Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1955, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
233
llr lífi alþýðunnar
Barn fætt í slörkulegri sjóferð
17ÍKINGUR hét vélbátur, sem Ágúst
* Flygenring kaupmaður í Hafnar-
firði átti. Þetta var Iítið skip, 8—9 lest-
ir, með 10 hestafla Gideonvél, en gekk
tiltölulega vel, eftir þeirra tíma kröf-
um. Við vorum tveir á bátnum. Hinn
maðurinn var Símon Kristjánsson
hafnsögumaður, sem nú er nýlega lát-
inn. Hann var vélstjóri. Báturinn var
oft í flutningum til Suðurnesja, allt
suður í Hafnir, flutti ýmsar nauðsynjar
til bænda, svo sem matvöru, kol, salt
og útgerðarvörur, en tók hjá þeim fisk
til baka, því að Flygenring hafði mikil
skifti við Suðurnesjamenn á þeim ár-
um.
Nú var það hinn 6. júní 1911, að
komið var flutningaskip í Hafnarfjörð
til að taka fiskfarm hjá Flygenring.
Lá það inni i höfn, en fiskurinn var
úti á Langeyrarmölum, og langt að
flytja hann. Var Víkingur því hafður
til þess að draga bátana á milli. Seint
um kvöldið þegar vinnu var hætt og
við komum að bryggju, er Flygenring
kominn þar sjálfur og biður okkur
blessaða að fara suður að Gerðum,
sækja þangað veika konu og flytja
hana til Reykjavíkur. Sagði hann að
séra Kristinn Daníelsson á Útskálum
hefði símað til sín og sagt að konan
lægi fyrir dauðanum í blóðeitrun, og
ekkert gæti bjargað lífi hennar nema
skjót læknisaðgerð.
„Því langar mig, drengir mínir, að
biðja ykkur að fara á Víking og sækja
konuna og flytja hana til Reykjavíkur".
Mér er enn í minni sá brennandi
áhugi, sem var í Flygenring í þetta
sinn, eins og æfinlega þegar hann vildi
láta eitthvað ganga fljótt. En nú réði
mestu hiá honum hin ríka samúð, sem
hann hafði með veiku konunni, og hin
meðfædda þrá hans að hjálpa alltaf, ef
hægt var að hjálpa.
„Ég vona að þið gerið allt sem ykkur
er mögulegt, því að mannslíf liggur
við,“ sagði hann. Við spurðum hvort
við mættum ekki skreppa heim að
borða. Nei, stórt og ákveðið nei. „Ef
&&&&&&&&&&
Ef tir
STEFÁN SIGURFINNSSON
ák ák ák ák ák. ák ák ák £k. ák
ykkur vantar eitthvað, þá skuluð þið
fara upp í búð og fá þar bað sem ykk-
ur vantar, og þarf ekki að skrifa það.
Það er aðeins þetta, ferðin þarf að
ganga svo fljótt sem mögulegt er, það
eitt getur bjargað konunni. Munið að
mannslíf er í veði og ég treysti ykkur
til að gera það sem þið getið.“
Við svo búið fer ég upp í búð og
sæki eitthvað handa okkur Símoni, því
við höfðum víst lítið borðað þennan
dag, við máttum aldrei láta standa á
okkur við milliferðirnar, en það voru
þá ekki gerðar strangar kröfur til
klukkustundar matmálstíma, þegar
mikið lá við.
Þess skal getið hér til skýringar, að
1911 mun vegurinn suður með sjó hafa
verið kominn suður undir Hraunabæi.
Á honum mun hafa verið byrjað 1907
í Hafnarfirði. Var því engin önnur leið
til að koma sjúkling til Reykjavíkur
af Suðurnesjum, en sjóleiðin.
★
í búðarferðinni var ég mjög fljótur.
Þó var Símon búinn að ná i olíutunnu
og var að binda hana, við afturhornið
á vélarhúsinu stjórnborðs megin og
segir: „Ég ætla að binda hana hérna
á kulið, það er ekki víst að það verði
logn alla leiðina suður.“ Að svo búnu
var lagt af stað og mun þá klukkan
hafa verið farin að ganga átta.
Símon reyndist sannspár, því þegar
við komum fram fyrir Álftanes var
kominn norðan rokstormur og leizt
okkur satt að segja hreint ekkert á
ferðina, eða það að hægt yrði að hafa
samband við land í Gerðum. Við höld-
um þó ótrauðir áfram hver sem erindis-
lokin kynnu að verða, því síðustu orð
Flygenrings hljómuðu án afláts fyrir
eyrum okkar: „Ég treysti ykkur, að
þið gerið það, sem þið mögulega getið,
það er mannslif í veði.“ Við höldum
áfram suður og stefnum á Garðskaga.
Það verð ég að segja að veltingurinn
á bátnum var mikill, báturinn var
kjölfestulaus en hliðarbáran þó nokk-
ur.
Við Símon gerðum okkur ljóst þegar
í stað og áttum samtal um það, að mjög
hæpið væri að hægt yrði að hafa sam-
band við okkur úr landi í Gerðum, því
við þekktum báðir hve landtaka í
Gerðum er vafasöm í norðanstormi.
Þó vildum við ekki láta ófreistað að
fara alla leið, hver sem erindislokin
yrðu. Þannig höldum við áfram, ferðin
gengur heldur seint, vegna hinna
snöggu og miklu hreyfinga á bátnum
og klukkan er farin að ganga 12 þegar
við komum suður að Gerðum.
Flygenring mun hafa símað suður,
þegar við fórum á stað og fólk þar
suður frá vitað að við vorum á leiðinni
og því beðið eftir okkur. Við förum
eins nærri landi og við þorum, því ég
var vel kunnugur þar, snúum upp í
vindinn og andæfum þannig stundar-
korn. Þá sjáum við að tekið er eftir
okkur, því nú er dregið upp flagg, við
sjáum það, þó skuggsýnt sé; það var
dimmara en búast hefði mátt við eftir
árstíma, loftið var skýað og ákaflega
þungbúið og sérstaklega skuggalegt að
horfa til landsins. En þegar flaggið
kom upp, var flaggað í hálfa stöng,
Hvort það hefur verið gert viljandi eða
óviljandi vitum við ekki, en við skild-
um flagfeið þannig, og það myndu fleiri
hafa gert, að annaðhvort væri konan,
sem við áttum að sækja, dáin, eða þá
að ólendandi væri í Gerðum. Hvort
sem heldur var, álitum við að okkur
væri vísað frá. Við dokum þó dálítið
við, en aukum þó ferðina 4 bátnum.
Eftir því hefur verið tekið í landi, því
flaggið er dregið niður — og sam-
stundis upp aftur, en þá að hún. Við
gefum þá til kynna að við tökum eftir
því, snúum við og förum á nýan leik
eins nærri landi og við þorum, i álands-