Lesbók Morgunblaðsins - 29.01.1961, Blaðsíða 14

80
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
heldur um haust. Sagan af því er
í stuttu máli á þessa leið:
Aljustrel heitir smáþorp í miðju
landi í Portúgal, í sókn sem nefn-
ist Fatima. Þar er fjalllendi.
Sunnudaginn 13. maí 1917 sátu
þrjú börn yfir fé þar 1 fjöllunum.
Þau voru því vön, urðu að sitja
hjá kindunum á hverjum degi.
Það voru tvær stúlkur og einn
drengur. Elzt þeirra var Lucia
dos Santos, tíu ára að aldri. Hin
voru systkin og skyld henni.
Drengurinn hét Francisco og var
níu ára og systir hans Jacinta,
sem var sjö ára. Börnin höfðu
gert sér þarna skýli úr greinum
og kvistum þar sem þau léku sér
þegar þau þurftu ekki að rölta við
kindurnar.
Skyndilega dró ský fyrir sól,
svo kom eldingarblossi og steypi-
regn. Börnin tóku þá til fótanna
og hlupu niður í dalinn til að
leita sér skjóls. En er þangað
kom, stungu þau við fótum, því
að dýrleg sýn blasti við þeim.
Þau sáu unga stúlku, á að gizka
15—18 ára. Hún var í hvítum
kyrtli, sem náði henni niður á
tær, en á höfðinu hafði hún hvíta
gullfjallaða slæðu, sem fell niður
um axlirnar. Um hálsinn hafði
hún gullband. Hendurnar hafði
hún lagt á brjóstið og helt um
talnaband úr hvítum perlum.
Þeim virtist hún standa á skýi og
að það ský hvíldi á lágri sí-
grænni eik. Um stúlkuna lék gull-
inn bjarmi.
Börnin urðu mjög undrandi, en
ekki hrædd.
— Hvaðan kemur þú? varð
þeim fyrst á að spyrja. Hún svar-
aði þá og kvaðst vera komin frá
himnum. Þau spurðu þá hvaða
erindi hún ætti. Hún sagðist ætla
að biðja þau þeirrar bónar að
hitta sig hér sex sinnum, einu
sinni í hverjum mánuði og alltaf
á sama degi. „í október skal eg
segja ykkur hvað eg heiti og til
hvers eg er komin“. Síðan leið
hún í loft upp og hvarf.
Þegar heim kom um kvöldið
sagði Jacinta móður sinni frá
þessu. Móðir hennar lagði engan
trúnað á söguna, en Jacinta helt
því fram statt og stöðugt að hún
segði satt. Hún hafði ekki annað
upp úr því en vera flengd og
send rakleitt í bólið.
Þetta kvisaðist nú samt út um
sveitina, og hinn 13. júní fóru
margir þorpsbúar með bömunum
upp í dalinn. Þangað kom fagra
stúlkan aftur, en engir sáu hana
nema börnin. Þó þóttust þorps-
búar sjá óskiljanlegar hreyfingar
á efstu limum eikarinnar, eins og
þær bognuðu undir ósýnilegum
þunga. Þetta varð auðvitað til að
kveikja 1 mönnum og hinn 13.
júlí söfnuðust nær fimm þúsundir
manna saman í dalnum. Það fór
á sömu leið og áður, börnin sáu
stúlkuna og töluðu við hana, en
aðrir sáu hana ekki. Margir þótt-
ust þó sjá eins og hvítt ský í
greinum eikarinnar, og sáu grein-
arnar hreyfast og svigna. Sumir
þóttust heyra óm af málrómi
stúlkunnar.
Við þetta tækifæri sagði stúlk-
an Luciu fyrir um óorðna hluti.
Hún sagði að stríðið (1914—18)
væri bráðum búið. En ef menn-
irnir heldu áfram að vinna á móti
guði, þá mundi annað stríð, hálfu
skelfilegra, skella á, og yrði það
þá á dögum næsta páfa. Þetta var
ekki fjarri lagi. Benedikt XV. var
páfi þegar þetta gerðist og fram
til 1922, en þá tók við Pius páfi
XI. Hann dó skömmu áður en
seinni heimstyrjöldin hófst 1939.
Þriðju spána sagði stúlkan, en sú
spá átti sér lengri aldur og hefir
því ekki verið birt, heldur er hún
geymd í innsigluðu umslagi í
sterkum skáp hjá biskupnum í
Leiria. Ganga sögur um að sá
spádómur eigi brátt að koma
fram.
Yfirvöldunum í héraðinu stóð
stuggur af þessu og sögðu að
krakkarnir væri að gera fólkið
vitlaust með hjátrú og hindur-
vitnum. Hinn 13. ágúst lokuðu
þau svo börnin inni til að koma
í veg fyrir að þau færi til dalsins.
Þar heyrði fólkið þrumu, sá eld-
blossa og létt ský yfir eikinni. En
eins og til þess að bæta þetta upp,
birtist stúlkan fagra börnunum
sex, dögum seinna, er þau voru
ein hjá kindum sínum.
Hinn 13. september kom enn
fjöldi manna saman í dalnum og
þar voru börnin líka. Þau sáu
stúlkuna og töluðu við hana eins
og þau voru vön, en yfir áhorf-
endur rigndi hvítum blómum,
sem þó voru þannig að þau
hurfu, ef menn ætluðu að snerta
þau.
Svo kom 13. október, sem átti
að vera merkilegasti dagurinn. Þá
höfðu 17 þúsundir manna safnazt
saman í dalnum. Þá um morgun-
inn var þykkt loft og suddarign-
ing, svo að margir urðu holdvot-
ir. En skyndilega var sem þoku-
þykkninu væri svift sundur og
heiðblár himinn blasti við. Nú
kom sólin þar fram og skein fyrst
dauflega, vegna þess hve mikil
móða var í loftinu. En allt í einu
var eins og sólin færi að skjálfa
og svo tók hún viðbragð eins og
hún væri að dansa og steig þá
aftur og fram og til baka, þar til
hún tók að snarsnúast um sjálfa
sig, eins og logandi eldhjól. Og
um leið lagði af henni mikla
geisladýrð, græna, rauða, bláa og
fjólulita geislastafi, sem dönsuðu
á hæðunum, trjánum, steinunum
og grundunum, og sló framan í
f