Lesbók Morgunblaðsins - 29.01.1961, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
49
Sólardans yfir íslandi og Porfugal
4
Kirkjan i Fatima, jbar sem menn læknast
á yfirnáttúrulegan hátt
Á PÁSKADAGSMORGUNINN
verða þau venjubrigði, að sólin
kvikar til nokkur augnablik, í því
hún kemur upp. Það er kallað
„sólardans" og sagt, að svo hafi
hún gert hvern páskamorguií um
það leyti, í Krists. upprisu minn-
ing, því Kristur hafi risið upp um
sjálfa sólar uppkomuna. (Þjóðs.
J. Á.)
Fáum mönnum hefir auðnast að
sjá sólardansinn, enda er hann
flestum menskum augum ofviða
fyrir birtu sakir og ljóma. Einn
mann hefi eg talað við, sem sá
sólardansinn. Hann hét Ólafur
Guðmundsson og bjó lengi í Litlu-
hlíð í Skagafirði, hreppstjóri,
meðhjálpari og forsöngvari um
langt skeið í Goðdalakirkju. Hann
ólst upp í Valadal í Vatnsskarði.
ur væri soðinn án þess að hafa
eld, og bauðzt til að sýna mér
það. Til þess að vera viss um að
hún kæmi ekki brögðum við, fór
eg og keypti egg. Hún lét það í
vatnsglas, hálft af vatni. Svo lagði
hún höndina á mér yfir glasið
og lófa sinn þar ofan á og rausaði
eitthvað. Eftir tvær mínútur sagði
hún mér að taka eggið upp úr og
brjóta það. Vatnið var enn kalt og
eggið var kalt. Þegar eg braut
skurnið, var flókinn aðeins fljót-
andi yzt við skumið, en eggið að
6ðru leyti harðsoðið. Það hafði
soðnað innan að. En hvernig?
Þegar hann var nýlega fermdur,
gekk hann mjög árla einn páska-
dagsmorgun upp á Valahnjúk í
fögru veðri og heiðskíru. Þaðan
sá hann sólina dansa við fjalls-
brúnina, er hún rann upp, gat
hann ekki orðum að komið, hve
dansinn hefði verið fagur og
ljómandi. En aldrei fekk hann
augu sín heil síðan. Ólafur dó
gamall um 1890, að eg held, en
þetta sagði hann mér vorið 1872.
(Séra Jónas Jónasson)
Á árunum 1903—1915 kynntist
eg mjög náið gamalli konu í
Reykjavík, Guðrúnu Ámundadótt-
ur úr Hreppum, og hafði hún búið
lengi í Langholti í Árnessýslu.
Hún sagði mér, að þegar hún var
16 eða 17 vetra, hefði hún séð
sólardansinn. Hún var úti stödd
um sólarupprás á páskadagsmorg-
un í blíðu veðri og björtu lofti.
Virtist henni þá sólin hreyfast.
Fór hún nú að veita þessu nán-
ari eftirtekt og kallaði á fólkið
inni til þess að horfa á þetta með
sér. Sá fólkið þetta allt saman um
stund. Hún sagði, að sólin hefði
stigið upp og fram og til baka og
fa?ið nokkrar sveiflur í hring.
Þessar hreyfingar sagði hún hefðu
verið endurteknar nokkrum sinn-
um og ljóminn, sem stafaði út frá
þessum hreyfingum, hefði verið
undurskær og fagur. Á þetta
horfði Guðrún og allt fólkið með
eigin augum. Hún kvaðst aldrei
hafa séð slíka dýrð og varð bæði
Kirkjan í Fatima.
full djúprar lotningar og hrifin
af þeim tilfinningum, er þeir ein-
ir hafa, er bera í brjósti hreina
og barnslega trú, er hún minntist
á þennan atburð. — Guðrún dó
1915, en sólardansinn hefir hún
séð eftir 1850. (Frásögn Bjarna
Þorkelssonar skipasmiðs)
- * -
Þessar íslenzku frásagnir eru
rifjaðar hér upp, vegna atburða,
sem gerðust í Portúgal árið 1917,
þar sem þúsundir manna horfðu
á sólardans, þó ekki á páskum,