Morgunblaðið - 30.08.1974, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. ÁGUST 1974
23
þökk fyrir samveruna, og vottum
Ingu og öðrum þeim, sem um sár-
ast eiga að binda, okkar dýpstu og
innilegustu samúð. Megi hjart-
fólgin minning um góðan dreng
verða ykkur harmaléttir og styrk-
ur.
Mig setti hljóðan, er ég frétti,
að vinur minn, Þorsteinn Ingólfs-
son, hafði orðið bráðkvaddur suð-
ur á Mallorca. Mér hefði sízt kom-
ið til hugar, að það ætti fyrir
þessum hrausta og sterka manni
að liggja að deyja langt fyrir ald-
ur fram fjarri ættlandi sínu, en
Þorsteinn sá um, ásamt eiginkonu
sinni Ingibjörgu Harðardóttur,
börn, sem send voru suður til
Mallorca sér til heilsubótar og er
mér kunnugt um, að í þvl starfi
hafi hann reynzt framúrskar-
andi vel, enda komu þá vel i ljós
þeir mannkostir, sem hann var
búinn.
Þorsteinn var sonur hjónanna
Ingibjargar Guðmundsdóttur og
Ingólfs Stefánssonar, og var hann
næst yngstur fimm bræðra.
Ég kynntist Þorsteini fyrst fyr-
ir mörgum árum, þegar hann
ásamt bræðrum sínum fjórum hóf
sund- og sundknattleiksæfingar
hjá sunddeild Ármann og sýndi
hann þá strax hverjum mannkost-
um hann var búinn. Hann gekk
ekki að neinu með hálfvelgju,
heldur lagði metnað sinn í að
standa sig í starfi og ná árangri í
þvi, sem hann tók sér fyrir hend-
ur, enda lét árangurinn ekki á sér
standa. Hann varð góður sund-
maður og einn sterkasti hlekkur-
inn í sundknattleiksliði Ármanns,
og aldrei lá hann á liði sinu þegar
átaka þurfti við. Áhugi hans á
íþróttum var mikill, enda löttu
foreldrar þeirra bræðra þá ekki,
heldur hvöttu. Þorsteinn stundaði
nám við íþróttakennaraskóla ís-
lands og lauk þaðan prófi vorið
1970, hann hóf siðan iþrótta-
kennslu og starfaði nú síðast sem
íþróttakennari við Höfðaskólann í
Reykjavík.
Þrosteinn giftist eftirlifandi
konu sinni, Ingibjörgu Harðar-
dóttur, í spetember 1971, þeim
varð ekki barna auðið. Við sund-
félagar hans i sunddeild Ármanns
þökkum góðum dreng samfylgd-
ina, sem þvf miður var of stutt,
jafnframt vottum við eiginkonu
hans, foreldrum og bræðrum okk-
ar innilegustu samúð og biðjum
Guð að styrkja þau í sorg þeirra
vegna fráfalls góðs drengs.
Einar H. Hjartarson.
ÞESSI orð komu mér til hugar
þegar ég frétti hið skyndilega lát
Þorsteins Ingólfssonar, íþrótta-
kennara, sem lézt úti á Mallorka
þar sem hann var í fullu starfi
ásamt eiginkonu sinni með börn
úr Höfðaskólanum í Reykjavík.
Oft er þess getið I dánarminn-
ingum, að dauði eins og annárs
hafi komið mönnum mjög á óvart,
en víst er um það, að fráfall Þor-
steins Ingólfssonar er eitthvað
það allra sviplegasta, sem ég hef
kynnst, eða hvað vilja menn segja
um, þegar einum hinum sterkasta
meðal hinna sterku og heilsu-
bezta meðal hinna heilsugóðu er
skyndilega svipt héðan burt eins
og hendi sé veifað og það án allra
skiljanlegra orsaka.
Þegar ég þjálfaði sundknatt-
leikslið Armanns var ég svo ham-
ingjusamur að hafa kynnzt Þor-
steini ásamt bræðrum hans
fjórum, sem um tima voru allir í
keppnisliðinu. Fimm bræður i
sama keppnisliði og allir afburða-
menn mun eiga sér fá fordæmi
hvert sem Jeitað er.
Þegar ég renni huganum yfir
liðin kynni okkar Þorsteins þá
dettur mér ekki endilega í hug
mikill afreksmaður og glæsi-
menni heldur ekki síður maður
með drengilega framkomu og gott
hjarta, enda var hann annálaður
fyrir það hversu laginn og góður
hann var við börn.
Við fráfall Þorsteins eiga
margir um sárt að binda, for-
eldrar, eiginkona hans, bræður og
vinir, að ógleymdum börnunum
er sifellt sóttu til hans traust og
leiðbeiningar.
öllum aðstandendum votta ég
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hans.
Þorsteinn Hjálmarsson.
