Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Blaðsíða 20

680
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
á, því að þar átti þá heima tigið
fólk — og þegar gleðin stóð sem
hæst, þegar ungir spjátrungar
stóðu bak við stóla stásskvennanna
og bulluðu við þær og þjónar
höfðu gengið um og boðið upp á
möndlumjólk, sem þeir báru fram
á silfurbökkum, þá hafði hönd
vofunnar í þeim svifum komið í
Ijós. Þá hlaut auðvitað að hafa
orðið hávaði, uppþot og glundroði!
Konurnar hafa hlotið að reka upp
óp. og gamlir, virðulegir herrar
með fornlegar hárkollur hljóta að
hafa þotið upp frá borðunum og
ekki komið upp orði. Silfurbakk-
amir hljóta að hafa skroppið úr
höndum þjónanna og fallið á gólf-
ið. Óttinn við hið dularfulla, yfir-
skilvitlega, hefur skinið út úr
hverri sál. Fólkið hefur náfölnað
og orðið hálfsturlað. Ekki þurfti
annað en virða fyrir sér heitkonu
hans til að sjá, hve því var brugð-
ið.
Hún sat í stórum, djúpum hæg-
indastól í stofunni miðri, hún rétti
alveg úr sér, horfði umhverfis sig
með kynlegu, hvimandi augnaráði,
hún var bleik sem dauðinn, tann-
garðarnir nötruðu, og hún hríð-
skalf.
Hægindastóllinn hafði verið
færður fram á mitt gólf. Hann
hafði ekki verið veggfastur. Engin
húsgögn stóðu í nánd við stólinn,
ekkert gat legið falið undir honum
og skriðið skyndilega fram.
Þeim, sem inn komu, gaf hún
lítinn gaum. Hún starði sífellt á
skuggann af skápnum, sem teygði
sig fram að ofnhorninu. Hún virt-
ist gruna skuggann um það að ætla
að gera sér Ijótan grikk. Hún dró
að sér pilsin eins og til þess að vera
viðbúin að flýja, ef skugginn þétt-
ist og reyndist vera eitthvað ann-
arlegt, ef til vill stór hönd með
fingrum eins og klóm. Læknirinn
lét því hið bráðasta færa lampa
til, svo að birtan af honum skini
í hornið. Þá hnipraði hún sig aftur
niður í stólinn.
Nú kom Bríet frænka inn og gaf
svipaða skýrslu og systir hennar.
„Við vöknuðum við það, að hún
æpti og kveinaði eins og hún væri
orðin bandóð, og vart hefur orðið
lát á því síðan. Hún vill fyrir hvern
mun fá ljós, fleiri og fleiri ljós.
Hvað heldurðu, að sé að henni?“
,Hún er ofsalega hrædd, aðeins
ofsalega hrædd“, hvíslaði læknir-
inn.
Nú beindist augnaráð hennar bak
við rennitjald fyrir glugga einum.
Hann gekk um stofima þvera og
endilanga. Hugsazt gæti, að hann
kynni að komast að, hvað hefði
gert hana svo skelkaða. Á skrif-
borðinu lá bréfsefni með blek-
klessu á. Hún virtist hafa byrjað
á að hripa sendibréf, en penna-
stöngin hafði dottið úr hendi henn-
ar og oltið yfir pappírinn. Miði,
sem hann hafði sent henni seint
um kvöldið til þess að spyrja hana,
hvort hún og frænkurnar vildu
fara skemmtiferð með honum dag-
inn eftir, lá alveg hjá bréfsefninu.
Einsætt var, að hún hafið setzt
við skrifborðið til þess að skrifa
svar til hans. En allt og sumt, sem
hún hafði skrifað, var: „Elsk —“
Þá hafði skelfing lostið hana og
pennastöngin gloprazt úr hendi
hennar.
Læknirinn vissi, að frænkurnar
eltu hann með augunum. Þær
furðaði sjálfsagt á því, að hann
yrti ekki enn á Elínu. Þær skildu
auðvitað ekki, að mest reið á að
hann uppgötvaði, hvað olli hræðslu
hennar. Hann var vantrúaður á
hönd vofunnar, það var víst og
satt.
Vesalings telpuhnákan, hún var
skelfd, og ekki bætti úr, að and-
rúmsloftið var orðið þrungið af
ugg og ótta. Enginn komst undan
því með sjálfum sér að trúa því, að
hún hefði séð eitthvað. Hið fyrsta,
sem gera þurfti, var satt að segja
það að losna við frænkurnar það-
an úr stofunni og einnig vinnu-
konuna, svo að þær héldu ekki
ótta hennar við.
„Ég hygg að hún leysi frá skjóð-
unni, ef ég tala við hana í einrúmi“,
sagði hann hispurslaust, og þá fóru
þær von bráðara út.
Hann dró stól fram á gólfið við
hliðina á henni.
Furðulegt er, hve svipur manns
getur verið breytilegur. Hann
þekkti Elínu vart fyrir sömu
manneskju nú. Það var áður ró,
stakasta ró, sem var henni svo eig
inleg, enda einkennandi fyrii
hana. Hann hafði heillazt af því að
hitta hana alltaf fyrir jafnrólega,
hún var blátt áfram snillingur i
því að koma vitinu fyrir frænkui
sínar. Hún leit vart upp frá list-
saumi sínu, hvernig sem þær
fjargviðruðust. — Og svo var það
eitt sinn að fyrir hann bar því nær
undur; honum fannst hann koma
heim til sín að kveldlagi og sjá
þar fíngerða veru, sem laut fram
á við í birtu af lampanum við
vinnuborðið. En hve hún var hand-
smá og bersýnilega kvenvai!
Hann starði, sá ekkert annað í her
berginu en hana. Eftir það hafði
hann beðið hennar.
En hvernig leit hún út nú? Hún
var náföl af angist, og tryllingur
inn læsti sig út í hverja taug. Hún
var einmitt eins og hann vildi ekki
að hún væri. Móðursjúk eiginkona!
Hann mátti ekki til þess hugsa
Honum var öllum lokið. •
Hann varð að minnsta kosti að
reyna að gera eitthvað fyrir hana
Hann mátti ekki skeyta um það,
þótt hann hefði því nær óbeit á
henni nú. Hann varð að hugsa sér
hana aðeins sem sjúkling, ekki sem
frúarefni.
„Segðu mér Elín, hvað kom
fyrir?“