Lesbók Morgunblaðsins - 29.12.1972, Blaðsíða 7

Tvær rússneskar
helgisögur
Sigurjón Guðjónsson þýddi
Bræðurnir
og gullið
Hinn iðrandi
syndari
Fyrir langa löngru lifðu
í Landinu helga tveir bræður.
Hinn eldri hét Aþanasius, en
sá yngri Jóhannes. Bræðurnir
bjuggu í nágrenni borgarinnar
Jerúsalem, í skúta einum, og
héldu sér uppi af því, sem góð
hjartaðir menn gáfu þeim. En
latir voru þeir ekki, heldur
unnu frá morgni til kvölds. Ef
þeir fréttu af einliverjum, sem
ekki gat lengur borið þunga
erfiðis síns, eða barst eitthvað
til eyrna um sjúka, munaðar-
lausa og nauðstaddar ekkjur,
brugðu þeir fljótt við og bjálp
uðu án þess að þiggja nokkur
laun fyrir. — 'Sex daga vik-
unnar lifðu þeir hvór fyrir sig,
en þegar laugardagur var að
kvöldi kominn, sneru þeir aft-
ur heim í skútann sinn og
eyddu sunnudeginum saman i
bæn og við guðlegar samræð-
ur. Og engill Guðs steig niður
til þeirra og blessaði þá. I být-
ið á mánudögum skildu þeir,
livor hélt til sinná starfa. Á
þennan liátt lifðu bræðurnir ár
um saman, og á hverjum sunnu
degi kom engill Guðs til að
blessa ]>á.
Svo var það einn mánudag,
að bræðurnir gengu til vinnu
sinnar að vanda, og nú höfðu
þeir kvaðst, þar eð Aþanasi-
us, sá eldri, var kyrr heima og
horfði enn einu sinni á eftir
bróður sínum elskulegum, þar
eð honum tféll skilnaður-
inn þungt. Og liann sá, að Jó-
hannes gekk sina leið með
álútu höfði, og leit hvorki til
hægri né vinstri. Ailt í einu
hægði hann á sér, bar höndina
fyrir augu og horfði til jarð-
ar atf mikilli atliygli, eins og
hann liefði komið þar auga á
eittlivað. Hægt nálgaðist hann
það sem lá á jörðinni fyrir
framan hann, — því næst
stökk hann í skyndi tii hliðar
og hljóp niður alla brekkuna,
án þess að líta til haka. Aþan-
asius var tfurðu lostinn; hann
sneri við og gekk þangað, sem
bróðir hans hafði staðið, til
þess að komast að raun um,
livað hefði vakið ótta hans.
Þegar hann kom nær, sá hann
eitthvað glitra í isólskininu,
hann gekk þángað rakleitt;
gullhrúga lá í grasinu, eins og
þar hefði heill sekkur verið
tæmdur. Aþanasius tfurðaði sig
á gullinu, en 'enn meira atf
hröðum tflótta bróður síns.
„Hvað hefur valdið hræðslu
hans, að hlaupa héðari í háif-
gerðu æði?“ spurði hann sjálf-
an sig. 1 gullinu sjáifu er eng-
in synd, syndin er í manninum.
Með gullinu get ég gert illt
af mér, en ég get líka látið
það færa blessun. Með því má
metta munaðarleysingja og
ekkjur, klæða marga nakta,
iækna marga sjúka. Við bræð-
urnir báðir þjónum mönnunum,
þó er okkar lijálp harla lítil,
af því að kraftar okkar eru atf
svo skornum skammti. Með
þessu gulli hérna gætum við
þjónað mönnunum miklu betur
en við gerum.
Þessar hugsanir hrærðu til-
finningar Aþanasiusar, og
hann langaði að segja bróður
sinum frá þeim, en Jóhannes
var þegar kominn langt
í burtu, svo að varla var hægt
að greina hann í brekk-
unni fyrir liandan.
Þá fór Aþanasius úr fötim-
um og týndi gullið í þau. Hann
tók á herðar sér eins mikið og
hann gat borið, og hélt til borg
arinnar. Þar trúði hann gest-
gjatfa einum fyrir gullinu og
sótti síðan afgánginn. Þegar
hann hatfði safnað því öllu sam
an, gekk hann til kaupsýslu-
manna Jerúsalemsborgar og
keypti lóðir x borginni, steina,
trjávið, leigði verkamenn og
fór að byggja. Þrjá mánuði
dvaldi Aþanasius í borginni og
byggði þrjú hús: eitt tfyrir
ekkjur og munaðarlausa, ann-
að fyrir sjúka og þriðja fyrir
pilagrima og betlara. Hann
fann líka þrjá guðhrædda
gamla menn og gerði einn að
forstöðumanni munaðarleys-
ingjahælisins, annan setti
hann yfir sjúkrahiisið og þann
þriðja yfir gistilieimilið. ■— Og
þar sem þrjú þúsund gullpen-
ingar gengu af, fékk hann
hverjum þremenninganna eitt
þúsund, svo að þeir gætu skipt
þeim meðal fátækra og sjúkra.
Framhald á bls. 30
þessum orðum, þegar sálip
skildi við likamann og hélt að
dyrum himnaríkis; hún var
full kærleika til Guðs föður og
treysti örugglega á miskunn
hans.
Og nú barði syndarinn
á hlið himnaríkis og beiddist
þar inngöngu. Og hann lieyrði
rödd innan frá:
„Hver er að berja þarna fyr-
ir utan? Hvaða maður er það,
og hvað hafðist hann að í líf-
inu?“
Og rödd ákærandans svar
aði og taldi upp allar
misgjörðir syndarans, en
gat ekki talið svo mikið sem
eitt einasta góðverk. Og því
næst mælti röddin bak við
dyrnar:
„Engir syndarar fá inn-
Maður nokkur hafði lifað í
70 ár, og allt hans lítf var synd
um flekkað. Nú bar svo við, að
maðurinn varð fárveikur, en
misgjörða sinna iðraðist hann
ekki. Þegar nú liinzta stundin
rann upp og honuni varð Ijóst,
að hann yrði að deyja, grét
hann hástöfum og sagði:
„Herra! Gef mér upp skuld-
ir minar, eins og þú gafst forð-
um upp ræningjanum á kross-
inum.“
Varla hafði maðurinn sleppt
göngu í himnaríki. Hypj-
aðu þig burt, og það
sem fyrst.“
En maðurinn sagði:
„Herra, ég heyri vel til þín,
þó að ég sjái ekki franian í þig
og sé ókunnugt um nafn þitt.“
Svaraði þá röddin:
„Ég er Pétur postuli."
En syndarinn sagði:
„Pétur postuli, miskunna þig
yfir mig. Gáðu að þvi, hve
breyzkir við mennirnir erum
og gleymdu ekki miskunnsemi
Guðs. Sjálfur hefur þú verið
einn af lærisveinum Krists, af
lians munni hefur þú numið
boðorð Guðs og verið vottur
að eftirdæmi hans. Og þó svafst
þú, þegar hann kveið og sál
hans var sárhi’ygg. Þrisvar
sinnum bað hann þig að vaka
með sér og biðja, þrem sinn-
um fann hann þig sofandi, og
augu þín voru svefndrukkin.
Eins var mér farið.
Og voru það ekki þín orð:
þó að ég ætti að deyja með
þér, nitindi ég ekki afneíta þér?
Og þú hafðir afneitað honum
þrisvar, þegar hann var leidd-
ur fyrir Kaífas. Hið sama gerði
ég. En þegar haninn gól,
gekkstu út og grézt beisklega.
Iramhald á bis. 19
/
V