Lesbók Morgunblaðsins - 30.08.1970, Blaðsíða 15

HLUTSKIPTI stjórnmálamanna er
á stundum ekki öjundsvert. Trú-
lega kemst enginn jrá því með góðu
móti nema sá, sem hejur af brenn-
andi áhuga valið sér það sjálfur.
Einn partur vhlutverkinu heitir „að
ná til fólksins“, mjög þýðingarmik-
ill partur raunar, og talsverður
höfuðverkur virðist fylgja þeirri
viðleitni. Einhvernveginn læddist
sá grunur að hinum svinnu hugs-
uðum stjórnmálaflokkanna, að leið-
arar dagblaðanna vœru víst ekki
með hinu víðlesnasta efni þeirra.
Úrdrátturinn, sem syfjaðir hlust-
endur rikisútvarpsins fá í morguns-
árið, átti að bœta úr því. Nú hefur
stjórnmálamönnum bætzt nýtt tæki,
sem er sjónvarpið, en þrátt fyrir
dlt þykir nauðsynlegt að sýna sig
í eigin persónu, allra helzt í dreif-
býlinu, halda héraðsmót og sumar-
hátíðir. Þar kemur að minnsta kosti
einn alþingismaður kjördœmisins
fram og ef til vill hefur hann sér
til trausts og Lalds einn viljugan
framagosa, sem ekkert tækifœri
lætur ónotað á leiðinni upp stig-
ann. Það er með því broslegra, sem
á sér stað í stjórnmálalífinu, þegar
blessaðir karl-arnir ganga upp
í pontu á leiksviðinu til að rýna
ofan í blöð og lesa upp ræðuna sina
yfir fylliriissamkomu, þar sem ekki
heyrist mannsmál.
Mér er þetta hugstœtt vegna þess
að ég slœddist inn á einhverskonar
sumarhátíð hjá Framsóknarflokkn
um í félagsheimili austanfjalls.
Þarna átti að sjálfsögðu að halda
rœður. Til þess var kominn fram-
sóknarþingmaðurinn úr héraðinu
og einn bráðviljugur framagosi úr
Reykjavík. Beitan var tiltölulega
góð: Ómar Ragn^rsson og hljóm-
sveit Ólafs Gauks meö Svanhildi.
Það sleppir enginn balli þar sem
Ólafur Gaukur <£ Co. sjá fyrir
músíkinni; þvílíkt tœkifæri að „ná
til fólksins.“ Það varð líka fljótlega
fullt út úr dyrum, og þegar inn var
komið, tóku menn séniverinn eða
brennivínið eða ákann eða vodkað
uppúr buxnastrengnum og komu
því fyrir þar sem lögin um félags-
heimili œtlast til: Undir borði.
Menn höfðu vonazt til, að rœðurnar
vœru búnar, þegar þeir komu.
"vers vegna veit ég ekki. Ekki
varð séð, að þeir létu þann ófögnuð
opilla gleðinni.
Framagosinn steig fyrst í pont-
una. Mér fannst dálítið forvitnilegt
að heyra, hvaða boðskap slíkur mað
ur hefði handa fólki í uppsveitum.
Hvað skyldi hann segja? Kannski
mundi hann átta sig á því, að hér
voru menn talsvert við skál og
betra mundi að hafa uppi gaman-
mál til að ná athyglinni? Æ-nei,
hann fór að tala u/m. þessa hrœði-
legu uppákomu, að kosningarnar í
haust skyldu bregðast. — Svona
eru þessir herrar, sagði hann; þá
varðar ekkert um þjóðarhag. Hann
taldi, að þessi leikbrögð Jóhanns og
Gylfa yrðu skammgóður vermir.
Manni skyldist helzt, að þjóðin
skylfi nú öll af réttlátri reiði fyrst
hún missti af kosningum í haust.
Ekki veit ég, hvort einhver hlust-
aði á þetta mér til samlætis. Ekki
varð ég var við það að minnsta
kosti; þarna virtust flestir tómasar
trúlitlir. Það fór á þeim andartök-
um að verða ólíkt brennheitara
spursmál, hvort menn nœðu í borð
og sumir hinna borðlausu urðu salt
vondir; þeir höfðu greitt sama inn-
gangseyri og hinir. Hinn mjög svo
verðandi stjórnmálamaður og
framámaður Framsóknarflokksins
stóð að því er virtist einn uppi með
ergelsið útaf kosningunum. Stund-
um brá fyrir dálitlum klökkva í
málrómnum; það er gamalt bragð
og getur gefizt vel. En á þessum
stað tóku menn ekki eftir því. Þeir
voru önnum 1 ifnir að blanda og
pelarnir gengu frá manni til manns.
