Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1968, Blaðsíða 7

Þetta eru myndir af inn-
réttingum, sem Gunnar
hefur teiknað. Ein myndin
sýnir hluta af innréltingu
í barnaherbergi. Svefnbekk
urinn er úr ljósum við. Við
höfuðgaflinn er geymsla
fyrir sængurföt. Til hliðar
eru skúffur í vinnuborði,
lakkeraðar í sterkum lit.
Vinstra megin er vinnu-
borð. Við fótagaflinn er
klæðaskápur.
Þá er hlaðinn arinn úr
smíðajámi og norskum
grófum múrsteini. Arin-
krókurinn er afmarkaður í
stofunni og skemmtilega
búinn húsgögnum.
Myndin t. h. sýnir vegg
milli borðstofu og eldhúss.
Skáparnir eru opnir beggja
vegna. Neðri hluti skáps-
ins er innréttaður með
grunnum hökkum og hill-
um, likt og í borðstofu-
skáp, efst er plata, sem
hægt er að draga út, og er
ætluð til að leggja frá sér
hluti úr efri skápnum.
Fremst á myndinni sézt
inngangur í eldhúsið. Það
vakti athygli mina, að í stofunni
var ekkert hangandi ljós, heldur var
óbein lýsing upp í loftið.
er að vökva blómin, svo þetta visu mettimi, yfirleitt tekur
er lítil fyrirhöfn.
„Þú ert mikið fyrir blóm, sé
ég.“
,,Já mér þykir ósköp gaman
að fallegum blómum. Annars
geri ég lítið annað en vökva
þau af og til. Tala kannski
einstaka sinnum við þau. Hvað
þetta stóra heitir? Það er kaffi-
jurt, í fyrra fékk ég fimm baun
ir í uppskeru og í sumar fjór-
ar.“
Þegar hér var komið sögu
var kaffið komið á borðið.
Börnin höfðu frá mörgu að
segja, Guðfinna var nýbyrjuð
í ísaksskóla og drengirnir
stunduðu nám í Vogaskó'lanum.
Ég spurði, hvort þeim fyndist
ekki langt fyrir telpuna að
fara:
„Jú, það er nokkuð langt,“
sagði Gunnar, „en þau eru fljót
að læra á strætisvagnana.
Strákarnir voru einnig í ísaks-
skóla á sínum tíma og allt gekk
eins og í sögu. Við keyrum þau
fyrsta daginn og segjum þeim
til vegar, og fyrstu dagana sem
þau fara ein með vagninum,
ökum við á eftir honum til að
ganga úr skugga um hvort þau
hafa tekið rétt eftir.“
„Drengirnir hafa verið altal-
andi á dönsku, þegar þið kom-
uð heim aftur.“
„Já, en þeir voru furðu fljót-
ir að komast niður í íslenzk-
unni, enda töluðum við alltaf
íslenzku á heimilinu".
„Ég vil miklu heldur eiga
heima í Danmörku,“ greip Hilm
ar fram í, „það er miklu
skemmtilegra? “
„Nú, af hverju er það
skemmtilegra."
„Af því eplin duttu niður á
hausinn á honum Magga.“
„Það var eplagarður kringum
húsið, sem vi'ð bjuggum í,“
sagði móðir hans til skýringar.
„Hann man vel eftir honum og
hlýindunum, þannig að hann í-
myndar sér Danmörku sem rós-
rautt ævintýraland."
„Datt þér aldrei í hug að
setjast að í Danmörku?" spurði
ég Gunnar.
„Það var fyrirfram ákveðið
að við kæmum aftur,“ sagði
hann, „en við vorum farin að
hafa það mjög gott ytra eftir
að ég lauk námi. Ég var kom-
inrn með eigin teiknistofu og góð
ar starfsaðstæður. Það var gíf-
urlegt átak að rífa sig upp.“
„Ég er sannfærð um,“ sagði
Hrönn, „að við hefðum gróið
föst ef við hefðum verið þarna
árinu lengur.“
„Og það er nú einu sinni svo,
að hér vill maður helzt vera,“
bætti Gunnar við.
