Morgunblaðið - 28.05.1974, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUJR 28. MAÍ 1974
Sjö sögur af Villa Rudolf 0. Wiemer
„Er þetta svona sárt?“ spyr Villi.
Bakarinn kinkar kolli. „Og verst er, að nú vantar
alla bæjarbúa brauðið sitt á morgun. Fólkið sveltur."
„Börnin lfka?“
„Auðvitað.“
„Það er ófært,“ segir Villi. Þú verður að baka
brauðið.“
Bakarinn horfir örvæntingarfullur á ræningjann.
„Þú getur trútt um talað. En hver á að hnoða deigið
fyrir mig?“
Villi klórar sér í skegginu.
„Ég get ekkert gert. Hvað á ég til bragðs að taka?“
segir bakarinn og þurrkar svitann af enninu.
„Hvar er deigið?“ spyr Villi.
„f troginu þarna. Ætlar þú . . . ? Nei, ég get ekki
þegið það. Ég verð að bíða þangað til bakarasveinninn
kemur aftur. Hann fór i brúðkaup.“
„Hvenær kemur hann aftur.“
„Á morgun. f fyrsta lagi,“ segir bakarinn.
Villi dæsir við. Fjárinn hirði þennan bakara. Og
bakarasveininn hans. Og þetta brúðkaup. En ef fjár-
inn hirti bakarann, þá fengju bæjarbúar ekkert brauð.
Það væri þokkalegt, hugsar Villi og þá verður honum
Um risa
og risastóra
menn
Alls konar sagnir eru til um risa og risastóra
menn. Það hefur gengið erfiðlega að sanna þetta
eins og kunnugt er. En á síðari tímum hefur verið
sagt frá mjög stórum mönnum og er þá nærtækast
að nefna Jóhann Svarfdæling — Jóhann risa eins og
hann hefur almennt verið nefndur, en hann var
nokkuð á þriðja metra á hæð er hann hélt út í
heiminn til að starfa með sirkusflokki í Banda-
ríkjunum. — En til eru menn, tuttugustu aldar
menn, sem hafa veriö hreinir risar að vexti og má
þar til nefna Hollendinginn Jan van Albert, sem var
269 sm á hæð og Rússinn Kazanioff, sem var 283 sm
og Persa sem Sia Khad hét og var 327 sm á hæð.
sérstaklega hugsað til barnanna. Hann þolir ekki að
heyra lítil börn gráta. Ræningjar þola það nefnilega
ekki.
Villi tekur af sér hanzkana. Svo setur hann á sig
stóra hvíta svuntu, brettir upp ermarnar og fer að
hnoða deigið.
Bakarinn horfir undrandi á hann. „Það er engu
líkara en þú hafir einhvern tíma verið bakari," segir
hann.
Villi gefur sér engan tíma til að svara. Hann er
óvanur allri vinnu. Hann hefur ekkert þurft að taka til
hendinni síðan hann flutti inn í myndabókina. Og það
er ekki létt verk að hnoða deig. Það finnur hann nú.
„Ágætt,“ segir bakarinn. „Nú áttu að búa til
kringlótt brauð úr deiginu.“
Villi er orðinn kófsveittur.
„Og svo setur þú þau inn í ofninn,“ segir bakarinn.
Og loks segir hann. „Lokaðu nú ofnhurðinni og hvíldu
þig á meðan við bíðum eftir því að brauðin bakist.“
Villi kinkar kolli. En þegar hann er setztur fyrir
framan heitan ofninn, gagntekur þreytan hann. Höf-
uðið sígur niður á bringuna og brátt er hann sofnaður.
Hann hrýtur hástöfum. Það gera allir ræningjar. En
brauðin verða gulbrún í ofninum og ilmurinn angar
um bakaríið. Bakarinn verður að hrista ræningjann til
áður en hann vaknar til að taka brauðin út úr ofninum
aftur. Það er næstum kominn morgunn þegar Villi
hefur lokið verkinu.
„Þakka þér kærlega fyrir hjálpina," segir bakarinn.
„Nú skal ég gefa þér brauð að launum. Ég hefði verið
illa staddur, ef þín hefði ekki notið við.“ Hann stingur
brauði undir handlegginn á Villa. „Viltu ekki verða
aðstoðarmaður minn. Ég þyrfti að fá annan lærling.“
„Nei, fari það í grábölvað," rymur i Villa. „Veiztu
ekki, að ég er ræningi." Og þegar bakarinn fer að
skellihlæja aftur, skellir Villi hurðinni á eftir sér svo
undir tekur og gengur burt.
„Hvernig náðirðu í þetta brauð?“ spyr Hans, þegar
ræninginn kemur aftur.
„Stal því auðvitað.“
Hans sezt upp í rúminu. „Vertu ekki að skrökva að
mér, Villi."
„Ræningjar mega skrökva," segir Villi.
(^JVonni ogcTVlanni Jón Sveinsson
Mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds, og eftir-
vænting mín snerist upp í skelfingu. Hesturinn kom
mannlaus.
Það var voðaleg tilhugsun, ef Manna skyldi nu hafa
sundlað á gljúfurbanninum og hann hefði dottið þar
af baki og lirapað.
Ég varð hálfsturlaður af þessari hugsun.
Manni litli, bróðir minn, gat það verið, að hann
væri dáinn? Nei. nei. það mátti ekki vera, guð gat
ekki látið það fara svo. Það gat eins verið, að hann
hefði farið af baki einlivers staðar og hesturinn svo
lilaupið frá honum.
Ég reyndi að telja sjálfum mér trú um þetta.
Hesturinn kom nær. Snærið var uppi í lionum enn.
Ég reið á móti honum og blístraði til þess að spekja
hann. Hann kom líka rakleiðis til okkar og nam staðar
hjá liinum hestinum.
Hann sýndist vera hræddur. eins og hann hefði
fælzt.
Freysteinn
G unnarsson
þýddi
Hestarnir þefuðu nú Inor af öðrum og kumruðu
ofurlítið. Þeir voru að heilsast. En liestur Manna skalf
allur og titraði.
Hvað gat verið að honum?
Ég beygði mig fram og náði í snærið. Síðan fór ég
af baki.
Þegar ég sá, að sá steingrái var orðinn löðursveittur,
hugsaði ég ineð mér. að það væri bezt að sleppa honum
og taka hinn. Hann hlaut að vita bezt, hvar hann hafði
skilið Manna eftir.
Ég leysti því næst lindann út úr þeim steingráa,
klappaði honum á bakið í þakklætisskyni og sleppti
honum svo.
Hann leit til mín stórum augunum. sneri sér svo
við og hljóp aftur sömu leið og við vorum komnir.
Áður en ég fór á bak hinum hestinum, athugaði ég
hvernig snærið færi uppi í honum.
Nú þóttist ég sjá. af hverju hann hafði orðið svona

fTkÖnofQunkQfflflu
L ,7C I ^

— ÉK veit ekkert hvort þetta
læknar sjúkdóminn, en alla-
vega verður þetta til þess, aó
ég næ inn því, sem apótekar-
inn skuldar mér . . .
— Þú veldur mér vonhrigðum,
„Jarnhnefi" .. .
— Flýttu þér að finna
hirgðaskipið ... við viljum
gjarnan halda tfmaáætlun ...