Allt í einu var ræðuskörungurinn
hœttur, en engin virtist taka eftir
því heldur. En flestir tóku vel eft-
ir því, þegar Ólafur Gaukur fór að
stilla gvtarinn. Dansinn dunaði um
stund, síðan hlé. Hávaðinn var svo
mikill að menn kölluðust á yfir borð
in. Einhver sagði, að alþingismað-
urinn vœri byrjaður að halda rœðu.
Nú heyrðist varla ómur af því >'
hátölurunum. Því miður get ég ekki
greint frá því, hvað honum lá á
hjarta. En síðast hœkkaði hann sig
eftir megni; hann var kominn aS
ættjarðarljóðunum. — Hver á sér
feg-i föðurland, þrumaði liann, en
meira heyrðist ekki: Stórvaxinn
maður missti jafnvœgið og datt á.
nœsta borð. Mikil glerjasinfónía yf-
irgnæfði allt í bili; síðan var
maðurinn borinn út. Alþingis-
maðurinn virtist vera hætt-
ur. Svona er listin að ná til fólks-
ins, hugsaði ég með mér.
Mikill einhugur ríkti á samkom-
unni.
Gísli Sigurðsson.
'|0 LHMPi úfírn MM/J >'■ • ■ - <V£F~ ÍDUKfll
SllÍÍSiiS§: JKFfl
S/ 1 SKÓ- LF?
1!
n, J?1Z \ a-ElN} "b -3>
T B©- R R S Nieuff- W'kTUR. v ■- X/—
FU(,L- IhlfJ iraFiíK FlKKW NHiT- flFlR
CeMl- l EC,- H R I>ýR FflUFl- BFbi I
SKX- flrri &LOÍ>- SK.sr. FflUFl' FFHt
H wS- l-Ð R'lKI d nuiefy \RHflR
íifllt- HUl.FI lfvth
K1K- 'OF&4- U fl.
B
V 1 R.-P- tyjCiiði FUUL i Mfl- pat> > — HRFy F. isr
V Pffflfllfc
FBIT- IHMI HlI.
TýMDI HlflWP
uer- TUR srnv- HR- Dý'R ÍM'f}- o izÐ fOUNM- TÓSflK
ÞÓtTf). FUU.' n «. Kven- NnFN offflLm
KlflfiK FK'lPflR SPFfJR NMLeuoi as>i
DU4- LEGr UR 1 KVetf- IKflFN lfimo XÓM- FRCk SPIL RlEýfl
NliKtl ÓR£CI- nr* þR'fl- BlfTI FRUF) ffFAJI U£R5>1 Vl*>
ST/7PIR LiTídrt </ S></R t-'RTtf u m
urk'o- MU J>ý'R FUHL iÞ R- Ko m
flM n 1 f
HflGYF o\sr
ÍKOT lto'ð Hvílo IK

Lausn á síðustu krossgátu
fiSl! Þ- <r qL ar •z. ar U ar ■—“ U- ■v3*l ar 3 “ •Z. 2. <5 Dá 4> a
h 'tL 3 II JE vA U> - 11 > h •z. af -2 3 JT 3
>r> Z —■ 3 ÖT - ~7L 3 i I aT jc] 2. - I u. o - 3 1 I Qí
u> — 3 <c z Rv <1 1 UJ F i í œ 3. <r ■ft1 - fS i UJ iÉ — 3 1 I <t sn ct
■ ' <s 3= aj oí. ■< •z 3 1 - ■2- iíf we* -v|v <E vo XZ. n? Sl u. vA 3 - ft- 3 >
us <v 3 — iul <E p> h h 3 öc Ijl" F 3 I 1? 3 (t U I-f
vO 3 isé| íiS? o o <c jjfcT VJO % <t "jj a: 1 1 IU 'A h 3 I tc
i¥ Cs ar ~in .O ]r <r ~z. •2. I 1 <S 3 a: I I l— <r 3 cT *o B. I <E K <c
(1 b -3 *3 2 z * o zT úvji* ■> UJ * 3 Qd n <c o Oí
ŒW m 3 I 1 2. H vj w ~3~ ar u II "h o 0Í- I 1 3 h
f w 1 i ir m
I 4 ^ i cx /ÍL H; IP 3 «3 1 1 < -J uT jlff u. ar h ic 1 1 CE CE 1 o
va MJ oi .O <T i II níl s* SC *! o d: o 3 h 1 v 3 u. 3 F Æ rz:
0(WQ Lxt Uj -J O Œ. vA ■> u> 3 3 || < R 1— CT Œ 3 —
i ^ S Iss ro vt 1 Lk. s s ís ÚX 'C*. 't. w fj aí « 5 7; ó' OC •2. <E g> £í> 33 «i —i
30. éigúsit 1970
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 15