Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Blaðsíða 17

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
«77
Þar var straumur svo harður, að
tugt, en hafði verið hraustmenni.
Var þá þegar tjaldað yfir honum
með seglinu uppi á skerinu og var
hann færður í þur föt, sem hann
hafði með sér, og hresstist hann
skjótt við það.
í sama mund hljóp takverkur í
Einar, svo hann þoldi ekki af sér að
bera, og veltist hann þar um skerið
á meðan hinir fimm settu bátinn
og hvolfdu honum, því að undir
honum ætluðu þeir sér að búa á
meðan þeim entist líf. Að því búnu
fóru þeir allir undir bátinn. Allir
voru þeir þá rólfærir, utan sá sem
meiddist á fætinum, sem áður er
um getið. Eftir þetta tók Ketill upp
hjá sér svið af lambi, er hann
hafði haft í fataböggli sínum, og
send voru með honum frá stúlku
á Skarði, til barns sem hún átti í
eyunum. Skifti Ketill því milli fé-
laga sinna; annað nærðust þeir
ekki þennan tíma.
Þeir félagar bundu það allir fast-
mælum, að enginn skyldi annan
hvetja til þess að fara úr skerinu,
nema einsýnt væri, svo að lík
þeirra fyndist þar; því ekki var
annað fyrir að sjá en þeir myndi
þar allir deya, þar hvergi sá þá út
yfir ísinn, og sjaldan til lands um
daginn fyrir norðan hörkuhríð, þar
í einni svipan sprakk upp ísinn og
ruddist í garð undir bakborðssíðu
bátsins og fleygði honum á keipa.
Kallaði þá formaðurinn og þeir,
sem voru á stjórnborða, að koma
og rétta við með þeim bátinn. Hin-
um 17 vetra ungling, sem áður er
um getið og þá var á bakborða,
andaðist þá í brjóst að kalla til
hinna að koma yfir og skyldu allir
hanga þar á borðinu, þar til bát-
urinn rynni ofan af jakagarðinum;
og svo var gert.
í þessu bili varð Jóni Sigurðs-
syni fastur annar fóturinn milli
íssins og bátsins og máttu tveir
fara til að hjálpa honum, svo fast
ýtti straumurinn á. Jóni varð hjálp-
að upp í bátinn; lá hann þar og gat
ekki í fótinn stigið, svo mikið hafði
hann marist.
Þannig heldu þeir áfram að reiða
fyrir straumi og vindi, þrátt fyrir
allar tilraunir, þar til komið var
að skeri því í Krókaskerjum, er
Svartbakasker heitir; það er IY2
viku sjávar út frá Skarðsstöð.
Komust þeir félagar í vök eina,
er lá að skerinu, og lentu loks við
það um sólarlagsbil á föstudags-
kvöldið. Var þá svo dregið af ein-
um þeirra, Katli, að hann þekkti
ekki félaga sína, hann var um sex«
til um það leyti er þeir náðu sker-
inu, að heldur fór að hægja og birta
upp hríðina, en frostið var mikið.
Um nóttina lágu þeir undir bátn-
um og hlúðu að sem þeir bezt
gátu með jökum og þangi, svo full-
heitt var.
Á laugardagsmorguninn fóru
þeir félagar út úr skýli sínu. Var
þá komið gott veður, hægur á land-
sunnan, með litlu frosti, en ísinn
að sjá við sama. Var þá komið
nálægt fjöru.
Loftur gekk þá sér til hita, því
honum var hrollkalt, upp á sker
eitt er Stöng heitir, og sýnist hon-
um þá vera auð rifa alla leið inn
að Stöð, en sér þó að mikill ís er
á ferð út á milli lands og skersins.
Þá var enn útfall. Með því nú að
bæði sýndist honum tiltök að kom-
ast til lands, ef fljótt væri við brugð
-ið, og svo hins vegna að hann mun
hafa borið kvíða fyrir því, að hann
kynni lengst að lifa, ef allir skyldu
þarna deya, þá hleypur hann til
félaga sinna og segir þeim, að nú
virðist sér tiltök að komast í land,
ef fljótt sé að gert. En því var af
hinum enginn gaumur gefinn og
minntu þeir hann á sáttmála þeirra
kveldið áður.
Loftur lét þó ekki þar við stað-
ar nema. Kallar hann Jón Bjarna-
son með sér inn á áður nefnt sker,
til að sýna honum og fá hann í
fylgi með sér að koma þeim af stað.
Þegar þeir koma aftur, ber þeim
báðum saman um að tækilegt sé
að komast til lands ef svo fljótt
væri við brugðið að ísinn næði ekki
að loka rifunni. Ekki létu hinir
undan að heldur og voru jafn harð-
ir með að fara hvergi. Loftur segir
þá við formanninn, að hann sé
skuld í lífi þeirra allra, ef hann
ekki bregði þegar við, hvolfi upp
bátnum og fari af stað. Við þau orð
brá honum s>v O, að þetta var íraar-