Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1969, Blaðsíða 9

ert að athuga, það tæki því
varla að fara að dengja og bera
niður svo síðla dags. Tobba lét
það gott heita, aldrei þessu
vant:
í>ú ert sjálfum þér líkur!
sagði hún þó: Það má mikið
vera, ef þú nennir að hreyfa
þig þegar lúðrarnir gjalla.
Jæja, ég er búin að lofa henni
að fara, það er bezt það staradi.
Og skjózt þú nú inn og skerptu
á katliraum, rýjan mín! Á með-
an skal ég sníða þér skæðin,
sneri hún sér að Stjönu, sem
lét ekki segja sér það tvisvar.
Hún var snör í snúningum
við að kveikja upp og skorða
ketilinn á hlóðunum, og þó enn
handfljótari í baðstofunni við að
snurfusa sig og færa í spariföt
in. Kattarskömmin, sem að
vanda lúrði til fóta í fletinu
hennar, sá sér þann vænstan
að hafa sig á brott, hljóp með
kryppu á baki al'la leið út á
hlað. Þar settist kisa og tók að
þrífa sig, geispaði mót sólu,
hnerraði — og hræddi með því
sólskríkju, sem hún hafði ekki
tekið eftir fyrr en hún flaug
upp. Þar með var verkefni feng-
ið.
Hjónin sátu við búrborðið og
gæddu sér á ilmandi kaffi, þeg-
ar Stjönu, uppábúna, bar þar
að.
Það er naumast þú heldur
þéir til, gat Tobba ekki að sér
gert að hreyta í hana: Maður
skyldi halda að þú ætlaðir til
altaris ... Jæja — gerðu svo
vel!
Stjana hafði enga lyst á
kaffi, en við skæðunum tók
hún brosleit og þakklát. Að svo
búnu hvarf hún tindilfætt fram
göngin. Hjónin urðu eftir ein í
bænum.
Ertu nú alveg viss um að þú
farir ekki dagavillt? spurði
Tobba mann sinn þegar víst var
um, að enginn heyrði til þeirra.
Vildi hafa vaðið fyrir neðan
sig, — og það var Eiríkur, sem
málinu var kunnugastur. Hafði
sína vizku úr blöðunum, sem
hún sjaldan leit í.
Já, anzaði Eiki drýldinn: Sér-
fróðir menn telja miklar líkur
á að heimurinn farist fyrir mið-
nætti.
Tobba kunni ekki sem bezt
við þetta orðalag manns síns,
en lét það gott heita í bili. Þau
sötruðu úr kaffibolla, það var
sá annar í röðinni. Húsfreyja
sá ekki ástæðu til að draga
við sig eða bónda sinn sopa,
sem kynni að verða þeirra síð-
asti. Hafði meira að segja op-n-
að kistilinn, sem hún geymdi í
sætabrauðið, og kandísmolana
fékk bóndi óskammtaða.
Þar kom að húsfreyja lauk
úr bólla sínum, að svo búnu
þerraði hún sér um munninn á
svuntuhorninu — og breytti
um róm:
Vonandi ert þú ekki alveg bú
inn að gleyma faðirvorinu þínu,
Eiríkur minn?
Eika varð ekki um sel. Síð-
-an skellti hann upp úr. Þegar
það ekki hreif, klóraði hann
sér bak við eyrað og anzaði
vandræðalega, að einu sinni
hefði hann kunnað það. Og það
sem ungur nemur gamall temur.
Guð hjálpi þér, manneskja,
ég segi ekki annað! barmaði
Tobba sér: Hvað heldurðu að
Drottinn allsherjar segi við því
kunmáttuleysi þínu?
Eiki sá að konu hans var al-
vara, þegar húr. bað hann fara
með það af bæn bænanna, sem
hann þó vonandi kynni. Hann
var farinn að ryðga í því, en
Tobbu tókst að kenna honum
það utanbókar á tiltölulega
skammri stundu. Ekki var hún
viss um, að sú fræðsla hrykki
honum ti'l sáluhjálpar, en vildi
fyrir hvern mun vita sig víta-
lausa, ef ill-a færi.
Það er bezt að reyna lestr-
arkunnáttu þíraa, sagði hún og
afhenti honum Biblíuna, sem
hann opnaði og las úr hátt:
Eirau sinni var maður í Úz-
landi, hann hét Job ...
Bóndi hélt áfram eftir beztu
getu og hafði sig allan við,
þetta var heilög bók og sama
hvar lesið var í henni.
Þau höfðu flutt sig inn í bað-
stofukytruna. Eiki sat við vegg
borðið litla undir stafnglugg-
anum, húsfreyja á rúmi sínu,
prjónaði neðan við sokkbol
og hlustaði á lesturinn guð-
hrædd á svip, nema hvað tö'l-
visin truflaði hana þegar þar
að kom, að hún þurfti að fara
að fella af, — það yrði að vera
einhver mynd á tánni, hvað
sem öðru liði.