Rúiia Hrönn Kristjáns-
dóttir — Minning
F. 7. janúar 1940.
D. 19. ágúst 1974.
1 DAG verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju mágkona mín,
Hrönn, eins og við kölluðum hana
alltaf. Hún var fædd á Akureyri
og ólst þar upp hjá foreldrum
sínum, Dórotheu og Kristjáni,
ásamt systrum sinum tveim og
bróður. Síðan stofnaði hún sitt
eigið heimili með Pétri Helgasyni
og eignuðust þau soninn Sigurð
Óskar, sem nú kveður móður sina,
nýorðinn fimmtán ára.
Þótt þau Pétur bæru ekki gæfu
til að búa saman, þá voru þau alla
tíð góðir vinir og báru velferð
drengsins fyrir brjósti. Fljótlega
eftir að leiðir þeirra skildu,
fluttist Hrönn suður og gerðist
aðstoðarstúlka að Sólheimum í
Grímsnesi. Þar eignaðist hún
marga góða vini og Siggi litli Iíka,
sem var hjá móður sinni, þar til
hann þurfti að hefja skólagöngu
sína. Fluttist þá Siggi til föður-
ömmu sinnar, sem alla tið hefur
reynzt honum mjög vel, en er nú
komin á elliheimili. Hann er núna
hjá móðurforeldrum sinum, sem
ég veit, að munu annast hann sem
sitt eigið barn og deila með
honum sorg og gleði í lífinu.
Nú nokkur síðustu árin vann
Hrönn á Álafossi, fyrst í verk-
smiðju, en siðan i mötuneyti
staðarins. Og nýlega tók hún við
— Minning
Vilborg
Fram liald ai bis. 21
tóni að komast þannig að orði, að
hún hefði farið þveröfugt að við
farfuglana, sem sé, að hún kom til
okkar á haustin, en hvarf á vorin.
Vilborg var einstakur kennari,
en hún var okkur nemendum
meira en kennari, hún var vinur
okkar þótt ódæl værum, og ólik
innbyrðis. Hún vakti gleði okkar
með ýmsum hætti ekki sízt með
því að stjórna sjónleikum sem
henni tókst að láta okkur taka
þátt í eins og við værum alvöru-
leikarar.
Margt gerði hún meira okkur til
yndis norður þar, en siðar, suður
hér, endurnýjuðum við vináttu-
samband okkar.
Vilborg átti árum saman við
mikla vanheilsu að stríða, en
maður hennar, Stefán Sigurðsson
kennari, hjúkraði henni af slíkri
ást og alúð, sem ég hygg að ein-
stök megi teljast.
Ég kveð Vilborgu með tárum og
bið henni blessunar á landinu
sunnan við sólu.
Guðmundur Bencdiktsson.
yfirstjórn mötuneytisins, en
entist ekki aldur til að sinna því.
Veit ég, að þar eignaðist hún
marga vini, sem sakna hennar og
minnast hennar í dag. Engan
hefði órað fyrir því, er við vorum
samvistum við hana og Sigga í júli
s.I., þar sem hún var í sumarfríi
fyrir norðan hjá foreldrum
sinum, og tókum síðan á nóti
henni á flugvellinum hér i
Reykjavík, að við mundum standa
yfir moldum hennar hálfum
mánuði siðar. Og því síður þegar
systir hennar, sem býr á Þórs-
höfn, kom 17. ágúst í heimsókn til
okkar og þær systurnar hringdu í
Hrönn og ákváðu að fara austur í
Hveragerði, þar sem móðir þeirra
dvaldi sér til hressingar. Þar áttu
þær mæðgur eftirminnilegan dag,
sem er þeim, sem nú kveðja, enn
dýrmætari en ella, þvi að það var
síðasti dagurinn, sem þær voru
allar saman. Um kvöldið kenndi
Hrönn þess . meins, sem varð
henni að aldurtila, þrátt fyrir alla
nútima tækni og vilja lækna og
starfsfólks deildar á handlækn-
ingadeild Landspítalans. Og vil ég
leyfa mér að koma á framfæri
þakklæti frá foreldrum Hrannar
til lækna og starfsfólks deildar-
innar.
Með þessum fátæklegu línum
vil ég þakka henni allt, sem hún
var mér og minni fjölskyldu og
votta syni hennar, foreldrum,
systkinum og öðrum ættingjum
mína innilegustu samúð, þótt ég
viti, að orð eru fánýt við fráfall
svo ungrar konu.
Með þakklæti,
Mágur.
?» •SSfSfCPSi'V ■
■ f r.'
.. ■

Rétt sunnan við Sandskeið í norðanverðu Vifilfelli hefur fólk leikið
sér að í fjölda ára að rffa upp mosa tíl að mynda ýmis nöfn í
f jallshlfðinni. Stórt svæði á þessum stað lítur nú út sem flag. I hlfðinni
má lesa ýmis nöfn, eins og Flakkarar, Sæfarar og fl. Það væri betur, ef
fólk hætti þessum ósið, þvf að þetta er ekkert annað en lýti á landinu.
Ljósm. Mbl.: Þórleifur Ólafsson.
Útsala
30 — 70%
afsláttur
Nýjar vörur á útsöluna
daglega.
Mikið úrval af
öllum tízkuvörum
Opið til kl. 10 í kvöld