veit þú bíður þótt vetur hylji hvern veg sem liggur frá mér til þín. Og mundu vina þótt vegir skilji vorið kemur og ég til þín. (Óskar Þórðarson frá Haga) Hann lést 26. október sl. sáttur við dauðann, því hann trúði á framhaldslíf, þar sem þau myndu hittast að nýju. Við viljum þakka öllum þeim sem sýndu honum tryggð og vin- áttu á þessum erfiðu tímum, þá sérstaklega Sigmundi Magnússyni lækni, eiginkonu hans og sam- starfsmanni, ásamt Sigurði Árna- svni lækni.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.