Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1966, Blaðsíða 13

EFTIR REX REED
Geraldine Chaplin: „Allt pabba að ])akka“.
^íðastliðið ár hefur heimur-
inn verið kúffullur af at-
höfnum grannvaxins telpuhnokka,
að nafni Geraldine Chaplin. Mynd-
in af henni starir á menn frá svo til
hverju kaffiborði um alla Amer-
íku. Þegar verið var að gera kvik-
myndina af Sívago lækni í Mad-
rid hafa ágengir blaðamenn suðað
kringum hana eins og engisprettu-
hópur, í þeirri von, að hún segði þó
ekki væri meira en „Góðan daginn“
við þá. Blöð og tímarit skrásetja
hverja stunu hennar. Geraldine
Chaplin að dansa tataradans á Feria
de Sevilla, Geraldine Chaplin
kynnt í samkvæmi í hvítum Cast-
illokjól af Aga Khan, Geraldine
Chaplin í fallhlífarstökki, Gerald-
ine Chaplin þar sem verið er að til-
einka henni naut, sem E1 Cordobes
hefur lagt að velli, á nautaatssvæð-
inu, Geraldine Chaplin í Líbanon,
í kjól frá Ricci. Hún tekur meira
rúm í fínu myndablöðunum en Je-
an Shrimpton. Það er sífellt Ger-
aldine Chaplin: að synda í Monte
Carlo, í Piperklúbbnum í Róm, o.s.
frv. Og hví ekki það? Þegar maður
er dóttir Charlie Chaplins og dóttur-
dóttir Eugene O’Neills verður mað-
ur eitthvað að hafast að.
Stígvél og blöðrutyg'ffjó.
Þótt eítirtekt sú, er hún hefur vakið,
sé kannski ótrúleg, er hitt þó enn ótrú-
legra, að hún á enn eftir að sjást á
hvita tjaldinu og verðskulda þessa eft-
irtekt, og nú gæti svo illa farið, að stúlk
an gæti alls ekki leikið, og það er henni
sjálfri meira en lítið áhyggjuefni. Fyrir
nokkrum dögum tók hún sér frí frá
auglýsingastarfseminni fyrir þessa tíu
milljón dala mynd, „Sívago“, og slapp-
aði af og talaði nokkur orð í alvöru við
Iblaðamanninn. Um sitt eigið
líf og hvað af henni verði, ef það skyldi
nú sýna sig, að hún gæti alls ekki leik-
ið og þar með uppfyllt loforð sín við
heiminn, sem þegar hefur látið óþarf-
lega mikið með hana.
Gullnir sólargeislamir köstuðust af
gullbryddum speglunum á sýrópsgulum
veggjunum í íbúð hennar á 38. hæð í
.Waldorf Towers. („Hugsa sér allt þetta
húsrými fyrir mig eina!“). Þrjár tylftir
af rauðum rósum breiddu úr sér í
blómkerum („Þær voru svo fallegar, en
svo er svo heitt hérna, að þær springa
út vegna þess að þær eru orðnar alveg
uPPgefnar“, segir hún gestinum). Hér
er ekkert, sem minnir á tilvonandi
kvikmyndastjörnu, eins og auglýsandi
hennar hugsar sér hana. Þess í stað er
það feimin og hikandi stúlka, sem
gengur fram og aftur á brúnleitri gólf-
ábreiðunni, en hoppar öðru hverju í
loft upp af kæti, og skríkir eins og
6mástelpa, hleypur út að glugganum
og rekur upp fagnaðaróp yfir þyrlu,
eem framhjá fer, og gefur frá sér eitt-
hvert hljóð, sem líkist mest „gillígogg",
og þýtur loks út í hom, grípur hönd-
nm aftur fyrir hnakka, en grannir legg-
irnir hanga yfir bríkina á Waldorf-legu-
bekknum í hvítum hástígvélunum
Hún er nú ekkert verulega lagleg —
andlitið er of kringlótt, ennið of breitt,
hárið of sítt og bundið saman með ó-
merkilegri teygju, varirnar eru of föl-
leitar, enda notar hún enga málningu
nema á augnahárin, og svo eru tveir
áberandi svartir fæðingarblettir undir
augunum. Að horfa á hana minnir á
blöðrutyggjó (sem hún er sífellt að
jóðla á) og sítrónubrjóstsykur og litlar
stúlkur í dropóttum, svissneskum kjól-
um, sem eru að panta sér Shirley
Temple-sódavatn hjá SarL
„Pabbi ætlaði alveg vitlaus að verða“
En þegar hún fer að tala, gegnir öðm
máii. Hún er frjálsleg, hreinskilin og
greind og svolítið ofþroskuð, rétt eins
og eftirlætisbarn sem hefur fengið sér
1 óleyfi aukaskammt af forboðnu sæl-
gæti. — „Ég veit, að mér hefur fallið
allt í skaut af því að ég er dóttir Charlie
Chaplins, en ég skammast mín ekkert
fyrir það. Hversvegna ætti ég ekki að
nota mér það? Þegar ég fór fyrst að
heiman til þess að gerast dansmær,
var ég alveg hræðileg, en ég komst
samt að lokum á forsíðurnar. Ég var
nú ekki annað en ein af tuttugu smá-
stelpum í danskór, en það hefði mátt
halda, að ég hefði verið sjálf Pavlova!
