Lesbók Morgunblaðsins - 04.11.1956, Blaðsíða 12

640
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Misskildar kenningar kristnibola
kominn að byrja: Yðar hátign, «n
hann gat snúið þvi upp í ávarp til
Andrésar, og varð sú ræða með nokk-
uð öðru sniði en in fyrri hafði verið.
J>að varð sambland af fagnaðarræðu og
áminningu. Hann minnti Andrés á hve
mikið hreppurinn hefði orðið að
greiða með honum. Og hann lét í Ijós
þá von, að afvötnunin hefði tekizt vel,
og Andrés gæti orðið nytsamur borg-
ari aftur.
Andrés sífulli hlustaði á með at-
hygli og hikstaði nokkrum sinnum.
Svo tók oddvitinn hann með sér í bíl-
ixm, en fólkið laust upp fagnaðarópi.
Bíllinn ók eftir fánum skreyttri göt-
unni.
Og nú fekk oddvitinn að heyra
hvernig á þessum misgripum stóð.
Daginn áður hafði konungur komið
til að skoða drykkjumannahælið.
Hann hafði talað við sjúklingana, þar
á meðal Andrés og Andrés hafði sagt
honum að nú væri hann að útskrifast.
Konungur hafði verið fjarska almenni-
legur og spurt hvaðan hann væri og
hvernig hann ætlaði að komast heim
til sín. Andrés sagði honum þá að
hreppsnefndin væri alveg ófáanleg til
þess að kaupa sér far með hraðlest,
og þó langaði sig þessi ósköp til þess
að reyna hvemig væri að ferðast með
hraðlest. Konungur hafði nú litið svo
á, að það mundi ekki heppilegt fyrir
Andrés að íerðast með lest er kæmi
við á hverjum stað, og alls staðar væri
hans freistað með áfengi. Það væri ekki
víst að hann þyldi það. Konungur
hafði þá dregið upp aura úr vasa sín-
um og látið hann fá sem svaraði far-
gjaldi með hraðlestinni. Svo hafði hann
snúið sér að þeim foringja, sem með
honum var og sagt honum að biðja
jámbrautarstjómina að gera nú und-
anþágu í þetta skipti og láta hraðlest-
ina koma við þar sem Andrés ætti
heima. Já, þetta er bezti karl, kóngur-
inn, sagði Andrés að lokum.
-----o----
Uppdubbaðir helztu borgarar þorps-
ins komu saman í veitingahúsinu, þar
sem veizlumaturinn var fram borinn.
Þeim fannst það synd að láta bless-
aðan matinn fara til spillis. Svo að
þessi hluti hátíðahaldanna fór þó fram.
Og þegar leið á máltíðina fóru menn
að komast í gott skap og gleymdu því
seinast með öllu að þeir höfðu orðið
fyrir vonbrigðum.
(Úr sænsku blaði).
DR. VILHJÁLMUR STEFÁNS-
SON segir frá því í einhverri af
bókum sínum, að þegar trúboðarn-
ir hafi ætlað að útlista kenningar
sínar fyrir Eskimóum í nyrztu
héruðum Kanada, hafi þeir oft ver-
ið í sérstökum vandræðum, vegna
þess að hugtökin voru alls ekki
til í máli Eskimóa. Þeir höfðu t. d.
engin orð yfir verk og vinnu. Þeg-
ar trúboðarnir þurftu því að kenna
þeim boðorðið: Sex daga skaltu
verk þitt vinna, en sjöunda dag-
inn skaltu halda helgan, þá urðu
þeir að snúa þessu við, ef nokkur
von átti að vera til þess að Eski-
móar skildu hvað við var átt. Og
boðorðið varð því þannig á þeirra
máli: Sex daga máttu leggja net
þín, en sjöunda daginn máttu ekki
leggja þau.
Á þessum slóðum stunduðu
Eskimóar mest fiskveiðar, og
veiddu í net. Þetta átti því að vera
auðskilið. En Eskimóar skildu það
á sinn hátt. Þeir álitu að netjaveið-
ar væri bannaðar sjöunda hvern
dag, og beygðu sig fyrir því. En
nú voru veiðarnar ekki meiri en
svo, að þeir máttu engan dag missa
til þess að geta haft ofan í sig.
Þess vegna fundu þeir það ráð
að veiða á handfæri á sunnudög-
um, þegar ekki mátti leggja netin.
----o----
Aðra sögu segir David Atten-
borough, starfsmaður BBC af við-
skiptum trúboða og Indíána í
brezku Guiana í Suður Ameríku.
Það voru trúboðar frá adventist-
um, sem sneru Indíánum til krist-
innar trúar. Og þeir gerðu það svo
rækilega, að Indíánar máttu ekki
halda nöfnum sínum. Trúboðarnir
sögðu að þau væri ljót og heiðin,
og þegar þeir skírðu þá, gáfu þeir
þeim kristileg nöfn. Indíánar létu
sér þetta vel líka, og þegar þeir
eru meðal hvítra manna þá ganga
þeir undir nöfnum þeim, er trú-
boðarnir gáfu þeim, en í sinn hóp
nota þeir alltaf gömlu nöfnin og
foma siði sína, sem trúboðarnir
hafa bannað.
Eitt af því, sem trúboðamir
bönnuðu þeim, var að eta kanínu-
kjöt. Þeir sögðu að það væri „ó-
hreint" og enginn kristinn maður
mætti leggja sér það til munns.
Nú eru að vísu engar kanínur á
þessum slóðum, en þar er skepna,
sem er mjög lík þeim og nefnist
labba. Kjötið af henni hafði frá
ómunatíð verið uppáhaldsfæða
Indíána, og sums staðar helzta
fæða þeirra.- Þetta bann kom sér
mjög illa fyrir þá.
Nú var það einn dag, að trúboði
var að ferðast um skógana og kem-
ur þá að Indíána, sem er að steikja
labba yfir eldi. Trúboðinn ávítaði
hann harðlega og útmálaði fyrir
honum hve hrópleg synd það væri
að eta labba.
„Þetta er ekki labba“, sagði
Indíáninn, „þetta er fiskur“.
„Vertu ekki að þessari vitleysu",
sagði trúboðinn, „hvaða fiskur
heldurðu að hafi tvær stórar nag-
tennur í efra skolti.“
„Þetta er engin vitleysa“, sagði
Indíáninn. „Þegar þú komst hingað
til okkar, sagðir þú að nafn mitt
væri ljótt, og þú jóst á mig vatni
og sagðir að upp frá því ætti eg
að heita Jóhannes. Og nú var eg
á ferð hér um skóginn, rakst á
labba og skaut hana. En áður en
hún dó, jós eg yfir hana vatni og
sagði: — Labba er ljótt nafn, héð-
an af skaltu heita fiskur! Og þess
vegna er það fiskur sem eg er að
steikja!“