Lesbók Morgunblaðsins - 06.10.1957, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
509
Hér sést flugleiðin
neðan sig. Svo hurfu þær og nú
var xramundan löng leið yfir opið
haf. Flugvélin tók stefnu á How-
land.
Áður en ungfrú Earhart lagði af
stað í ferðina, hafði hún sagt: „Eg
veit að það er af metnaði að
mig langaði til að fljúga yfir
Kyrrahafið. Konur eiga að geta
gert allt sem karlmenn geta. Ef
þeim mistekst, þá er það hvöt fyrir
aðrar konur að freista hamingj-
unnar“.
Hún vildi verða fyrst til þess að
fljúga yfir Kyrrahafið.
— o —
Það var klukkan sex um kvöld-
ið að þokan skall yfir Howland-ey.
Svo leið ein klukkustund. Allt. í
einu kipptist loftskeytamaðurinn
við og sagði: „Hún er að tala“ Og
í mesta flýti hripaði hann niður:
„Hefi flogið margar klukku-
stundir í þoku, og nú er aðeins
eftir benzín til hálfrar stundar
flugs. Get hvergi séð land. En eg
ætti ekki að vera meira en svo
sem hundrað mílur frá Howland“.
Þetta var tólf mínútur yfir sjö
um kvöldið. Og hún hafði ekki
nema 30 mínútna frest til þess að
finna Howland í þokunni. Eftir
hálfa klukkustund varð hún að
lenda, annað hvort á einhverju
skeri, eða þá á sjónum.
Vitar voru kveiktir á Howland
og logandi rákettum var skotið upp
í þokuna.
„Við bíðum eftir yður, ungfrú
Earhart. Gerið svo vel að svara!“
En ekkert svar kom. Þannig liðu
fimmtán mínútur. Menn hleruðu
upp í loftið til þess að vita hvort
þeir heyrðu ekki hreyfildyn utan
úr þokunni.
Fimm míntúur liðu .... Og nú
létti til. Nú hlaut hún að geta séð
eyna. Rákettuskothríðin var auk-
in, það gat vel verið að líf hennar
væri undir því komið að hún eygði
ljós þeirra. Nú tók að gola og þok-
an dreifðist og skyggni varð betra.
Þetta voru seinustu forvöð. Flug-
vélin gat komið í ljós á hverju
augnabliki.
— o —
Tíminn leið, klukkan var rúm-
lega átta. Nú hafði flugvélin verið
benzínlaus í 25 mínútur. Þokan
skall yfir aftur. Eyan sökk í þetta
myrka haf, eins og hún væri ekki
af þessum heimi.
Ekkert heyrðist framar þetta
kvöld. Flugvél var send á stað að
leita. Hún flaug umhverfis eyna í
90 mílna fjarlægð, en gat ekkert
séð. Og nú kom náttmyrkrið yfir
Howland, og enginn vonarneisti.
Menn heldu þó vörð. Að lokum
kom skeyti, en það var ekki frá
Amelía Earhart, heldur frá brezka
beitiskipinu „Achilles". Loftskeyta-
maðurinn sagði að þeir hefði rétt.
í þeirri andrá heyrt neyðarkall og
skipstjórinn væri viss um að það
hefði komið frá Electra flugvél-
inni.
Loftskeytamaðurinn á Howland
svaraði: „Hún hefir sjálfsagt sent
mörg neyðarköll. Gat hún nokkuð
um hvar hún væri stödd?“
„Hvernig ætti hún að geta það?“
svaraði „Achilles“, „hún hefir verið
að villast í margar klukkustundir
áður en benzínið þraut“.
Þetta var alveg rétt og sýndi
bezt hve erfitt mundi að finna
hana. Sennilega hafði hún lent á
sjónum, en þá kom sú spurning
hvort flugvélin mundi geta flot-
ið. Tvennt benti til þess að hún
mundi ekki sökkva fljótt. Annað
var það að vængir hennar voru
breiðir og flugklefinn ofan á þeim,
og í öðru lagi voru benzíngeym-
arnir tómir, og líklegt var að hún
gæti flotið á þeim um hríð, vegna
þess að veður var gott og sjór slétt-
ur. Auk þess var gúmbátur í flug-
vélinni, björgunarbelti, næg mat-
væli, flugdreki til að senda á loft
og margar ljósrákettur. Það var
óþarfi að örvænta. Flugvélin hlaut
að finnast!
En hverjir áttu að leita hennar?
Þetta var á allra fáförnustu slóð-
um Kyrrahafsins. Næsta. landstöð
var Hawai. Þar voru að vísu tund-
urspillar og orrustuskip. En mátti
þá ekki senda flugvélar þaðan?
Flugvélar voru þar, en þær gátu
ekki borið nóg benzín til þess að
fljúga fyrst til Howland, leita þar
og fljúga svo heim aftur.
Amerísku yfirvöldunum hafði
verið lítt gefið um þetta dirfsku-
fyrirtæki flugkonunnar. En nú,
þegar hún var í hættu, var amer-
íski flotinn boðinn og búinn til
að reyna að bjarga henni. Að
rnorgni hins 4. júlí lagði flotadeild
á stað frá Pearl Harbour. Fyrst
fóru tundurspillar, síðan kom
stóra flugvélamóðurskipið „Lex-
ington“ og bryndrekinn mikli
„Colorado11. Þessi mikli floti var