Morgunblaðið - 19.10.1951, Blaðsíða 14

MORGVNBLAÐltí
r i4
Föstudagur 19. október 1951 I
Framhaldssagan 26
JEG EÐA ALBERT RAND?
EFTIR SAMUEL V. TAYLOR
nóttina í húsi við Howard Street.
i>rjátíu og fimm sent fyrir rúmið
og fimmtíu sent fyrir herbergið.
Það var nógu gott fyrir mann,
sem lifði á lánsíje. Aðalatriðið
Var að fá að vera í einrúmi og
nota Ijósið frá tuttugU og fimm
watta perunni, sem hjekk úr loft
ánu. Það var kominn tími til þess
að fara að líta í blöðin.
Jeg keypti kvöldblöðin. Jeg
lagði þau á rúmið ásamt frakk-
anum og fór fram í baðherbergið
til að þvo af mjer lýsólið. Þegar
jeg kom aftur inn í herbérgið,
cá jég að þar hafði verið gestur
á ferð.
Frakki Walts var horfinn. A
dyrunum stóð skillti þar sem á
stóð: Engin ábyrgð tekin á far-
angri. Skiljið eftir verðmaeta
muni hjá afgreiðslumanninum.
Mjer datt í hug, hvort afgreíðslu
maðurinn sæi um að láta gestun-
uœ koma það í koll, ef þeim yfir-
sást að lesa á spjaldið.
Gesturinn minn hafði þó skilið
cftir blöðin. Og til hvers þarf
maður svo sem að eiga frakka í
veðurblíðunni í Californíu?
Jeg læsti dyrunum, afklæddi
mig, og þegar jeg var búinn að
grannskoða rúmfötin, lagðist jeg
upp í rúmið. í „The Cronicle"
var frásögn af öllu málinu.
Albert Rand hafði tekist að
komast undan með skuldabrjef-
in og enginn vissi hvað orðið
hafði af honum. Hann var full-
trúi í bankanum og honum hafði
verið trúað fyrir tveím milljón-
um dala í stríðsskuldabrjefum
ríkisins. Peningarnir voru í tösku
©g taskan var fest um úlnlið
hans með læstri stálkeðju. — I
íylgd með honum var vopnaður
vörður, en aðalöryggið var í því
fólgið að hvorugur átti að vita
hvað í töskunni var. Rand átti
ekki að vita það. Hann hafði far-
ið margar slíkar ferðir með stór-
fje, en venjulega var fjeð í brjéf-
um, sem ekki var hægt fyrir ó-
viðkomandi að notfæra sjer.
Síðar hafði þó komið í ljós að
Rand hafði fengið vitnesku um
hvað var í töskunni. Við yfir-
heyrslu viðurkenndi gjaldkerinn,
H.R. Alexander, að hann hafði
sagt Rand það kvöldið áður og
brýnt það fyrir honum að vera
varkár. En gjaldkerinn treysti
Rand, þar sem Rand var trúlof-
aður dóttur gjaldkerans.
Þetta skýrði hina erfiðu að-
gtæðu Rands gagnvart Dolly og
bróður hennar. Rand þurfti
nauðsynlega að komast í nánari
kynni við gjaldkerann og það
gerði hann í gegnum dótturina.
f „The Examiner*' var sagt frá
stúlkunni, Aliciu Alexander, sem
Rand hafði verið trúlofaður. —
Eftir myndinni að dæma, var hún
þokkaleg stúlka. Hún hafði farið
til Palm Springs, til að ná sjer
eftir áfallið og losna við átroðn-
ing blaðamanna.
Með trúlofun sinni við dóttur
gjaldkerans, fjekk Rand góðan
aðgang að ýmsu, sem var hon-
um nauðsynlegt til undirbúnings
ins. Með því gat hann til dæmis
fengið tækifæri til að skipta um
fingrafara-spjaldið. Hann hafði
fengið þessa stöðu, sem fulltrúi
fyrir tilmæli gjaldkerans.
Jeg blaðaði aftur í „The Cron-
icle“. Þar sá jeg að hvorki Rand
nje hinn vopnaði vörður, muiidu
hafa verið einkennisklæddir. —
Rand hafði verið kennt að láta
frakkaermina hylja stálkeðjuna.
Það var því ekkert óvenjulegt
eða áberandi við þessa tvo menn,
sem gengu eftir götunni.
