Lesbók Morgunblaðsins - 19.05.1946, Blaðsíða 5
SSJÍK «£. *>»V»ív ■ r-
’ LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
;.*■
241
Þetta er íangelsið. Og þarna er
maður, sem enginn hefir áður sjeð.
Hann er digur og hann talar sænsku
og hann segir að maður geti farið
heim! Þarna eftir veginum, sem
maður hefir oft í huganum gengið,
skref fyrir skref, burt frá hliðinu,
án þess að líta við, beint áfram. Og
með fram veginum standa laufguð
trje. Og maður getur tekið á trján-
unum og sett sig í grasið. Maður
getur staðnæmst og talað við smá-
krakka, stokkið áfram til þess ,að
hitta aftur vini og kunningja — og
sjeð norska fánann um alt.
Hvílík himnasending eþ hann
þessi maður. Konurnar verða að
ganga til hans, snerta á honum, til
þess að fá vissu sína. Allar hugsa
það sama. Engin hefir tíma til að
veifa til piltanna, þótt þeir rífi úr
sjer öll hljóð. Þær bara þjóta til
mannsins, konurnai*, hundruðum
saman, snerta með einum fingri á
frakkanum hans og hlæja við. Fá-
einar klappa honum á kinnina eða
hlaupa upp um hálsinn á honum.
Hann roðnar, verður feiminn, og
olnbogar sig út.
Orðin ógleymanlegu, sem hann
sagði eru kyrr í loftinu, verða að
tórium, hrífa hugana. Það er frið-
ur. Ættjarðarsálmurinn hljómar
ekki eins og vera ber að öllu leyti.
Tárin koma í veginn, sem áður áttu
svo örðugt með að brjótast fram.
.Röddin er hrjúf, kökkur í hálsin-
um, hjartasláttur, vanmáttur.
Jæja. Maður er þá veikur fyrir,
þegar alt kemur til alls.
Piltarnir bíða óþolinmóðir. Söng
urinn þagnar. Nú koma þeir með
gleðihrópum. Áður en varir
streyma bláar fangaskikkjur inn
j-fir girðinguna. Það eru piltarnir,
sem gátu ekki beðið lengur. Þeir
hafa rifið gaddavírsgirðdnguna og
klifra yfir þök og alt.
Þeir koma í hópum hundruðum
saman. Glaðvær kliður dreifist
brátt um, þar sem áður voru
svipþung andlit. Menn skipta lit-
um, fölna, rpðna, vita hvorki upp
nje niður. Mæður hitta syni sína,
faðma þá að sjer, systkini hittast
hjón og elskhugar. Þarna sjást þau
aftur eftir ára skilnað og þrautir og
orð verða fátækleg til þess að lýsa
tilfinningunum. Þarna hittist líka
ungt fólk í fyrsta sinn, er kynst
hafði á fingramáli yfir girðinguna
og sparað hafði saman, skafið kart
öfluhýði og sent hvort öðru í
smá-pökkum, ásamt grunsamleg-
um sígarettustúfum. Þetta fólk
hafði ljett hvort öðru tálveruna í