Eiki var farinn að þreytast,
mismælti sig herfilega hvað eft
ir araraað, enda ekki meira en
svo lesbjart lengur. Þar kom
að hann lét aftur bókina. Þá
stóð húsfreyja á fætur, brá
sokknum um hnykilinn, stakk
lausaprjóninum í gegnum hvort
tveggja, — yrði víst að fara að
hugsa þeim fyrir kvöldskattin-
um:
Hvar skyldi kisa vera? sagði
hún um leið og hún gekk ofan:
Ég hef ekki séð kattarskömm-
ina í allt kvöld.
Eiki, svangur og súr í aug-
um, tautaði fyrir munni sér
nokkur orð æði ólík þeim, sem
standa í helgum bókum. Það
voru engin b'lessunarorð. Katt-
arskrattinn mætti íara veg allr-
ar veraldar, lét har.n konu sína
vita — um leið og hún var úr
áheyrn. Og hóf samstundis að
bæta fyrir blótsyrðin með því
að hafa yfir faðirvorið. Síðan
tók hann að yfirvega heimsgát-
urnar betur, einkum og sér í
lagi aðstöðu sína þegar þar að
kæmi, að sauðirmir yrðu skild-
ir frá höfrunum. Karli þótti
ekki ólíklegt, að það mundi
varla verða tekið eftir sér, var
því vanastur á rr.annamótum.
Hver veit nema hann gæti
skondrað sér í átt til sauðarana,
svo lítið bæri á ...
Tobba truflaði bónda sinn í
þessum hagrænu hugleiðingum
með því að bera honum rósóttu
skálina hans barmafulla af
hræringi og slátursneiðum
stungið við rönd, en mjólk hellt
ofan á, svo út af flóði. Hún
setti skálina fyrir framan hann
á borðhlemminn, sjálf sagðist
hún hafa nærzt frammi i búri.
Þá brá svo við í fyrsta skipti
á ævinni, að Eiki var ekki vel
matlystugur. Það er að segja:
honum fannst hann vera glor-
hungraður, og tókst þó ekki að
kingja nokkrum bita, einblíndi
á blessaðan matinn til þess að
vita, hvort hann kæmist ekkl í
eðli sitt, en það var öðru nær.
Að lokum þoldi hann ekki að
horfa á skálina lengur, skák-
aði henni upp á hilluna yfir
dyrunum og stundi við, — gætti
þess ekki, að hann setti hana
beint undir strompinn.
Að svo búnu fóru hjónin að
hátta. Hvað amnað? Bæði tvö
þógu þau andlit og hendur af
óvenjulegri kostgæfni, þótt
bóndi hins vegar hætti við að
raka sig, — kom sér ekki al-
mennilega að því. Hann lagði
eldspýtnastokk á það borðs-
hornið, sem næst var rúminu.
Síðan komu þau sér fyrir und-
ir sænginni, allsber að vanda.
Tobba hafði ekkert á móti því
að liggja fyrir ofan bónda sinn
nóttina þá.
Svefnsamt varð þeim ekki.
En þau lágu þögul, störðu út í
náttmyrkrið og hlustuðu á
hvort aranað draga anda — og
ýsur. Stundum þóttust þau
heyra eitthvað og hrukku við,
en það var þá ekki neitt. Nema
hvað úrið undii koddanum var
óvenju hávært. Það gat varla
verið með eðlilegum hætti!
Mikið var sú nótt lengi að
líða. Eiki brá upp ljósi hvað
eftir annað og 'leit á klukkuna,
— miðnættið nálgaðist, en ó-
sköp hægfara.
Tobba og Eiki höfðu bæði
gefið upp alla von um að festa
blund, lágu hlið við hlið og
hlustuðu, kviðin og skelfd.
Þetta hlaut að koma! Og svo
kom það . . . Kom ofan um
strompinn, viti menn! Eiginlega
höfðu þau ekki búizt við því
þá leiðina. Og kom með óskap-
legum brestum og braki!
Bóndi var fljólur fram úr
rúminu, þuklaði eftir eldspýtna
stokknum á borðshorninu,
þuldi bænir sínar upphátt,
þarna náði hann í stokkinn:
Þú sem ert —, har.n hafði náð
sér í eldspýtu, en hún brotnaði
og afganginn missti hann á gólf
ið, hann niður á fjóra fætur,
þuklaði fyrir sér og fann ein-
ar þrjár, fjórar spýtur, sem
hann kveikti á í ei-niu og leit í
kringum sig: rósótta skálin möl
brotin, grautar- og mjólkur-
sletturnar út um allt! . .. Hanra
Framh. á bls. 13
18. maí 1969 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9