Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1955, Blaðsíða 16

236
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
fara, en okkur vildi það til, að um
leið og við rennum að byrggjunni,
snárast maður niður á hana. Ég kann-
aðist við manninn, það var Einar Jóns-
son, fisksali, hefur auðvitað búizt við
að við værum að koma með fisk í soðið
handa bæarbúum. Ég bið hann um að-
stoð, og þegar ég hef lýst öllu fyrir
honum, brá hann undir eins við og
útvegaði 6 menn, og bárum við svo
kistuna upp á spitala með öllu, sem í
var. Einari og hans mönnum borgaði
ég kr. 2.00 á mann og voru þeir ánægð-
ir með viðskiftin.
Það fór nú svo um Guðveigu og litlu
dóttur hennar, að hún sjálf lifði þetta
af, en hendinni varð ekkí bjargað, hún
var tekin af. -Ég heyrði sagt eftir Matt-
híasi Einarssyni að hann vildi kenna
því um að ekki hafi nógu vel verið
búið að blóðeitruninni i upphafi.
Litla dóttir hennar lifði líka og var
skírð Sæunn. Hún er nú gift kona í
Grindavík. Móðir hennar vildi endilega
láta mig ráða nafni hennar, en ég baðst
alveg undan því.
Ég vil að lokum, þó seint sé, leiðrétta
þá missögn — eða þá þjóðsögu, sem
myndaðist um mig eftir þetta, að ég
hafi átt að drýgja einhverja hetjudáð,
með að bjarga konunni í barnsnauð.
taka á móti barninu og gera, ég veit
ekki hvað mikið konunni til hjálpar.
Sannleikurinn er svo sem lýst hefur
verið, — ég gerði ekkert, það lítið gert
var gerði ljósmóðirin, löngu eftir að
allt var um garð gengið. — Þar hafa
æðri máttarvöld áreiðanlega verið að
verki, eins og svo oft bæði fyrr og
síðar.
En að þessi tvísýna ferð tókst svona
vel, er Símoni Kristjánssyni áreiðan-
lega eins mikið að þakka og mér, —
en þó mest þeim, sem ferðum okkar
stjórnar.
Ekki vil ég skiljast svo við þessa
frásögn, að geta ekki ofurlítið meir
Ág. Flygenrings. Eftir að við höfðum
lokið þessum erindum í Reykjavík,
fórum við auðvitað til Hafnarfjarðar
á Vík:ng og komum þangað laust fyrir
hádegi. Eftir að hafa gengið frá bátn-
um fórum við Símon heim að sofa. Ég
gekk við heima hjá Flygenring, það var
í leiðinni hjá mér, ég vissi að hann var
heima, því nú var hátíðisdagur og ég
vildi gefa honum skýrslu um allt ferða-
lagið.
Ég var ekki kominn meir en fram 5
miðja frásögnina, þegar hann stendur
upp og biður mig að bíða. Hann fer
BUNDIN SKIP — Fyrir réttum 40 árum kom fyrsta íslenzka gufuskipið af
hafi til Reykjavíkur og öll þjóðin fagnaði í hrifningu. Hún fann að nú var af
létt einangrun íslands og aldagömiu oki. Þjóðin var í þann veginn að taka
í sínar hendur ailar siglingar hér við land og milli landa. Það var vor í lofti
og vorhugur í þjóðinni. — Vonirnar rættust. Hinn íslcnzki skipastóll hefir
orðið lyftistöng fyrir alla bjargræðisvegi þjóðarinnar. En nú er ekki vorhugur
ráðandi. Ilin dauða hönd verkfallsins hcfir stöðvað siglingar og skipin hafa
legið bundin tímunum saman. Hér sést hluti af Reykjavíkurhöfn og hinum
iðjulausu skipum, sem fylla hana. (Ljósm. Ól. K. Magnússon).
fram og kemur aftur að vörmu spori,
með Þórunni konu sína, og biður mig
að byrja á frásögninni aftur — og eftir
að ég hafði lýst því öllu — helzt hverju
smáatriði — segir Flygenring hrærður:
„Miklir gæfumenn eruð þið Símon.
þið hafið bjargað tveimur mannslíf-
um.“ Ég minni hann á hans þátt, hann
hafi lagt til bátinn, — og hann hafi
drifið okkur á stað og beðið okkur að
gera það sem við gæturry „Já,“ svarar
hann, „en ég vissi ekki um nema — eitt
mannslif."

GRÍMUR LAXDAL
var forn í skapi. Hann var kallaður
sérvitur. Þó mun hafa verið réttara að
slfcpt-^ xuxsKeytinu. Hann var skyldur
Grími Thomsen, góðskáldinu. Laxdal
var ættaður af Suðurnesjum. Var
hann heitbundinn Hlaðgerði nokkurri,
dóttur góðs bónda þar. Honum var
synjað ráðahagsins. Strauk hann þá
með Hlaðgerði norður yfir fjöll,
kvæntist henni og bjuggu þau síðan
allan sinn aldur á Akureyri. Þau efn-
uðust vel, þótt þau ættu ekkert, þegar
þangað kom, nema brúna hryssu, sem
notuð hafði verið til ferðarinnar. Á
henni sat Hlaðgerður, en Grímur gekk.
(Stgr. Arason: Ég man þá tíð).
SELUR Á FJALLI
Selir ganga oft á þurrt land, ekki
aðeins til að kæpa þar eða hvíla sig,
heldur villast þeir stundum margar
mílur á land upp, þegar snjór er á
jörð, og eg veit með vissu, að selur
hittist uppi á allháu fjalli í Sléttu-
hlíð við Skagafjörð hér um bil 1870,
og var drepinn þar með broddstaf. —
(Ólafur Davíðsson).