Lesbók Morgunblaðsins - 19.05.1946, Blaðsíða 1
V
ÞEGAR VORIÐ KOM
Eftir Rannveig Anders-
son Rysst
Höfundur eftirfarandi greinar, ungfrú Rannveig Anders-
ron Rysst, var fangi á Grini frá því um haustið 1944 þangað
lil Þjóðverjar gáfust upp. Hún er dóttir norsku sendiherra-
i jónanna hjer. Hún varð stúdent í Oslo 1942, og les nú hjer
við Háskólann.
Hún hefir skrifað eftirfarandi grein samkv. tilmælum frá
ritstjóra blaðsins.
Vorsólin stafaði geislum sínum á
litauðgar hæðir og hóla fjær og
nær, yljaði akra og velli og
boðaði þjóðinni vorkomu. Hver
andblær bar með sjer dulmögn hins
vaknandi gróðurs. Töfrar vorsins
náðu jafnvel til þeirra, sem um-
kringdir voru af háum gaddavírs-
girðingum fangabúðanna á Grini.
Til þúsundanna, sem þráðu frels-
ið, barst ilmur vorsins, frá gró-
andi mold, og vissan um vaxandi
vor.
Föl, sljó andlit leituðu út í
gluggana, þó þeim væri það bann-
að og teyguðu að sjer anda vors-
ins, hvað sem það kostaði, þó hót-
að væri hegningum fyrir tiltækið.
Því heilsa skyldi sól meðan hægt
var að draga lífsandann.
í „garðfríinu“ settumst við niður,
fórum úr sokkunum og settum smá-
steina á milli tánna, þá kom hinn
óþolandi fótsveppur í ljós, er
fengið hafði að þróast þar í friði
í rakanum og kuldanum yfir vet-
urinn.
„Unanstándiches Mádchen“! —
hvein í varðmönnunum. Að hún
skuli leyfa sjer annað eins fram-
ferði! Hvað skyldu varðmennirnir
í turninum segja, ef þeir fengju
um þetta að vita! Voru engin tak-
mörk fyrir óskammfeilni norska
kvenfólksins?! „Verschwinden! —
aber schnell! eða: Jeg skal kenna
ykkur ...! En hvað sem tautaði gat
varðliðið þýska ekki komið í veg
fyrir það, að vorið yljaði okkur um
hjartarætur, svo hljóma tæki í veik
um strengjum, sem ala frelsisvonir.
Svo langa langt var liðið síðan
TIL GRINI
Rannveig Andersson Rysst.
frelsið var úti, endalaus röð af
dimmum dögum blasti við sjónum
þegar maður leit um öxl. Sljóleiki
og drungi hafði grúft yfir sál og
tilfinningum, sultur, kuldi og sjúk
dómar höfðu orkað deyfandi á all-
ar taugar.
k
HINN ofurlitli blettur af Noregi,
sem maður gat sjeð fyrir utan
gaddavírsgirðinguna var ekki
stærri en stofugólf. Hann var um-
kringdur gaddavírsgirðingu og hef
ir verið* hulinn hvítum snjó, en
trjen í kring þungbúin og dökk,
himinninn yfir kaldur og tær, og
næturnar svo ofboðlega langar og
erfiðar að þrauka í gegn um.