Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1949, Blaðsíða 8

572
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
steijí 3g fcnaimara. Bara að garður-
iiii hans a óaefs frá Arímatíu væri
kominn hjer aftur. Jeg loka aug-
unum og revni að sjá hann fyrir
mjer. Jeg veit hvernig landið fyrir
utan múrána er núna og eitthvað
svipað hefir þrð verið, harður leir-
inn og smáklappir og eitthvað
ræktað. Þarna rjett hjá hauskúpu-
hæðinni er lítill klettur og inn í
hanrl er höggvin ný gröf ......
Jeg hrekk úpp af hugleiðingum
mínum við það, að jeg heyri skær-
an og hljómmikinn orgeltón, rjett
hjá mjer. Mjér verður litið upp og
sjé jeg þá, að orgel er byggt infi í
vegginn á móti, rjett hjá okkur.
Pallur ér fyrir framan það, og þar
er maður eitthvað að sýsla. Jeg
held að hann sje að gera við hljóð-
færið, því að allsstaðar um kirkj-
una er hú Verið að smíða og gera
við.
En alt í einu og óvænt flæða tón-
arnir frá orgelinu og bergmála í
hvelfingum hinnar miklu kirkju.
Og í sama bili heyrist söngur
margra radda í fjarska. Við hætt-
um nú við brottförina og stað-
næmdumst hugfangir milli súln-
anna. Sáum við nú skrúðgöngu
mikla nálgast frá þeim stað, sem
við höfðum heyrt sönginn áður.
Fremst gekk klerkur einn, gamall
og virðulegur í hvítu rykkilíni með
stólu, en tveir klerkar í hvítum
sloppum gengu sinn til hvorrar
handar honum og veifaði annar
þeirra reykelsiskeri. Þá kom mik-
ill hópur munka í kuflum sínum
og því næst hópur ungra stúlkna í
hvítum klæðum. Sumir voru í tor-
kennilegum búningum með geisi-
lega háa hvíta höfuðbúninga. Allir
gengu með logandi kerti í höndum
og sungu við raust annarlegt og
áhrifamikið lag. Það var víst í ein-
hverri fornri tóntegund, einfalt og
máttugt og var söngurinn borinn-
uppi af þunga orgelhljómsins.
Allur hópurinn staðnæmdist fyr-
i^œnhúó Siameinu&u fijóÍ
anna
1 HÖLL Sameinuðu þjóðanna, sem nú er verið að reisa, verður
sjerstakt baenhús, eða kapella. Það er hringmyndað herbergi og á þvi
eru engir gluggar. Þar er ekki heldur neitt áltari og ekkert skral/t á
veggjum. Eini hluturinn, sern þar cr inni, er stór marrnarasteinn, til
rnirmingar urn alla þá. sem látið hafa lífið í styrjöldurn lurtan
kemur að ofan. sálargeisli, sem fellur skáhalt á steininn.
Þessi sólargeisli er hið eina helgitákn þar. En urn hann geta allar
þjóðir heims sameinast í b/en x/m frið. Hann er öllum. hverrar trúar
sem þeir eru, tákn um handleiðslu og alrnœtti guðs. Við þennan hvíta
marmarastcin, cr geislinn fellur á, geta kristnir menn, Gyöingar,
Múhamedstrúarmenn, Búddhatrúarmenn og aðrir gert bæn til síns
guðs. Hann er tákn og imyrul bræðralugs aNra manna, sanr.leika,
kærleika, rjettlætis. Og hann er jafnframt viðvörun til allra þjóða
urn að forðast stríð og styrjaldir. Geisli guðs náðar stafar á steininn
og hrópar til allra: .,Þú skalt ekki mann deyða.“
Þetta herbergi er merkilegasl allra í hinni miklu höll. Þar á full-
trúum þjóðanna, sem svo mikil ábyrgð hvilir á, að skiljast það. að
án trúar og bænar er alt þeirra starf gagnslaust og hallarsmiðirnir
hafa þá erfiðað til einkis.
ir framan kapelluna og gekk prest-
urinn gamli inn þangað, en hóp-
urinn, eða flestir krupu á knje fyr-
ir dyrum úti. Heyrðist nú brátt
veikur ómur af tóni prestsins inni
í kapellunni, en hinir svöruðu.
Gekk þessi vígslsöngur um hríð.
En loks kom presturinn út aftur og
hófst þá skrúðgangan að nýju og
stefndi beint til okkar. Vikum við
til hliðar en hópurinn allur gekk
syngjandi fram hjá okkur með
kerti sín og sveiflandi reykelsis-
ker. En þetta alt saman, staðurinn,
skrúðgángan, söngurinn og hug-
blær okkar frá komunni að gröf
Krists var svo áhrifamikið, að jeg
hef litla von um að lifa nokkru
sinni framar jafndýrðlega stund á
þessari jörð.
,i, ,y»,
^oró íÉtt m tjncltn
Mynd þessi er af likneskju í
Þjóðminjasafninu, og er hún þang-
að komin frá kirkjunni á Stað' í
Grunnavik. Líkneskjan er úr trje
og vel gerð, en um uppruna henn-
ar er ekki vitað. í skrá safnsins
er þessi skýring með henni:
— Líkneski af Maríu mey með
barnið, 1 alin og 10 þumlungar á
haeð. María situr og er með slegið
hár og einskonar kórónu á höfði.
Hún er í víðum og síðum kyrtli,
með belti um mittið. Kyrtillinn
er ljósblár. Á herðum er bleik-
rauð skikkja, er fellur mjög eðli-
lega, hún er opin langt niður eft-
ir, en um hnjen slær María henni
yfir sig til hliðar og eru þar fell-
ingarnar vel sýndar.