En vitanlega voru þeir að reyna að
hafa upp úr mér. Pabbi sleppti sér
alveg, eins og nærri má geta. Og nú,
þegar ég hef hugsað mér að gerast leik-
kona, fæ ég fleiri tilboð en ég get kom-
izt yfir! Ef ég héti bara Annie Smith,
fengi ég ekki eitt einasta. En svo hefur
þetta heldur aldrei verið talinn heiðar-
legur atvinnuvegur. Vegna nafnsins
míns opnuðust fyrir mér viðeigandi
dyr. Og nú kemur til minna kasta að
láta það ekki verða til skammar."
Ef litið er um öxl virðist það hafa
borið árangur frá fyrsta fari. Hún
fæddist í Santa Monica í Kalíforníu, 31.
júlí 1944. Enda þótt hún sjálf telji sig
líkjast föður sínum, þá líkist hún meira
móður sinni, sem áður hét Oona O’Neill
og giftist Chaplin mjög gegn vilja föð-
ur síns, af því að þá var hún ekki nema
18 ára, en hinn frægi kvikmyndaleikari
55. Geraldine („Kunningjarnir kalla mig
ennþá Deanie, sem stafar af því, að
yngsta systir mín vildi bera nafnið mitt
þannig fram“) dvaldi fyrstu átta æviár-
in í gömlu húsi í Berverly Hills. Hún
man næstum ekkert frá þessum tíma
nema eitt óskatré í garðinum bak við
húsið. Þegar hún var sjö ára og bróðir
hennar 5, voru þau bæði aukaleikendur
í kvikmynd Chaplins, „Sviðsljósinu“.
Engin beiskja.
— Ég býst við að þetta hafi verið
frumraun mín í listinni, en ég hafði nú
ekki nema eina setningu að segja. í at-
riðinu þar sem ég sé pabba koma eftir
götunni, drukkinn, þá á ég að segja:
„Frú Allsop er ekki heima“. Litla syst-
ir mín, hún Josie, sem var ekki nema
tveggja ára, elti mig um allt í kvik-
myndaverinu, og í hvert sinn, sem ég
sagði setninguna, sagði hún hana lika.
Við endurtókum atriðið eitthvað 50
sinnum, og loksins öskraði ég bálvond:
„Æ, guð minn góður, frú Allsop er ekki
'heima!“ Hann hafði mig aldrei í neinni
mynd eftir það.“
Um það leyti sem hún varð átta ára
höfðu bæði skattaatriði og óvinsælar
stjórnmálaskoðanir gert það að verkum,
að tryggðarof urðu með Chaplin og
Bandaríkjunum, og þá flutti fjölskvld-
an í stórt sveitahús í Vevey í Sviss, og
þar hefur verið heimili þeirra æ síðan.
Nú mundu Bandaríkin gjarna vilja fá
þau aftur, en Chaplin hefur aftekið að
snúa þangað aftur. „Hann er ekkert
gramur yfir því að vera kallaður
kommúnisti, né heldur yfir meðferð-
inni á sér af Bandaríkjanna hálfu, og
þá ætti ég ekki að hafa ástæðu til slíks.
