Fréttablaðið - 10.12.2005, Blaðsíða 31

10. desember 2005 LAUGARDAGUR30
Mörg skáldin eru til sem yrkja
mest fyrir sjálfan sig. Ljóðin enda
ekki á síðum á milli laglegra bóka-
kápa, heldur ofan í skúffum, þar
sem fáir fá þeirra notið. Frétta-
blaðið ætlar því næstu vikurnar
að fá þessi skúffuskáld til að opna
hirslur sínar og leyfa lesendum að
njóta kveðskaparins með sér.
Það skúffuskáld sem ætlar að
opna skúffur sínar fyrir lesendur
Fréttablaðsins er íþróttafrétta-
maðurinn hagmælti Samúel Örn
Erlingsson.
„Ja, skúffuskáld. Reyndar
hefur margt af því sem ég hef
ort fengið sinn stað í skúffunni,“
segir Samúel Örn. „En það hefur
nú oftast verið skrifað í bók, sent
eða flutt fyrst. Þannig að ef það
ætti að hengja skáldatitil á mig þá
væri það helst að kalla mig tæki-
færisskáld. Ég hreifst snemma af
kveðskap og ljóðum. Byrjaði að
lemja saman vísur um ferming-
araldur og dundaði mér við það í
menntaskóla að yrkja dróttkvæði
og atómljóð, þó ég væri þá eins og
nú hrifnastur af ferskeytlunni.
Það hefur nú gengið í bylgjum í
gegnum árin hversu mikið ég hef
ort. Oft hef ég hrist eitthvað fram
úr stílvopninu undir mikilli pressu
af þessu eða hinu tilefninu. Stund-
um hefur það líka alveg dottið
niður þegar vinnan hefur þjarm-
að að manni. Þá fer þetta eins og
Egill Jónasson á Húsavík orti svo
skemmtilega:
Þó ég yrki stöku stöku,
stöku sinni,
því ég eigi sinni að sinni,
sinni bara vinnu minni.“
Þegar Samúel var sextán ára var
meira næði til að sinna andans
efnum og þá orti hann þessa ástar-
vísu:
Elsku fulla flaskan mín
frá þér vil ég taka
innihaldið, valið vín,
þig vel ég fyrir maka.“
Hálfum öðrum áratug síðar varð
ég eiginlega að leiðrétta þessa
hugsun, þó ekki væri nema fyrir
konu mína,“ segir Samúel og
kveður:
Stjarna hæst á himni mínum
hefur lit af gullnu tári,
Ásta ber af bestu vínum
og batnar meira á hverju ári.“
Þó að oft hafi skáldagyðjan þurft
að víkja úr lífi Samúels Arnar í
önnum vinnunnar hefur það þó
líka gerst að hún hafi komið yfir
hann einmitt þar. Meira að segja
skömmu fyrir fréttir. „Vísurnar
um rjúpnaskyttuna sem týndist í
Bláfjöllum fyrir um 20 árum er á
meðal þess sem hefur flögrað hvað
víðast af því sem runnið er undan
mínum rifjum. Það var heilmikið
grín útaf því að einn kollegi minn
gekk frá frétt um að skyttan væri
enn ófundin nærri hálftíma fyrir
fréttatíma og missti það út úr sér
að hann vonaðist til þess að skytt-
an fyndist ekki fyrir fréttir. Þá
varð þessi frétt til sem reyndar
var nú aldrei lesin í fréttatíma:
Ein er á rjátli uppi langt til fjalla
ákaflynd rjúpnaskyttan snjalla.
Sér á flugi rjúpu rennilega,
riffli lyftir, fretar alla vega.
Dauður tekur fuglinn strax að
falla,
frækna skyttu hittir beint á skalla.
Í dái liggur djarfa skyttan káta,
drífið ykkur Hjálpasveitir skáta.“
Reyndar spyr skáldagyðjan ekki
um stað eða stund og getur komið
að mönnum við öll tækifæri. Einu
sinni kom hún að Samúeli Erni á
sundskýlunni en þá hafði hann
líka eitthvað fyrir augum sem
blés honum skáldaanda í brjóst.
„Já, fagrar konur eru ævinlega
örvandi yrkisefni,“ segir skúff-
uskáldið. „Og þarna sem ég sat í
heita pottinum sé ég fagra stúlku
koma ískalda upp úr sundlaug-
inni og ofan í heita pottinn. Þá var
þetta til:
Hún er pen og hún er prúð,
með prinsessulegt litaraft.
Girnileg með gæsahúð
og gefur manni aukinn kraft.“
En síðan eru liðin nokkur ár og
Fagrar konur eru alltaf
örvandi yrkisefni
SKÚFFUSKÁLDIÐ } SAMÚEL ÖRN ERLINGSSON