Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1966, Blaðsíða 3

Eftir Steinar
Sigurjónsson
ö /iplega birtist maður á syfjulegu
strætinu, bráðum annar; sjöl bar allt í
emu við mjöllina; og þarna kemur
skuggaleg krumpuð mannbræða vafin
dökku sjali; aðra hönd hennar ber við
það, bleika á svörtum grunni:
Frá upphafi íífsins hefur fólk skjögr-
að út úr fylgsnum í volgum lyktandi
fiíkum mót dögum sínum hreinum að
morgni. Fólkið. Það hefur vaknað um
n'.orgna og látið heyra til sín eins og nú,
fáimað í göngum eftir klínkum slag-
bröndum og hespum og það hefur ávallt
lokið upp sömu hriktandi hurðum og
trítlað út á götur sínar, í norður suður
austur og vestur, reikult af ótta við ban-
væni loftsins grámulegt og lotið, yfir
götu þvera, eftir gángstétt, út og inn; og
mjöllin verður ekki lengur hvít heldur
bleik af sparki fálmandi lima sem skilja
þar eftir sig sporin. Nú eins og frá upp-
hafi lífsins falla á mjöllina skuggar af
mönnum og svitaþefir. Á þessu má skilja
hvers vegna ljóð um dauðann voru samin
— að menn hlutu að hafa fundið til með
sjálfum sér, skjálfandi af voveiflegum
grunsemdum um smæð sína. Svo sem
suðandi flugan slær loftið með túngu
smni fyrir einn lángleiðan tón, þannig
lifir maðurinn meðan hann getur steytt
hmi. Hvað eftir annað hefur honum
vaknað öfund og níðsleg orð til að svala
með bráðum kenndum sínum, en hann
smækkar þó aidrei svo hraklega að hann
gráti ekki af ugg um sjálfan sig. Eða
hvort er hann hátt hafinn yfir þær
sýklabæru pöddur fálmánga og klóa
sem Ijóðið kveður um? Hvort svipar
elrki fitunni á líkömum þeirra til svit-
ans á líkama hans?
■I ólkið gengur á fund við lífið
þessa stund, hrætt við að deya, volgt
undan sængum sínum og minnir á
skjögrandi krossa vafða sjölum. Leggir
þess hafa grennst af kuldanum og nú
stigur það hræddum fótum á mjöllinni,
reikar í spori og minnir á mýs sem trítla
á ofursmárri músagötu og skýtur smá-
um felmturfullum augum út undan sér,
dimmum af voveiflegu flökti hugans.
Þarna hverf-ur maður inn í svartan
lyktandi gafl; þarna kemur annar í ljós
út úr dimmum gafli prýddum marglitri
auglýsingu um hráolíu.
Þarna!!
Með tvö lítil núll á bleikri ásjónu sá
þriðji; og nú dregur hann höfuðið inn
í skinnin á flík sinni og trítlar út á dag
sinn, nýan dag flekklausan snævi drif-
inn. Fyrir dægri var túngli varpað á
himin, nú hefur það hrapað út yfir hafið
þar sem það hlýtur brátt að sökkva, en
þó varpar það enn á morðslegri ferð
sinni glampa á þessa slóð; og öll er tilver
an hroðalega framandleg. Þarna blasir
við hrím slúngið fölu bliki, og þarna
blasa við kaldir vargsgráir múrgaflar
sem ekkert skin festist á; og þarna
dragnast þústir sem fólskir skuggar elta,
út, og inn um holur, mórauðir á fönn-
inni; og líkin verða marblá af skininu . .
eða hvert á María að fara?
Er henni ekki áskapað að gjóta aug-
um, með kynlegar vonir í þunnum kolli,
svo að hún er þrifin til rásar með svelgn-
urn; af engum vafin örmum, of ein til að
hún dirfist að ætla að hún sé elskuð?
Gunnar Ekeföf:
TVð LJÖÐ
Á þessari ríóttu
Ver grafkyrr hljóður og bíð
Lát ekkert komast að í vitund þinni
Ef til vill gerist þá eitthvað
Ef til vill kemur þá einhver til þín
með eitthvað
í tómleika þínum í kyrrð þinni —
Þetta er ástand tifandi klukkunnar
dauða rafmagnsljóssins sem ekkert gefur í skyn
nema að það er nótt
músarinnar sem fer á stjá
eða dropans sem fellur
einhversstaðar í tómu herberginu
fálátlega óendanlega
Síðan skaltu vaka sál mín eftir einhverjum
kannski lifandi kannski sjúkum og kannski dauðum
einhverjum ákveðnum eða óákveðnum bara einhverjum
í þessum eydda heimi
Ezra Pound
Ó rödd sem ég heyrði
bergmál raddar sem einnig er hvelfíng
hvelfíng sem er loft og rúm
rúm sem er blóm
Ó rödd sem ég þráði
Hvernig gastu smeygt þér
útúr klefanum
sem þeir lokuðu þig inní
og hví er list þín svo frjáls
Sefur ekki dómurinn sett svip sinn á þig
ertu ekki landlaus
Sannarlega
gefurðu mér kraft til að vera það með þér
Jóhann Hjálniarsson þýddi
Á hún kannski að sækja blóm til ein-
hvers sem prýðir enni sitt dýrindis
spóngum úr silfri? Á hún kannski að
fara með blóm til einhvers sem hún
þorir að sverja fyrir guði að sé dásam-
legur? nú sé hún loksins að fara til að
gefa sig hinum einstaka, áfjálg og sæl
eftir hrópleg stríð í leit sinni að samboðn
urn maka? því hversu oft hefur hún
ekki kvalist við ólgu tryllts blóðs síns,
þótt henni hafi að vísu gefist tilboð sem
hún gæti hafa tekið (og gæti ef til vill
enn tekið) til huggunar í kvöl sinni?
Því einn maður hefur þó komið til að
bjóða henni ást sína og umhyggju; en
hann varð að víkja frá henni, lamaður
af þeim grun að henni fyndist hann
ekki nógu góður fyrir sig, eða ekki guð-
um líkur.
Eða brosir þessi kona við nokkrum
nema henni finnist hann dásamlegur?
Jr ótt hún hafi hvað eftir annað lif-
að daga engra rættra vona grét hún af
bræði þegar hann kom að tala um sam-
hræring hvors við hitt frammi fyrir auga
guðs. Þó var hann blíður sem sauður og
hafði nurlað saman aurum sem gátu nægt
þeiim fyrir húsi til að elskast í! En hún
hefur ekki getað hugsað sér líkama
sinn hvila í elsfkandi kjúkum hans, en
í þess stað hef.ur hún þreyð við sárar
kvalir í von um uppfyllíng hins fagra
endantega draums. Og myrkrið grúfði
lágt. Það hefur þrifið til manna og varp-
að þeim í hrollköld djúp sin. Lifum
var lifað um nætur af ángri hálfkæringi
eða óðri fýsn: vaknað var af ljúfum
draumi, risið í myrkrinu og dregist að
daufri skímu, speglar hreyfðir og púðri
strað á þrútna kinn. Og um nætur voru
gerðar ferðir í huga fram fyrir undur-
samlegt auga þess sem hugur stóð til.
Bf til vill hefur María gert sér slíkra
erinda ferð um nótt?
Ætlar hún kannski nú fyrst í kvöl
sinni að sækja hinn einstaka heim með
fulit fáng blóma? kannski af guði vís-
Framhald á bls. 6
16. janúar 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3