Það væri heimska að fara að segja, að
ég hataði Ameríku út af því, sem hann
varð fyrir“, segir Geraldine.
Það hljóta að vera allmikil viðbrigði
fyrir átta ára amerískt barn að láta allt
í einu þeysa sér til Evrópu. „Við Mich-
ael fórum í þorpsskólann, þar sem ekki
einu sinni kennararnir kunnu ensku, og
við kunnum ekki einu sinni að segja
„Bonjour“ á frönsku. Það var hræðilegt,
en við lærðum málið á fimm mánuð-
um. Það var ekkert undanfæri. Nú get
ég talað fimm tungumál. En heima fyr-
ir hélt allt áfram að vera amerískt. Við
vorum alin upp á tyggjói og hamborgur-
um og reglulegum háttatíma og mál-
tíða — hádegisverður á hádegi, kvöld-
verður klukkan sex. Á Allraheilagra-
messu klæddum við okkur eins og púka
og galdranornir og fyrir jólin hengdum
við upp sokkana okkar. Þetta var ein-
kennilegt líf og Evrópubúar héldu, að
við værum öll meira og minna biluð.
Þeir kölluðu okkur „vitlausa Chaplin-
fólkið í stóra húsinu uppi í brekkunni.“
Við áttum enga kunningja, aðeins dýr-
in okkar, tvo úlfa, grefla, mýs, eina
kráku, einn örn, ref, tvo krókodíla og
eina rottu, sem var uppáhald allra.
Þetta var ljót skolpræsarotta, sem átti
heima í skúffu og át hrá egg og sal-
aa. Bf bjöllunni var hringt, varð hún
alltaf fyrst til dyra . ... ó, mér þótti
svo vænt um hana“.
Þegar Geraldine var tíu ára, sendi
faðir hennar hana í klausturskóla
(„Pabbi er harður á því, að honum sé
hlýtt“). Næstu sjö árin var hún mjög
litið heima. „Þegar ég var 17 ára, fór
ég að heiman fyrir fullt og allt, og síðan
hef ég unnið fyrir mér sjálf. Fæ enga
hjálp að heiman. Er sjálfráð um athafn-
ir mínar. Auðvitað er pabbi alltaf að
fárast yfir þessu. Hann hélt yfir mér
ræðu, þegar ég fór til að læra dans í
London, og hann hélt yfir mér aðra
ræðu, þegar ég féfck mér íbúð í París,
og ég býst við, að ég fái þriðju ræðuna,
þegar „Sívago“ er kominn fram í New
York. Hann skrifar mér aldrei nokkurn-
tíma og því síður að hann hringi til
mín, en það, sem ég frétti að heiman, er
frá mömmu.“
í háttinn klukkan 9.
Geraldine lagði stund á listdans í tvð
ár í London og bjó hjá pólskri fjölskyldu
þangað til aurarnir voru búnir, fór þá til
Parísar, þar sem kona Sidneys bróður
hennar kynnti hana kvikmyndaumboðs-
manni, sem féfck handa henni lítið hlut-
verk í Jean-Paul Belmondo-kvikmynd,
sem hét „Fagur sumarmorgun“. Sú
mynd hefur aldrei komið fram í Amer-
íku og Geraldine telur hana einhverja
verstu mynd, sem nokkurntíma hafi
verið gerð. „Ef David Lean hefði séð
hana, hefði ég aldrei fengið hlutverkið
í „Sívago“ eða neinni annarri mynd“.
Meðan hún var í París, bjó hún í lít-
illi kjallaraíbúð ásamt sex feta löngum
höggormi, að nafni Emma, sem hún
loksins færði dýragarði einum að gjöf.
(„Hún vildi ekki éta annað en lifandi
mýs, og þær varð ég að rétta henni með
hendinni, svo að ég varð að losa mig við
hana“). Hún hefur ennþá þetta sama
herbergi („Ég sef þar bara“), en fer
annað hvort heim til Sviss eða er hjá
16. janúar 1966
•LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13