Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1955, Blaðsíða 14

234
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
stormi, og snúum þar við og and-
æfum upp í vind og báru.
Eftir dálitla stund sjáum við, okkur
til mikillar gleði, að bátur kemur und-
an skugganum, út úr brimgarðinum.
Við snúum við á ný og förum á mó*i
bátnum, eins nærri landi og við þor-
um, þar til við náum sambandi við
hann og við getum fest taug í hann
og andæfum með hann beint í vind-
inn — frá landi, sem okkur fannst við
vera komnir allt of nærri, ef eitthvað
bæri út af.
★
Það verð ég að segja að okkur Símoni
brá heldur í brún, þegar við sáum að
konan veika, sem við áttum að taka,
var í stórri kistu rekinni saman úr
heilum borðum, sýnilega búin til fyrir
þennan flutning — og náttúrlega búið
um konuna sem í rúmi. Það var úti-
lokaður möguleiki að koma kistunni
neins staðar undir þiljur á Víkingi, en
að hafa hana upp á dekki, í því veðri
sem var, fannst mér ekki koma til
mála. Ég hafði orð á því við Þórð
Þórðarson, sem kom út með bátnum og
ég vissi að var í umboði oddvita að sjá
um umbúnað og flutning á konunni.
Ég sagði honum að kistan væri svo
stór að það væri ómögulegt að koma
henni undir þiljur, en að hafa hana
uppi á dekki í þessu veðri — og vænt-
anlega í mikilli ágjöf eftir að farið væri
að stíma á móti, það væri alveg ófyrir-
gefanleg flónska, svo við gætum ekki
tekið þá ábyrgð á okkur — af því líka
ekkert væri einu sinni til að breiða
yfir kistuna á dekkinu. Þórður segir:
„Þið verðið að taka konuna hver sem
afleiðingin verður, það er ekkert um
annað að gera, konan verður að kom-
ast undir læknishendur, ekkert annað
getur bjargað lífi hennar, takist það
ekki er alveg vonlaust að hún lifi, að
sögn læknis.“ ,
Eg ætlaði að halda áfram að mót-
mæla Þórði, en þá flugu mér í hug,
eins og til mín væri hrópað í gegnum
storminn, síðustu orð Flygenrings: „Ég
treysti ykkur að gera það sem þið
getið“. — „Jæja, látið þið kistuna þá
koma upp í herrans nafni.“
Það var gert, kistan var rétt upp
og við skorðuðum hana stjórnborðs
megin milli lestarlúgunnar og lunn-
ingar og fyllti hún næstum alveg i
það bil. Ég tók seglið af gafflinum og
breiddi það eins vel yfir og hægt var.
Því næst kvöddum við mennina úr
landi. Þeir báðu okkur alls velfarnaðar
og lensuðu í land, en við heldum á
stað móti veðri og vindi og ferðinni
er heitið til Reykjavíkur.
Eftir að báturinn er farinn í land
og menn þeir, sem á honum voru, og
mesta umstangið við að ganga frá
sjúkrakistunni er liðið hjá, tek ég eftir
því að fleiri höfðu komið út með bátn-
um en þeir sem í land fóru. Það voru
tvær konur og tveir karlmenn: Oddný
Guðmundsdóttir ljósmóðir og Jarþrúð-
ur Árnadóttir úr Garðinum, maðu’’,
sem ég ekki þekkti og Bjarni Jónsson
maður Guðveigar Eiríksdóttur, en það
var veika konan, sem var í sjúkra-
kistunni.
Mér fannst ekkert athugavert við
komu þessa fólks, því það var alvana-
legt, þegar sjóferð fell til Reykjavíkur,
að fleiri eða færri farþegar fengi að
vera með.