„Við hvað vinnurðu aðallega
núna?“
„Ég vinn nær eingöngu við
að teikna innréttingar í íbúð-
ir og fyrirtæki. Það eru oft á
tíðum mjög skemmtileg við-
fangsefni. Yfirleitt hef ég þann
háttinn á að ég geri allar teikn-
ingar og nákvæmar vinnulýs-
ingar og býð síðan allt verkið
út og hef síðan eftirtit með
framkvæmdunum. Þetta hefur
hefið góða raun, bæði hvað
• snertir vinnuhraða og vandaða
smíði. f sumar tókst okkur að fá
innréttingu smíðaða í einbýlis-
hús á einum og hálfum mánuði.
Það segir sig sjálft, að slíkur
vinnuhraði er til mikils bagræð
is fyrir eigendur. Þetta var að
smíðin heldur lengri tíma, en
þetta sýnir hvað hægt er að
gera ef vel er haldið á spöð-
unum.“
„En verða ekki innréttingar
af þessu tagi nokkuð ópérsónu-
legar?“
„Alls ekki. Ég reyni að sjálf-
sögðu að ganga til móts við ósk
ir eigendanna, annað væri ekki
hægt. Að vísu hefur það kom-
ið fyrir að frávik frá teikning-
unum hafa verið svo umfangs-
miklar og þess eðlis, að ég hef
ekki viljað láta bendla mig við
þær, en slíkt heyrir nú til und-
antekninga. Það er auðvitað
lang skemmtilegast að hafa sem
frjálsastar hendur, þá finnst
mér ég njóta mín bezt, en
smekkur manna er ærið misjafn
og við því er ekkert að segja.“
„Það hringdi ein frú um dag-
inn,“ skaut Hrönn inn í, „og
sagðist ætla að sauma púða og
vildi fá að vita, hvernig hann
ætti að vera á litinn. En það
var nú víst í gamni sagt.“
„Fylgist þú með því sem mað-
urinn þinn er að starfa á hverj
um tíma?“
„Ég hef gaman af að fylgj-
ast með því sem hann er að
vinna og við ræðum oft um
vandamál, sem upp koma í sam-
bandi við teikningarnar, því
betur sjá augu en auga. Skipu-
lagning innanhúss liggur nokk-
uð nærri starfssviði mínu og
við erum alls ekki alltaf sam-
mála, einkum um hagkvæmni
t.d. í sambandi við eldhús, og
er ekkert um annað að gera en
ræða hlutina til enda. Þögn og
afskiptaleysi geta aldrei leyst
leyst nein vandamál."
„Og hann hefur náttúrulega
brennandi áhuga á þínu
starfi?“
„Gunnar hefur takmarkaðan
áhuga á mat, og það þýðir ekk-
ert að spyrja hann, hvað ég eigi
að hafa í matinn."
„Það kemur nú kannski til af
því að ég er of góðu vanur,“
sagði Gunnar, „Hrönn býr til
geysilega góðan mat og það
þekkist ekki að krakkarnir
fúlsi við matnum. Beztir þykja
mér réttirnir, sem hún matreið-
ir úr allskonar afgöngum og
grænmeti. En spurðu hana
hvernig hún hagar matarinn-
kaupunum, það er heflmikið
ævintýri að fylgjast með því.“
„Ég kaupi allt kjöt inn á
haustin. Þá fæ ég það ófrosið
og get tekið það í sundur eins
og ég vil hafa það. í haust
keyptum við t.d. hálfan svíns-
skrokk og hálfan nautsskrokk.
Auk þess fékk ég isent að norð-
an milli 30—40 kg. af hval-
kjöti, sem ég hluta í sund-
ur í hæfilega bita. Einn-
ig frysti ég allan sláturmat og
sem því tilheyrir. Þá hrað-
frysti ég blómkál á haustin, svo
og ribsber og bláber. Ég bíð
með að frysta rauðkálið og
rauðrófurnar þar til fram að
jólum, þegar danska káhð kem-
ur í verzlanir, og það endist
allt árið. Ég pakka öllu
inn í plastpoka og útiloka allt
loft. Með því móti verður
geymsluþolið mest.
