Lesbók Morgunblaðsins - 15.01.1950, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
21
EINKENNILEG í'JÖLSKYLDA. Sumarið 1948 varð vart vió einkennilega gesti
hjá Sandhól i Ölfusi. Var það fulaldsmeri frá Litla-Saurbæ og hafði tekið i
fóstur lamb frá Nýabæ. Langt er á milli þessara bæa ug Ölfusforir á milli. Veit
auðvitað enginn hvar merin hefur hitt lambið, cn talið er líklcgt að ærin móðir
þess hafi drepist og hryssan aumkast yfir cinstæðinginn og vanið hann undir sig.
Bæði lambið og folaldið sugu merina i mcsta bróðerni ug var lambið sæmilega
þroskað cr Þorlákur Sveinsson bóndi á Sandhól tók fyrst cftir gestunum. Gekk
svo fjölskyldan þarna i högum fram yfir fyrri túnaslátt og virtist lambið dafna
vcl. En um seinni slátt fór að bcra á einhvcrri ótjalgu i því, og hélduménn að
mjólkin ur merinni mundi ekki vera holl fyrir það. Var lambið þá tekið undan
og flutt heim að Nýabæ. Skömmu siður var þvi lógað og kom þá í Ijós að það
var með mæðiveiki. Hryssan saknaði lambsins mjög ug leitaði mikið að þvi
fyrstu dagana eftir að það var flutt á burt. — Hjer á myudinni má Iitá’ þéssa
cinkennilegu fjölskyldu. Myndina tók Rósa Þorlaksdottir á Sandholi.
íorsjón. Og fáum klukkustundum
síðar var faðir miim liðið lík,
H. D. Van Flect, M. D.,
forseti Los Angeles Academy
of Medicine og stjórnarfor-
maður Moore White Clinic,
Los Angeles.
Jeg er Osler algjörlega sammála.
Jeg hefi verið hjá deyandi mönn-
um af mörgum þjóðflokkum og
trúarbrögðum — Hindúum, Shinto-
ingum, kaþólskum, mótmælendum,
Gyðingum og Múhamedstrúar
mönnum. Allir hafa þeir dáið í
friði. Og jeg hefi komist að því,
að sætleiki dauðans er magnaður
hjá þeim öllum af barnslegu trú-
artrausti hvers einstaks. Að því
undanteknu hvernig menn túlka
trúarbrögðin, þá treysta allir á hið
sama.
Jeg hygg því, að þá sjaldan það
kemur fyrir að menn eru óttaslegn-
ir á dauðastundinni, staíi það af
því, að þeir sjeu ekki viðbúnir
dauða sínum. Þeir hafa máske sett
sjer of há markmið í lifinu, en eru
ekki ánægðir með hverju þeir hafa
afkastað. Og svo getur verið að
þeir hafi aldrei hugsað um guð.
Áhyggjur út af þessu geta gert
tilhugsunina um dauðann óbæri-
lcga um liríð, eða þangað til þeir
— vitandi cða óafvitandi — finna
hjá sjer það trúartraust, sem þeim
var innrætt í æsku.
Jeg minnist aðeins tveggja
manna, sem ljetu í Ijós alvarlegan
otta a banafeænginni, en það var
aðllega út af oðru en dauðanum
sjálfum. Annar þessara manna var
með hjartasjúkdóm. Hann var
hræddur um það að sjer hefði ekki
tekist að ganga svo vel frá at-
vinnurekstri sínum, að hans nán-
ustu gætu haldið honum áfram án
sirniar lijálpar. Og fjölskylda hans
bætti ekki ur þessu. I hvert sinn
sem hann var fra verkum komu
þau ollú a rmgulreið, svo að það
jók stórum á ahyggjur hans.
Jeg vissi aldrei hver hinn mað-
urinn var. Hann fekk snert af slagi
uppi í Sierra-fjöllum, cn læknir
hans hafði bannað honUm á fara á
fjöll. Það vildi svö til að jeg var
nærstaddur. Hann var nær frávita
af skelfingu fyrst, en okkm’ tókst
þó að rjetta hann við.
Hvorugur þessara manna var i
rauninni ótta haldinn, lieldur
samviskubiti.
Jeg' notaði orðið „sætleik“ í sam-
bandi við dauðann. Sem læknir, er
hefir sjeð marga menn skilja við
eftir langvarandi veikindi, veit
jeg að það er oft sætt að deya, Þra-
siniiis hefi jeg sjeð yfirbragð
manna breytast þcgar dauðinn fór
að, jafnvel bros koma á andlitið
rjett fyrir seinasta andvarpið.
Vísindhi eru ekki fær um að
skýra þetta fremur en þau eru fær
um að skýra lífmagnanina, Það
sem manninum birtist a dauða-
stundinni verður sennilega leynd-
armál að eilífu. En það er ekkcrt
óttalegt, ekkert, sem vakið geti ót ta
hjá neinum aí oss.
Warren H. Cole, M. D.
prófessor og forseti skurðlækn-
ingadeildar University of
lllinois College of Medicine,
Chicago:
Jeg er dr. Qsler sammála um