Lesbók Morgunblaðsins - 05.06.1977, Blaðsíða 2
Smdsaga eftir Theodore L. Thomas
Robert Proctor var góður ekill, þó
að hartn væri ungur að árum. Braut-
in lá breið fyrir framan hann og
hann naut akstursins á hlýjum
maímorgni. Hann var rólegur og við
öllu búinn. Tveggja klukkustunda
akstur hafði ekki enn vaidið þreytu-
verkjunum, sem hófust aftan í
hnakkanum. Sólin skein, en
sólskinið var ekki óþægilegt og það
var vorilmur í lofti. Hann dró
andann djúpt og andaði frá sér.
Þetta var góður ökudagur.
Hann leit út undan sér á grann-
vöxnu, gráhærðu konuna, sem sat
við hlið hans í framsætinu. Hún
brosti vð honum um leið og hún leit
á trén og akrana, sem þutu fram við
bílrúðuna. Robert Proctor leit strax
aftur á veginn. „Finnst þér gaman,
mamma?" spurði hann.
„Já Robert." Morgunyndið var
einnig í rödd hennar. „Það er
ánægjulegt að sitja hérna við hlið
þér. Ég var einmitt að hugsa um
allar þær stundir, sem ég ók um
með þig lítinn. Ætli þú hafir notið
þess jafnmikið og ég nú?"
Hann fór hjá sér, en brosti þó.
„Auðvitað mamma."
Hún klappaði honum mjúklega á
handlegginn og leit aftur út um
gluggann.
Hann hlýddi á vélarhljóðið. Fram-
undan var stór vörubíll, sem ryk-
mekkirnir stigu upp eftir og að baki
vörubílsins var langur, blár einka-
bíll. Robert Proctor veitti þessu at-
hygli og skrásetti það í minni sér.
Hann ætlaði að aka fram úr þeim,
en það tæki eina eða tvær mínútur.
Hann hlustaði á vélarhljóðið og
naut þess. H:nn hafði yfirfarið
vélina sjálfur og hann naut malsins í
henni. Bifvélavirki hefði ekki gert
það betur. Vélin malaði áfram núna,
en ekki tæki hún síður við sér á
meiri hraða. Aðeins kunnáttumenn
fara rétt með vélar og Robert
Proctor vissi, að hann var kunnáttu-
maður. Hann fann það um leið og
hann stýrði bílnum, að þau voru eitt
— vélin og hann.
Brautin lá breið frammi fyrir
honum og Robert Proctor var of
góður ekill til að njóta ekki
akstursins. Hann komst að hlið
langa, bláa bilsins og fór fram úr
honum. Hann ók eilítið yfir leyfi-
legan ökuhraða, en hafði fullt vald á
bílnum. Langi blái bíllinn beygði
skyndilega fyrir aftan vörubílinn.
Beygði aðvörunarlaust og lenti utan
í hans bíl, svo að hann fór inn á
vinstri akrein.
. Robert Proctor var góður ekill,
hann hemlaði ekki strax. Hann
notaði stýrið til að halda bílnum á
réttri braut. Vinstra megin sukku
hjólin í aur og leðju, en hann beygði
til vinstri, þvi að hann varð að
forðast umferðina andspænis. Fyrst
gekk allt vel, en svo lenti hjól-
barðinn á steini og hann heyrði
loftið gusast út, þegar hann sprakk.
Vinstra dekk farið! Bifreiðin hægði á
sér og þá veinaði móðir hans.
Bíllinn hringsnerist og komst inn
á hinar akreinarnar. Robert Proctor
barðist við stýrið. Hann ætlaði að
halda bilnum á brautinni, en
sprungni hjólbarðinn reyndist of
erfiður. Veinið endurómaði i eyrum
hans um leið og einhver hluti heila
hans velti því fyrir sér, hvernig væri
unnt að veina svona lengi án þess
að anda. Önnur bifreið rakst utan í
hlið hans og umsvifalaust var hann
kominn aftur á vinstri akrein
hraðbrautarinnar.
Hann hentist í kjöltu móður
sinnar, en hún rakst á hægri dyr
bílsins. Hurðin opnaðist ekki. Með
vinstri hönd teygði hann sig til
stýrisins og rétti úr sér. Hann beygði
aftur til vinstri og reyndi að verjast
umferðinni á móti. Móðir hans gat
ekki rétt úr sér; hún lá við hægri
bilhurðina og stundi með snúningi
bílsins.
Loksins tókst Robert Proctor að
ná stjórn á bílnum og stýra honum
yfir á rétta akrein, en þá kom annar
bill, sem ætlaði að ná sinu sæti í
röðinni. Maðurinn undir stýrinu sat
óhreyfanlegur, með galopin ótta-
slegin augu. Við hlið mannsins var
sofandi stúlka með mjúka lokka sem
umkringdu andlit hennar. Bif-
reiðarnar nálguðust óðum og Robert
Proctor sá, að árekstur var óum-
flýjanlegur. Hann sat stjarfur og
horfði á hreyfingarlausa stúlkuna en
vein móður hans endurómuðu enn i
eyrunum. Hann fann elokert til
þegar bifreiðarnar tvær rákust á
hvora aðra. Hann fann aðeins
eitthvað þrýstast að kvið sér og allt
varð myrkt. Skömmu áður en hann
missti meðvitund heyrði hann
veinin hætta og langvarandi stunu,
sem virtist endalaus. Þá tók myrkrið
við.
Robert Proctor fannst hann hafa
sokkið í botnlausan hyl. Hann
greindi glimt í fjarska og fannst
hann heyra orðaskil. Hann reyndi að
nálgast Ijósið, en það var honum um
megn. Hann lá grafkyrr, reyndi aftur
og Ijósið varð skærara og raddirnar
skírari. Hann reyndi aftur og
nálgaðist æ meira. Loks lauk hann
upp augunum og horfði á manninn
andspænis sér.
„Er allt í lagi, vinurinn?" spurði
maðurinn i bláa einkennis-
buningnum. Andlitið kom Robert
Proctor kunnuglega fyrir sjónir.
Hann hreyfði sig varlega og sá, að
hann sat i stýrissæti bifreiðar, en
sætið var eins og stóll og hann var
óslasaður. Hann gat hreyft bæði
hendur og fætur. Hann leit um-
hverfis sig og mundi allt.
Einkennisbúni maðurinn sá vax-
andi skilningsglampa í augum hans,
og sagði. „Þetta er allt í lagi, vinur-
inn. Þú varst aðtaka ökuprófið."
Robert Proctor leit á manninn.
Hann sá hann vel, en þó skyggði
mynd sofandi stúlkunnará allt.
Einkennisklæddi maðurinn hélt
áfram máli sínu: „Við létum þig
ienda i slysi með dáleiðslu — það er
alltaf gert nú orðið, áður en menn fá
ökuskírteinin sín. Þeir aka betur og
eru bara varkárari siðar. Manstu
eftir öllu? Stundum kemur það
smámsaman."
Robert Proctor kinkaði kolli og
hugsaði um sofandi stúlkuna. Hún
hafði aldrei vaknað, draumur
hennar aðeins sá, sem enginn
vaknar frá — dauðinn. Ekkert þar á
milli. Það var að vísu slæmt með
móður hans, en hún var jú gömul.
Sofandi stelpan blátt áfram eyðsla.
Framhald á bls. 11