Morgunblaðið - 30.08.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. ÁGÚST 1974
Höf. Ármann Kr. Einarsson
Músin í skemmunni
Þegar mýsla er búin með brauðið, horfir hún á
okkur um stund, og hreyfir höfuðið, eins og hún sé
að kinka kolli. Líklega er hún að þakka fyrir matinn.
Síðan hverfur mýsla inn í holuna sína.
Við Rósa förum aftur út úr skemmunni og lokum
hurðinni vandlega á eftir okkur.
Ég er svo hrædd um, að Brandur nái í hana, segir
Rósa.
Já, kettir eru nú líka hafðir til að veiða, svara ég.
Ég vil ekki, að Brandur veiði mýslu, hún er svo
spök og falleg, segir Rósa og leggur áherzlu á orðin.
Þú verður að gæta þess vel, að hafa skemmuna
alltaf lokaða.
Það er svo skrýtið með kisu, það er eins og hún geti
smogið um allt. Svo er ég líka viss um, að einhvern
tíma gleymist að loka skemmunni, segir Rósa hugs-
andi.
S/? . 4
Hvaða þrír hlutir eru það á þessari teikningu, sem
ekki eiga heima á rakarastofunni. — Getur þú
fundið þá, en allir eru þeir númeraðir?
Nú er kallað í mig, og ég verð að kveðja í skyndi
vinkonu mína í Vesturbænum.
Elín húsfreyja kemur með gamla fötu og biður mig
að skreppa út í hænsnakofa og sækja fyrir sig eggin.
Ég skunda af stað létt í spori og vingsa tómri
fötunni í kring um mig. Mér þykir gaman að sækja
eggin.
Það er mikið fjaðrafok og garg, þegar ég birtist í
kofanum, og pútugreyin forða sér, hver sem betur
má. Flestar hænurnar eru þó úti við að tína í
sarpinn, og haninn spígsporar reigingslegur og lítur
yfir hópinn, eins og hann vilji láta taka eftir sér.
Hann er óskaplega montinn yfir fjaðraskrautinu
sínu og stóra rauða kambinum.
Mér dettur ekki í hug að gera þessum monthana
það til geðs, að horfa lengur á hann. Ég hraða mér að
varpkössunum. Ég er alltaf dálítið forvitin að sjá,
hve mörg egg eru komin. I sumum kössunum liggja
hænur og eru að verpa. Ég reyni að fara hljóðlega til
að styggja þær ekki. I þetta skipti finn ég 36 egg, og
er það heldur meira en venjulega.
Áður en ég fer út úr hænsnakofanum, gef ég
gætur að þrem hænum, sem liggja á eggjum og eru
að unga út. Ég hlakka til að sjá litlu kjúklingana,
þegar þeir koma úr eggjunum. Ein hænan er búin að
demba vatnskrúsinni sinni. Ég sæki nýtt vatn í
krúsina. Hænurnar hagga sér ekki af eggjunum, þó
þær vanti bæði mat og vatn. En það var mitt
hlutverk að sjá um, að þær skorti ekki neitt.
Ég hraða mér heim túnið með eggjafötuna. að þær
skorti ekki neitt.
Ég hraða mér heim túnið með eggjafötuna. Ég
gæti þess þó vel að detta ekki. Siðan ég fór að sækja
eggin á Fossi, hef ég verið svo heppin að brjóta ekki
eitt einasta.
Á leiðinni er ég að hugsa um Rósu í Vesturbænum.
Hverjum öðrum en henni hefði dottið í hug að taka
lítið músargrey undir sinn verndarvæng. Reyndar er
ekki hægt að neita því, að falleg er hún mýsla litla.
En skyldi Rósu takast að forða henni frá beittri
klónni hennar kisu?
ANNA FRA STÓRUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
an, mundi hann geta ráðið niðurlögum hans á svipstundu.
En hann hafði valdiS yfir mönnunum. Þeir skulfu af ótta
fyrir þessum köldu, gráu augum. Við eitt orð hans reis upp
her manns og skaut um hann skjaldborg, reiðubúinn til að
ganga í dauðann fyrir hann. Við slíkt ofurefli var engum
fært að etja. Aldrei hafði hann hugsað út í þetta fyrri.
AJdrei hafði hann gcrt sér það ljóst, hvað vald eiginlega væri,
fyrri en nú, að það reis allt í einu frammi fyrir honum eins
og ókleifur hamraveggur og skyggði á hamingju hans. Nú sá
hann það, og nú stóð honum ógn af því.
Næstu nótt fylgdi Anna honum sjálf í hellinn.
Þar sá hanu nýjan vott urn elsku henriar og umhyggju.
flann stóð hugfanginn og starði á allan þennan útbúnað. Svo
hafði aldrei vetið fyrr um nokkurn stigamann búið, hugsaði
hann með sjálfum sér og brosti við. Svo mikil ást og um-
hyggja hafði engum manni fylgt í útlegð og hellisvist.
Og þegar Anna kvaddi hann, faðmaði hún hann að sér,
svo að hinir sáu, kyssti hann og hvíslaði að honum að gera
sér eitthvað til stundastyttingar í einverunni og láta sér ekki
leiðast, og muna það að vera góður maður, hafa jafnan guð
sinn í huganum og gera hverjum manni, hverjum smælingja
gott, hvenær sem hann fengi því við komið. Þá mundi hon-
um allt snúast til góðs. — Steinn á Fit mundi gefa honum
merki með því að breiða voð á baðstofuþekjuna heima hjá
sér, þegar hortum væri óhætt að koma heim að Stóruborg.
Annað merki gæfi Steinn honum, þegar einhver hætta væri
á ferðum, svo að hartn mætti ekki hreyfa sig úr hellinum.
Daglega yrði honum færður matur og mjólk að berginu
undir hellinum, auk þeirra birgða, sem nú þegar væru born-
ar þangað, og smátt og smátt yrði komið til hans með allri
leynd. „Vertu hughraustur, vinur minn!“ mælti hún að
skilnaði. „Ég skal vaka yfir hag þínum, biðja guð fyrir þér
og vera þér trú. Og ég skal berjast fyrir hamingju og frelsi
okkar beggja og barnanna okkar og vinna sigur að lokum,
ef þú spillir ekki málstað okkar með neinni óvarkárni. Mundu
mig um það að vera ætið góður maður!“
Og þegar hún renndi sér ofan bergið, sá hann tárin blika
í augum hennar.
Nú voru xnargir dagar síðan. Nú sat hann einsamall og
rifjaði þetta allt upp fyrir sér í huganum.
Enn þá var hann léttlyndur eins og barn. Skuggarnir,
sem lagzt höfðu á huga hans við skilnaðinn, voi*u viðraðir
burtu fyrir löngu. Nú gladdi hann sig yfir þvi skáldlega,
einkennilega og óvanalega, sem stigamannslífið bar í skauti

ffteÖTOorgunkciffinu
Bók — hvað á ég með
bók að gera, ég keypti
eina fyrir 20 árum og
Ég tel upp að þremur og
þá ýtið þið.
Er það smitandi læknir?