Leiðin, sem þeir áttu að fara
var ekki löng. Stuttan spöl eftir
Broadway og snúa síðan inn á
S.iring. Skuldabrjefin voru í
toskunni í bakaleiðinni.
' Verðinum varð skyndilega illt.
Rand hjálpaði honum inn í vín-
stofu og ljet ha.nn setjast þar á
Stól. Hann stakk upp á því að
sækja lælcni, en vörðurinn r.agði
að þptta mundi i' } hjá, Ilanfr
væri vanur að fá svona köst.
(Síðari rannsóknir leiddu í Ijós,
að hann var hjartveikur, en vildi
ekki láta það vitnast af ótta við
að missa stöðina). Rand bað um
wisky-glas og sagðist ætla að
fara inn í lyfjabúðina við hliðina
til að ná í eitthvað styrkjandi.
Vörðurinn mótmælti, en hann
var orðinn mjög máttfarinn.
Rand fór út. Og burt.
Svo einíalt hafði það verið.
Um leið og Rand fór út, hellti
vörðurinn í sig wiskyinu og bjóst
til að fara út á eftir Rand. En
hann datt kylliflatur á gólfið.
Afgreiðslumaðurinn á vínstof-
unni hjelt að maðurinn væri
drukkinn, og dró hann inn í bað-
herbergi. Þar f jekk hann honum
kaffibolla ög ljet hann drekka.
Afgreiðslumaðurinn vissi auðvit-
að ekki að maðurinn væri banka-
vörður.
Vörðurinn missti meðvitund-
ina aftur. Hálftími leið og Rand
kom ekki aftur, Afgreiðslumað-
urinn náði í lögregluþjón og bað
hann að sjá um að koma þessum
drukkna manni burt. Lögreglu-
þjónninn náði í bíl og ók verð-
inum á lögreglustöðina. Þar sást
á brjefum, sem hann var með í
vasalium, hver hann var. Eigin-
lega var vörðurinn nokkurskonar
lögregluþjónn, þó að hann væri
ekki í búningi svo að lögreglan
reyndi eins og eðlilegt var að
hjálpa honum. Þess vegna var
bankanum ekki gert viðvart. —
Þeir vildu ekki að vörðurinn
missti stöðuna. Það var heppi-
legt fyrir Rand, því með því
fjekk hann lengri frest.
Lögreglan kallaði í lækni til
að vita hvort ekki mundi vera
hægt að láta renna af manninum.
Lækninn grunaði ekki fyrr en
tilkynningin kom frá bankanum,
að það hafði verið eitrað fyrir
verðinum. Vörðurinn dó seinna
um daginn af hjartaslagi, sem or-
sakaðist af eitri. Það var álitið
að Rand hefði gefið honum eitr-
aðan brjóstsykur.
Albert Rand fór út úr vínstof-
unni með skuldabrjefin kortjer
fyrir níu um morguninn. Klukk-
an var orðin rúmlega 11, þegar
það vitnaðist að hann var horf-
inn. Rand hafði hringt til gjald-
kerans og sagt honum að það
mundi verða nokkur bið í hin-
um bankanum á meðan verið
væri að bera saman nokkur
númer. Gjaldkerann hafði ekki
grunað neitt. En þessi upphring-
ing jók grunsemdirnar, þegar
það dróst að Rand kæmi til baka.
Eftir því sem stóð í „The Cron-
icle“ hafði Rand sjest næst á
heimili Charles Grahams í Red-
wood City. Hann var einkenni-
lega líkur Graham í útliti og
hafði líklega hugsað sjer að
drepa Graham og látast síðan
vera hann. Jeg hljóp yfir þann
frásagnarkafla, þar sem mjer
fannst jeg vita nóg um hann. —
Sagan sagði að Graham hefði
orðið það til lífs að kunningja-
fólk hans hafði verið statt hjá
honum og að hundurinn hans
hafði ráðist á aðkomumanninn.
Rand hafði auðsjáanlega undir-
búið allt vel. Hefði honum tekist
að myrða Graham og konu hans,
hefði honum tekist að komast
burt undir hans nafni.
En hvert svo sem áform hans
hafði verið, þá hafði það mis-
heppnast og hann hafði verið
tekinn fastur af lögreglunni. —
Hann hjelt því fram við lögreglu
þjóninn, að hann væri James
Pease, sölumaður, og þannig
slapp hann aftur. Rand var því
núna á lausum kili, hættulegur
glæpamaður, sem vílaði ekki
fyrir sjer að fremja hin verstu
ódæðisverk.
