Fréttablaðið - 17.02.2006, Síða 46

Eitt það besta við að ferðast um
hálendið fyrir marga er að komast úr
símasambandi. Það er þó rétt að hafa
í huga að þótt GSM-síminn sé dott-
inn út er nauðsynlegt að hafa ein-
hverja samskiptalíflínu til byggða.
Eitt algengasta fjarskiptatæki
í jeppum í dag er VHF-talstöðvar.
Þær draga allt að 100-150 km í
sjónlínu. Því til viðbótar eru endur-
varpar á víð og dreif um landið svo
þeir sem hafa aðgang að þeim rásum
geta talað landshorna á milli. Í neyð
er hægt að flakka á milli stöðva og
athuga hvort einhver sé nálægur.
Víða um land stunda áhugamenn
það að hlusta á rásir og þeir geta
komið hjálparbeiðni áleiðis. Um allt
land er rás 16, skiparásin. hlustuð.
Þó svo að hún sé ekki ætluð til dag-
legra nota er gott fyrir ferðafólk að
vita af henni í algjörri neyð.
Til viðbótar við VHF-stöðina
er svo eiginlega nauðsynlegt að
vera með NMT-farsíma eða jafnvel
gervihnattasíma. NMT-símar draga
svipað og VHF-stöðvar í sjónlínu,
100-150 km. Til gamans má geta
þess að við kjöraðstæður dregur
GSM-sími 30 km. Dreifikerfi NMT-
síma er víðfeðmt en þó eru staðir
víðs vegar um landið þar sem þeir
eru sambandslausir. Enn fremur
stendur til að leggja kerfið niður
innan nokkurra ára. Einn vænlegasti
kosturinn á arftaka er gervihnatta-
sími en rekstrarkostnaður þeirra og
innkaupsverð hafa lækkað verulega
á allra síðustu árum. Þeir símar eru
alltaf í sambandi, alls staðar.
Þessu til viðbótar má nefna tvær
aðrar gerðir af talstððvum. CB-
stöðvar eru skammdrægar, draga
3-10 km, og eru því ekki hentug-
ar til að kalla á hjálp. Þær má hins
vegar nota til samskipta innan hóps
á ferðalagi. SSB-stððvar, oft kallað-
ar Gufunesstöðvar, geta með réttu
loftneti dregið yfir landið og jafnvel
út fyrir það. Til þess þarf reyndar
frekar stór loftnet. Enn eru áhuga-
menn að hlusta SSB við og við og
því óvitlaust að leyfa stöðvunum
að vera í bílunum, frekar en að rífa
þær úr.
12
Keyrum til fjalla og göngum þar um
himneska náttúru landsins.,
Ferðamenn - velkomnir í skála Ferðafélagsins
Farsíminn á sínum stað. Fjarskiptabúnaður
í bílum getur verið ansi fyrirferðarmikill.
Mestu máli skiptir að draga sem lengst við
sem flestar aðstæður. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
Fjarskiptatæki í jeppum
Meginreglan er sú að betra sé að hafa of mörg tæki en of fá.
Innan ferðahópsins er hægt að nota skammdrægar talstöðvar. Eigi að vera hægt að kalla á hjálp þarf langdrægari fjarskiptamáta.
FRÉTTABLAÐIÐ/JAK
Í öllum breyttum bílum eiga að
vera sjúkratöskur eða -kassar. Það
er mikilvægt að fara reglulega yfir
sjúkrabúnaðinn og fylla á það sem
vantar. Meðal þess helsta sem ætti
að vera í sjúkratöskunni er plástr-
ar, sára- og teygjubindi og grisjur,
heftiplástur, gerviskinn og verkja-
lyf. Þessi einfaldi búnaður getur
reynst mikilvægur þegar á reynir.
Sumir búa sjúkratöskurnar sínar
ríflega þannig að innihald þeirra
komi að gagni við fleira en slys á
fólki. Teygjubindi getur til dæmis
haldið bilaðri hurð, hlera eða vélar-
hlíf. Heftiplástur getur komið í stað
límbands eða einangrunarbands og
grisjur geta komið í stað þurrkklúta
við allar hugsanlegar aðstæður.
Það er að sjálfsögðu frumskil-
yrði að ferðafólk kunni að fara
með innihald sjúkratösku og því
ekki úr vegi að sækja námskeið í
skyndihjálp.
ekki gleyma...
Sjúkratöskunni
Snorkel eða snorkpípa er fram-
lenging á loftinntaki vélarinnar.
Upprunalega er loftinntak flestra
bíla í innanverðum frambrettum
eða bakvið framljós. Lendi bíllinn
í djúpu vatni tekur vélin því vatn
inn á sig í stað lofts, stöðvast og
getur skemmst illilega. Með því að
framlengja loftinntakið, jafnvel
upp á þak bílsins, er hægt að fara
í mun dýpra vatn án þess að það
hafi áhrif á vélina.
til hvers er...
Snorkel?
■■■■ { á fjöllum } ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■