Lesbók Morgunblaðsins - 29.01.1961, Blaðsíða 16

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
62
ÓHAPPASKIPIÐ. — Belgíski togarinn Maria Jose Rosette var tekinn í landhelgi við suðurströndina og fluttur til
Vestmanneya. Þar var hann dæmdur í sektir og afli og veiðarfæri gert upptækt. Að því búnu lét togarinn úr höfn og
fylgdi hafnsögumaður honum út fyrir hafnargarða, og virtist þá allt í lagi. Hafnsögumaður sagði skipstjóra að hann
skyldi sigla til suðausturs og sýndi honum stefnuna. En er hann var kominn inn í höfn, beygði togarinn þveröfugt,
sigldi upp í Heimaklett og síðan á hafnargarðinn og sat þar fastur. Þá var rok og illt í sjó, en Vestmanneyingar björg-
uðu skipverjum. Skipstjórinn sagði að togarinn hefði ekki látið að stjórn. Og nú lá togarinn þarna strandaður við hafn-
argarðinn og engin leið að ná honum út. Síðan gerði hvert stórviðri af öðru í Eyum og lamdist togarinn við hafnargarð-
inn og tók brátt aíf brjóta hann og kerin, sem þar voru undir. Seinast var komið stórt skarð í hafnargarðinn og tjónið
talið í miljónum. Hinn 24. jan. brotnaði togarinn í tvennt, sökk afturhlutinn, en stefnið hekk fast í garðinum. Óvíst er
hvemig fer um skaðabætur handa Vestmanneyum. — Hér á myndinni sést togarinn við hafnargarðinn.
Á förnum vegi.
Ferðameiðar flugust á,
fell til neyðarskóli,
annar reiður undir lá
út á Breið hjá Hóli.
Breið heitir skammt frá Ingjalds-
hóli á Snæfellsnesi, og segja nöfnin
til um hvar þessi atburður hefir gerzt.
Guðmundur kali
var sonur Gísla Snorrasonar pró-
fasts í Odda. Hann var einbirni og
eftirlætisbarn hið mesta, svo lofað
var honum að mölva það sem hann
vildi, og láta öllum illum látum þegar
hann var í æsku, og vildi ekki fað-
ir hans láta í hinu minnsta aftra hon-
um. Það var á einu hausti, að Gísli
prófastur gerði för til Vestmannaeya.
Voru þá illviðri og ísar, sem á lögð-
ust, svo hann gat ekki komist til lands
fyr en síðla vetrar, komst hann þá
heim að Odda. Og er hann hafði litið
yfir, hversu fram hafði farið á bæn-
um, mælti hann: „Hér hefir allt verið
vel stundað og hirt, nema drengur-
inn hann Guðmundur litli hefir verið
fordjarfaður fyrir mér.“ Hafði Guð-
mundi þá verið aftrað sem ungling
um veturinn, en það var Gísla föður
hans hið mesta mein. — (Séra Frið-
rik Eggerz). — Þess þarf varla að
geta að enginn maður varð úr Guð-
mundi.
Lýsið á Þingeyrum.
í ævisögu Björns Ólsens umboðs-
manns á Þingeyrum, er þessi smásaga:
— Það var eitt haust er Björn hafði
lagt lýsistunnu til búslýsingar. Guð-'
rún konan hans var mjög örlát, gaf
mörgum fátækum freklega á lamp-
ann. En er fram um jól leið, var
orðið lýsislaust. Er það sagt að Björn
vandaði um það heldur, og þóttist
gnógt hafa tillagt um haustið. En
hún svaraði, að víst mundi guð þeim
eitthvað tilleggja, þótt ódrjúgt yrði
sér þetta í höndum, enda rak þegar
á norðanhríð um nóttina og rak þá
20 marsvín á sandinn, svo nóg fékkst
lýsið.
Séra Jón Vestmann
var prestur í Selvogsþingum 1811—
1842, en fekk þá Kjalarnesþing og
fluttist þangað. Hann hjó á Móum.
Þar orkti hann þessa vísu:
Sakna eg úr Selvogi
sauðanna minna og ánna,
silungs bæði og selveiði,
en sárast allra trjánna.
f