Þetta sparar okkur heilmikið
í matarinnkaupum. Ég var að
reikna út að gamni mínu, að
einn skammtur af rauðkáli kost
ar mig um 5 kr. en jafnstór
skammtur í niðursoðnum krukk
um kostar í verzlunum milli 30
og 40 kr.
Mér finnst einnig þægilegt að
frysta kökur, en á haustin er
kistan orðin það full af kjöt-
og grænmeti að ég get ekki
komið því við. Síðan bætist
enn í hana fyrir jólin, þannig að
það er ekki fyrr en seinni hluta
vetrar, sem ég get bætt ein-
hverju við að ráði.“
„Og ekki má gleyma glessuð-
um fisknum," sagði Hrönn að
lokum. „Gunnar fer venjulega í
sumarfrí til Ólafsfjarðar, þar
sem hann er uppálinn, og kem-
ur til baka með fisk, sem hann
hefur gert að sjálfur. Hann
sker gellur og kinnar, einnig
kemur hann með sólþurrkaðan
saltfisk og bútung, svo eitt-
hvað sé nefnt. Fisknum er síð-
an pakkað í hæfilega stóra
pakka og látinn í frystikist-
una. Með þessu móti er alltaf
nægur matur til heima og mað-
ur losnar við þessi stöðugu
búðarhlaup, og það er ekki svo
lítill ávinningur.“
AÐ TEMJA ELDINN
Framh. af bls. 2
áttu um heUinn, þar sem yfír-
ráð dýrs og manns skiptast á
nokkurnveginn reglubundið. En
í efri lögunum er ástandið orð-
ið breytt, um víxl er ekki leng
ur að ræða heldur er maðurinn
fluttur í hellinn fyrir fullt og
allt. Það vill einriig svo til að
í þessum lögum er að finna búta
af viðarkolum, brennd bein og
önnur merki um eld. Að sjálf-
sögðu var eldurinn ekki það
eina sem rak kjötæturnar á
flótta. Er hér var komið sögu
var maðurinn ekki lengur venju
legt rándýr: hann var orðinn
hættulegasta rándýr jarðarinn
ar. f rauninni kann vel að vera
að hann hafi sjálfur útrýmt
versta keppinaut sínum, víg-
tennta tígrisdýrinu.
Nýjasti vitnisburðurinn um
fræknleik mannsins við veíðar
og notkun elds sýnir ljóslega
hvemig nýjar uppgraftarað-
ferðir afla okkur upplýsinga
um horfna lifnaðarhætti. Clark
Howell við Chicago háskóla hef
ur um skeið starfað að upp-
greftri í dal nokkrum á þurr-
lendri hásléttu á norðanverð-
um Mið-Spáni, nálægt þorpinu
Torralba. Enda þótt þessar
stöðvar séu um það bil jafn-
gamlar stöðvum Peking manns-
ins, eru þær frábrugðnar að
því leyti að þær eru bráða-
birgða veiðistöð fremur en bú
staður. Þar hafa fundizt slátur
leifar að minnsta kosti 30 fíia
og 12 nasliyrninga og gefur
það nokkra liugmvnd um
hversu dugmikið rándýr mað-
urinn var orðinn. Jafnvel stóm
tígrisdýrin réðust ekki á slíka
bráð.
f dal þe«sum er einnig að
finna jarðlög sem eru að verða
mikilvægari í nútíma fornleifa-
fræði, en bað eru tiltöluiega
óröskuð . lifandi e-ólf“, þar sem
bein og verkfæri og aðrir hlut
ir haldast í sinni nnprunalegu
stöðu. Að grafa ót IHandi gólf
er eitt íeiðinlegasta verk sem
fundið hefur verið upp í nafni
vísindanna, bar s“>u mæla verð
ur liverja beinflí* og stein-
Framh. á bls. 12
10. nóvember 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7