Lesbók Morgunblaðsins - 24.03.1963, Blaðsíða 3

virtist undarlega ógnandi. Hún varð »8
gjallandi sársauka í eyrum okkar, með-
an við læddumst hægt áfram, með ÖU
skilningarvit opin.
Nú nálguðumst við framvarðarstaði
óvinanna og fórum að skríða á fjórum
fótum. Allt í einu sá ég að maðurinn
sem skreið á maganum hægra megin við
mig stanzaði og gaf hið umtalaða
hættumerki með fingrunum. Ég flýtti
mér að skríða yfir til hans. Við vorum
á hábrún lítillar hæðar og sáum þaðan
niður í all-djúpa lægð.
„Þjóðverji", hvíslaði hermaðurinn og
benti með hendinni.
Niðri í lægðinni á.a.g. 70 metrum fyr-
ir neðan okkur stóð þýzkur varðmaður.
Hann sneri við okkur baki og hnakkinn
og eyrun voru hulin með þykkum ullar-
trefli.
Félagar mínir lyftu rifflunum en ég
stöðvaði þá með handahreyfingu, sem
átti að tákna: „Ég skal sjá um þennan".
Ég miðaði nákvæmlega á Þjóðverj-
ann, sem stóð þarna alveg jafnóvarinn
og skotmark á skotbakka.
En rétt þegar fingur minn krepptist
um gikkinn, tók Þjóðverjinn að hoppa í
snjónum og berja sig til-hita.
E g varð svo undrandi að ég lét
riffilinn síga og glennti upp augun. Mér
varð allt í einu ljóst, að þetta sem fyrir
andartaki hafði verið skotmark, var nú
skyndilega orðið að lifandi manni —
manni, sem var kalt eins og mér sjálf-
um, með ískálda fætur, loppnar hendur
og freðin eyru. Manni, sem aðeins hugs-
aði um að verja sig gegn nístandi kuld-
anum og hafði alveg gleymt því, að það
var stríð.
Ég skoðaði ekki huga minn um hvað
gera skyldi. Ég þurfti hvorki að meta
né velja. Riffilhlaupið seig niður af
sjálfu sér og ég gerði enga tilraun til að
miða aftur. Ég gaf félögum mínum
merki um að snúa við og við skriðum
aftur niður brekkuna. Svo stóðum við á
fætur og héldum til kofans í skóginum.
Þegar við vorum komnir inn, sagði
liðþjálfinn: „Þetta var alveg rétt hjá
yður, höfuðsmaður. Honum var skratti
kalt. Maður gat ekki skotið hann“.
Hinir hlógu og hlátur þeirra sannaði
mér, að þeir voru á sama máli, Við
höfðum framkvæmt þær skipanir er við
höfðum fengið.
Það var liðþjálfinn, sem aftur rauf
þögnina: „Ætlunarverkinu lokið“, sagði
hann. „Og náunginn þarna — honum
var alltof kalt.“
Framhald á bls. 13
. u I ' ■rwiwiiDiiTwiinjinwi'wiiiurii
Maðurinn sem eg skaut ekki
- André Chamson, meblim frönsku akademíunnar
stað klukkan sjö um morguninn — einn
liðþjálfi, þrír óbreyttir og ég sjálfur,
sem þá var höfuðsmaður.
c
w-7 trax fra byrjun reyndist þessi
njósnaferð vera öðruvísi en þær sem
við höfðum fai'ið til þessa. Allt var
miklu erfiðara; þegar maður er að ferð-
ast um umráðasvæði óvinar, verður
maður að geta numið hvert hljóð,
hversu veikt og óljóst sem það kann að
vera. En í 28 gráðu kulda er maður
ekki neitt sérlega fús á að draga prjón-
uðu eyrnaskjólin til hliðar, svo að mað-
ur heyri betur.
Fyrst sóttum við fram að yfirgefnum
kofa, sem stóð í skóginum á litlum lækj-
arbakka. Hvorki við né Þjóðverjarnir
höfðu nokkurntíma reynt að halda
þessum kofa. Hann var of langt frá
þeim hæðarbrúnum, sem við höfðum
hervörð á, beggja megin dalsins. En um
nætur kom það oft fyrir, að við rák-
umst á njósnaflokka óvinanna þar, og
venjulega voru það þeir fyrrkomnu
,sem báru sigur úr bítum. Þeir sem
höfðu kofann á valdi sínu ríktu sam-
tímis yfir dalnum. En þeirri stöðu varð
aldrei haldið nema til bráðabirgða.
Þessvegna vissi maður aldrei hvort kof-
inn var tómur eða ekki, þegar að hon-
um var komið.
V ið hringsóluðum varfærn'islega
umhverfis kofann, en þar var engan
að sjá, svo að við réðumst til inngöngu
með rifflana á lofti, tilbúnir að skjóta.
Allt var autt og hljótt og við hlógum
að okkur sjálfum og ótta okkar.
„Það er of kalt“, sagði liðþjálfinn.
„Þeir halda sig heima í dag. Þeir eru
ekki eins heimskir og við“.
Við héldum því næst áfram ferðinni.
Graslendið, skógurinn, bröttu brekk-
urnar niður að vatninu, fjallshlíðarnar
— allt virtist eyðilegra og yfirgefnara
en venjulega. Það var ekki fugl að sjá,
ekkert lífsmark neins staðar. Kyrrðin
að var 28 stiga frost þennan
morgun. Frosin jörðin undir fótum okk-
ar var eins og steingólfið í dómkirkju.
Harðfreðnar greinarnar hrukku sundur
eins og gler í hvert skipti sem við stig-
um á þær. Loftið var biturt eins og rak-
hnífur. Meirihluti manna í heim-
mum er óvanur að ferðast í slíkum
kulda. Við vorum því a.m.k. ekki vanir.
Við vorum hvorki Kanadamenn né
Finnar, heldur Frakkar. Og flestir okk-
ar voru þar að auki frá hinu sólríka
Suður-Frakklandi. En það var febrúar
1940, uppi í Vogesafjöllunum og Þjóð-
verjarnir voru í landinu.
Þetta var einn þeirra daga þegar
ekkert gengur eins og það á að ganga.
Við vorum aldrei vanir að hætta okk-
ur lengra fram en til girðinganna, sem
merktu víglínu okkar. En við höfðum
fengið fyrirmæli um að kanna stöðu
óvinanna. Þessvegna héldum við af

UNGUR
Eftir Jónas Guðlaugsson
Rakar voru varir mínar
af blóði lífsins,
skær voru augu mín
af skini himinsins stjarna,
hvítt var höi’und mitt
af lit skýja og blóma.
Eg var ungur eins og dögun,
eins og geisli vorsólar;
en eg bar hvítan prestakraga
meinlætanna — og ískalt skin
hágnípunnar, sem rís
yfir græna, frjóa sléttuna.
Eg var eins og jöklasóley
uppi á eyðihjarni.
11. tölublaS 1963
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3