★
Eins og áður er vikið að, var ekkert
afdrep uppi á Víkingi, svo ekki var
um annað að ræða en kúldra konunum
niður í lúkar. Hann var lítill, aðeins
2 hvílur, en konurnar treystust ekki
til að komast upp í þær, heldur hreiðr-
aði ég um þær á gólfinu og breiddi
undir þær segldruslu, því gólfið var
ekki tiltækilegt að leggjast niður á
það. Ég sagði þeim að liggja þétt sam-
an, svo þær nytu hlýu hver af annarri,
en lúkarinn var óupphitaður, og upp-
ganginum varð að loka alveg, vegna
ágjafar. Um karlmennina hugsaði ég
minna; Bjarni var kápulaus en Símon
gat lánað honum stuttkápu. Ég sagði
honum að fara niður í vélarrúm þó
þröngt væri, því þar væri þó hlýtt
Um hinn manninn hugsaði ég minna,
enda var hann í kápu og hélt sig mikið
uppi þangað til honum var orðið kalt.
Tróð hann sér þá líka niður í vélarrúm.
Símon gætti vélarinnar af stakri alúð
svo fyrir hana kom ekkert, enda reið
allt á því. Ég stóð í vélarrúmsgatinu
svo rúmlega höfuðið stóð upp fyrir, og
stýrði.
Við sáum fljótt eftir að komið var
af stað, að ekki mundi vit í því að taka
stefnu beint á Reykjavík, báran var
svo kröpp og mikil, og égjöfin að því
skapi, því veðrið fór heldur versnandi,
svo við afréðum að taka stefnu á Álfta-
nes, og reyna að komast til Hafnar-
fjarðar. Þannig lá stefnan betur við
bárunni. Símon hugsaði um vélina, en
ég reyndi að verja bátinn áföllum.
Við erum ekki búnir að stíma mjög
lengi þegar ég vek máls á því við
Bjarna, að fara upp og vita hvernig
konunni líði. Honum tekst að komast
til hennar og líta undir seglið, kemur
að vörmu spori aftur til mín og segir:
„Nú er ekki gott í efni, konan er að
eiga barn, og hún er í heilum buxum.“
„Hvað er þetta, maður,“ svara ég
snöggt, „farðu undir eins og skerðu
utan af henni buxurnar."
Mér er í minni hvað Bjarni færðist
í herðarnar, þegar hann var að opna
sjálfskeiðing með tönnunum, með
fingrunum gat hann það ekki, hann
var svo loppinn. Og í munninum varð
hann svo að bera hnífinn til að geta
haldið sér með höndunum þegar bát-
urinn hentist til. Hann fer samt og
framkvæmir það, sem íyrir hann var
lagt, og kemur að því búnu niður i
vélarúm.
Eftir nokkra stund bendi ég Bjarna
á að fara og vita um konuna, — sem
hann og gerir. Þegar hann kemur aft-
ur, eftir litla stund, spyr ég hann að
hvernig konunni liði. Hann segir að
konan segi að sér líði bærilega, og haldi
að hún sé búin að eiga barnið. Ég svara
því til, að eins og hann sjái getum við
ekkert gert í þessu veðri, við verðum
að treysta Guði, að hann leiði þetta
allt til góðra lykta.
Nú fer ég að skilja, í hvaða tilgangi
Oddný ljósmóðir var höfð með í ferð-
inni, — og Jarþrúður, sem var mjög
nærfærin við veika og þá einnig sæng-
urkonur, hún hefur átt að vera nokk-
urs konar vará-ljósmóðir.
Það hefur líklega verið happ að ég
vissi ekki hvernig stóð á fyrir kon-
unni. Hefði ég vitað hvernig ástatt var
hefði ég aldrei lagt upp að flytja hana.
og sízt í þessu veðri. Hér var ekkert
hægt að gera — eins og á stóð, nú var
það náttúran, sem tók í taumana. Við
vorum stödd út á sjó í stormi og húðar-
ágjöf. Þetta varð alveg að hafa sinn
gang, eins og náttúran ráðstafaði því.
Geta má nærri hvernig konunni hefur
liðið undir seglinu þegar bárurnar
skullu á því.
Við höldum áfram eins og hægt er,
en ferðin gengur heldur seint, eða svo
fannst okkur Símoni, með þennan
vandræðafarm innanborðs, en í áttina
þokast þó. Við höfum stefnu á Bessa-
staði, sem eru nú farnir að skýrast,
enda var nú farið að birta.
Bjarni fór oft að vitja um konuna,
og hún tjáði honum alltaf að sér liði