Lesbók Morgunblaðsins - 06.10.1957, Blaðsíða 10

510
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
sendur á stað til að bjarga konu,
sem lent hafði í ogöngum.
— o —
Hvarf hennar var með undarleg-
um nætti, því að þótt enginn vissi
hvar hún var niður komin, heyrð-
ist til hennar. Loftskeytastöðvar á
Howland, Hawai, San Francisco,
Ástralíu og Nýa-Sjálandi hleruðu
eftii kalli frá henni. Ennfremur
allar her- og flotastöðvar og fjöldi
„amatöra“ víða um heim. Og að
morgni 4. júlí var þögnin rofm.
Sambandið var þó svo lélegt vegna
truflana að orðin náðust ekki. En
strandferðaskip sem „Itasca“ hét og
var skammt frá Howland, heyrði
dauf neyðarköll og eins stöðin a
Howland, og þóttust auk þess geta
heyrt einkennisstafi flugvélarinn-
ar: KHAQ. Þetta sýndi að þau Ear-
hart og Noonan voru enn á lífi.
Inn á milli truflananna þóttust
sumir heyra rödd ungfrú Earharts.
Einn helt því fram að hann hefði
heyrt hana segja: „Við erum á ey“.
En annar þóttist hafa heyrt hana
segja: „Flugvélin flýtur á sjónum“.
Meira höfðu þeir ekki heyrt fyrir
truflunum allskonar, og svo varð
allt hljót't aftur. Og vonin dofnaði.
En seinna um daginn blossaði hún
upp aftur, því að þá þóttust „ama-
törar“ í Cincinnati og Los Angeles
hafa heyrt rödd ungfrú Earhart
kalla á hjálp, og hún hefði nefnt
tvær tölur: 179 og 16.
Menn heldu undir eins að þetta
ætti við breiddar- og lengdargráðu.
Leitað var að staðnum á korti og
kom þá í ljós að hann var um 300
sjómílur frá Howland. Og enda
þótt flotamálaráðuneyti Bandarík)-
anna hefði varað leitarskipin við
því að fara eftir sögusögnum hinna
og annarra, því að þær gæti verið
byggðar á misskilningi eða blátt
áfram uppspuni, þá leyfði það nu
samt að borin skyldi saman öll
skeyti sem bærist. Og svo fekk loft-
skeytastöðin á Hawai þetta skeyti:
„281, norður, Howland. Enn norð-
ar. Á yfirborði en höldumst ekki
við iengur“. Meira heyrðist ekki
fyrir truflunum.
— o —
Skipin „Itasca“ og „Sivan“
(birgðaskip fyrir flugvélar) voru á
þönum fram og aftur. leituðu flug-
vélarinnár um daginn og aðgættu
hvort þau sæi ekki ljós um nótt-
ina. Að morgni 5. júlí var „Lexing-
ton“ enn ekki komið og skipin
vissu varla hvað þau ættu að gera.
En þá kom skipstjóra „Itasca“ ráð
í hug. Hann sendi svolátandi loft-
skeyti til Amalia Earhart: „Sendið
fjögur Morsestryk ef þið eru lif-
andi og á landi“. Svar kom um hæl.
En það voru ekki fjögur stryk, held
-ur þrjú stryk og einn punktur.
Hann endurtók skeytið og fekk
sama svar, og þessu svari náðu
einnig loftskeytastöðvarnar á
Hawai og Barker-ey.
Nú var fundið ráð til þess að
vita hvar ungfrú Earhart væri nið-
ur komin. Með því að draga stryk
á kort frá þessum tveimur stöðum
og Howland, voru miklar líkur til
þess að hin týnda flugvél væri
‘stödd þar sem þessi þrjú stryk
mættust. Menn biðu árangursins
milli vonar og ótta. Strykin skárust
um 280 sjómílur norður frá How-
land.
Nú vildi svo til að brezkt skip,
sem „Moaby“ hét, var statt skammt
frá þessum slóðum. Það sigldi þeg-
ar á vettvang og var komið þangað
12 stundum seinna. En þar var ekk-
ert að sjá. Skipið sigldi þar lengi
fram og aftur, varð ekki vart við
neitt og hélt svo áfram ferð sinni.
Flugvélarnar frá „Lexington"
voru nú komnar í leitina, og leit-
uðu látlaust í heilan sólarhring.
Svo tíndust þær hver af annarri
heim til móðurskipsins og allir
flugmennirnir höfðu sömu sögu að
segja: „Við urðum einkis vísari.
Þetta er alveg vonlaust!“
Murfin flotaforingi á „Lexing-
ton“ athugaði enn öll skeyti sem
komið höfðu. Ein fregnin hermdi,
að Amalia Earhart hefði sézt á eyði
-ey, og staðurinn var tilgreindur.
Önnur fregn sagði að flakið af flug-
vélinni hefði sézt og Noonan hefði
kallað. Og svo voru skeyti úr öllum
áttum um að neyðarskeyti hefði
heyrzt. Flotaforinginn sópaði skeyt
-unum frá sér. Hann hafði látið
flugvélar sínar athuga alla staði
sem nefndir voru, en árangur hafði
enginn orðið. Þetta var víst von-
laust, eins og flugmennirnir sögðu.
Leitin kostaði nú Bandaríkin um
250.000 dollara á dag. En hvaða lík-
ur voru til þess að finna týndu
flugvélina? Ekki ein á móti miljón!
Flotaforinginn varp mæðilega önd-
inni, en ákvað þó að hann skyldi
halda leitinni áfram enn um sinn.
Þá var barið að dyrum hjá honum
og inn kom einn af liðsforingjum
hans.
„Við höfðum samband við „Itas-
ca“. Þeir hafa séð neyðarmerki frá
ungfrú Earhart“, sagði hann.
Skipstjórinn á „Itasca“ var sann-
færður um að ungfrú Earhart væri
enn á lífi. Hann hafði nú leitað 1
marga daga og hvorki unnt sjálfum
sér hvíldar né mönnum sínum.
Hann var orðinn úrvinda af
þreytu og svefnleysi, en hann vildi
ekki gefast upp við leitina. Og
þennan morgun hafði varðmaður
tilkynnt að hann hefði séð gular
ljósrákir á lofti, og að þeim mundi
hafa verið skotið í svo sem fimm
sjómílna fjarlægð fram undan á
stjórnborða. Skipstjóri gekk þegar
úr skugga um að engin skip gátu
verið þar í námunda, og þess vegna
hlyti þetta að vera neyðarmerki frá
ungfrú Earhart. Hann gaf skipun
niður í vélarrúm um fulla ferð
áfram.
„Við komum að bjarga ykkur.