Þannig var sagan í blaðinu.
Á annarri síðu inni í blaðinu,
sá jeg myndir af Dolly og Curly.
Fyrirsögnin var: Drepin af hund-
um sínum. Hundarnir tveir, sem
þeim þótti mjög ^ænt um, eftir
því sem nágrannarnir sögðu,
höfðu ráðist á þau um nóttina.
Hundarnir höfðu verið drepnir
og gerður á þeim heilaskurður
til að rannsaka hvort um hunda-
ARNALESBÓK
uUowunlMððsins 1
Ævinfýri IVIikka I:
Töfraspegillinn talandi
Eftii Andrew Gladwyn
Gamla konan tók spegilinn ofan af veggnum, lagði hann var-
lega í mjúkan silkipoka og rjetti Mikka hann.
— Ertu viss um, að mjer sje trúandi fyrir svona dýrgrip, spurði
Mikki.
— Jeg er alveg viss um það, góði minn. Því hefur líka verið spáð
fyrir löngu. Hafmeyjadrottningin mælti svo um, að frá mjer færi
spegillinn til ungs ævintýramanns og hann myndi síðan gefa speg-
ilinn konungi, sem ætti í miklum erfiðleikum. Þú verður að taka
spegilinn, hann var ætlaður þjer.
— Auðvitað langar mig til að lenda í ævintýrum, tjáði Mikki.
— En jeg er viss um, að jeg þekki engan konung, sem á í erfið-
leikum. Jeg þekki meira að segja engan konung. Hvernig get jeg
þá látið konung fá spegilinn?
— Þú kynnist ábyggilega einhverjum konungi, sagði konan. —
Taktu spegilinn og fylgi þjer blessun gamallar konu. Þú þarft
ekkert að óttast.
Mikki þakkaði henni innilega fyrir allar góðgerðirnar og hljóp
aftur niður að ánni með töfraspegilinn undir handleggnum. Hann
lagði spegilinn variega í bátinn. Svo settist hann á þóftina, ýtti frá
landi og hjelt áfram ferð sinni niður eftir ánni.
Að hugsa sjer annað eins. Töfraspegill um borð í bátnum. Ja,
hvort hann gæti lent í ýmsum ævintýrum nú!
Mikki tók inn árarnar og ljet Víkingaskipið reka niður ána og
Ijet sig dreyma um það, hveutig hann gæti leikið sjer að töfra-
speglinum. Hann hafði ekki farið langt, þegar hann heyrði hróp
og köll skammt frá sjer,
— Heyrðu þú þarna!
Mikki hrökk við, leit í kringum sig og sá hávaxinn, aldraðan
uann standa á bakkanum.
BurrougKt
BÚÐARKASSAR
Ennþá nokkur stykki óscld.
Burroughs
Búðarkassinn
er um leið samlagningavjek
Einkaumboð fyrir:
Burroughs
II,Be NEDIKTSSON & Co I|"e
•> , >
** irAFXAR H V O L L. R E Y KJ A V í I\ **
U p p b o ð
" ■
• o
: fer fram á skrifstofu embættisins i HafnarfirSi 30. okt. n.k. ;
• ld. 10 f. h. og verða þar seld 10 hlutabrjef I Hraðfrysti- Z
• húsinu ís h.f., Kópavogi, eign Ama S. Böðvarssonar, S
j Klöpp, Seltjarnarnesi. Greiðsla við hamarshögg. •
: :
• Sýslumaðurinn í Gullbringii- og Kjósarsýslu 18. okt. 1951 5
Guðm. í. Guðmundsson. •
■ a
■ m
■ m
4ra herbergia íbúð
• •
■ ■»
• til sölu í Hlíðarhverfi. Lítil útborgun, Hagkvæm lán. — -
■ • ■'
• Uppl. í síma 81989.
■ m
■ m
m m
.........................................
Nú eyði jes ANDREMMUNNI þeg-
je* burwta TENNURNAK me»
tannkremi
Því oð tannlœknirinn
oagSi mjer:
GOLGATE tannkrem
rr.yndar sjerstæða froðu.
Hreinsar allar matarörð-
ur er hafa festst milli
tannanna. Colgate heldur
rriunrunum hreLnum,
tfmniinum hvitum, og
vamar tannskemmdum.
Nú fáanlegt í nýj