Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1944, Blaðsíða 14

70
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
SVARTA KONAN
Smásaga þýdd úr esperanto
A FERÐ, sein jeg tók mjer fyrir
liendur, ekki alls fyrir löngu, milli
Chicago og New York, fann jeg.uni
morguninn er jeg vaknaði, að lest-
in var stönsuð. Þjónninn sagði að
hún hefði Jiegar staðið hálfa aðra
klukkustund. Jeg klæddi mig, og
sá er lit kom, að við vorum í litlum
hæ á sljettunni. Jeg gekk inn í mat-
salinn og fjekk mjer morgunverð.
Síðan fór jeg að valsa um á stöðv-
arpallinum.
Eimreiðarstjórinn sat makinda-
legur í eimreiðinni og beið jiess,
að lagt yrði af stað. Jeg gekk til
hans og fór að tala við hann um
vjelina. Þegar jeg bauð honum
vinilil, sem hann þáði með þökkum,
bað liann mig að koma inn í komp-
una sína.
Vagnstjórinn, sem var hár og
föngulegur maður um fertugt, tók
nú að útskýra fyrir mjer ýmsa
hluti vjelarimiar og hvernig þeir
gengu. Alt sem hægt var að fægja,
var glitrandi og glóandi, því eiin-
reiðarstjórar eru jafn hreyknir af
gljáandi vjelinni sinni eins og hús-
freyja er af stofunum sínum, þeg-
ar nýbúið er að laga lil í þeim.
„Hverskonar djásn cr þetta?“
Spur'ðí jeg og benti á hlut, sem
var líkastur flugu og hjekk á vegn-
um í gullramma.
Yagnstjórinn hló. „Þetta er öllu
frcmur minjagripur, en til skrauts11,
sagði hann. „Jeg festi það upp,
af því að það bjargaði lifi mínu
og 250 annara manna“.
„Hvemig getur fluga bjargað
mannslífum’“ spurði jeg.
„Það skal jeg segja yður. Við
höfum nægan tíma til þess, áður
[ en lagt er af stað“.
Jeg settist í sæti kyndarans, sem
var fjarverandi, og bjó mig undir
að hlusta á söguna.
Vagnstjórinn hóf mál sitt á þessa
leið: „Einu sinni ekki alls fyrir
löngu — fyrir einu ári um vorið.
fór jeg þessa sömu braut. Jeg var
með sömu vjelina og jeg hefi nú
hina kæru 499. Kyndarinn var
einnig sá sami, Jim Móode. Jim er
ágætur drengur, en mjög gjarn til
að trúa á vofur, drauga og fyrir-
boða. Fj’rst hló jeg að heimsku
hans, en nú er jeg hættur því að
mestu — síðan jeg sá svörtu kon-
una.
•Jeg átti að fara frá U. um eitt
leytið eftir miðnætti og vera kom-
inn til S. klukkan sex. Það var
ofsarok um nóttina og regnið hafði
fallið í stríðum straumum úr loftinu
alt frá því að rökkva tók. Er ég kom
að eimreiðinni, var veðurofsinn í
alglcymingi.
Þegar við Jim vorum að fara
með eimreiðina á jámbrautarstöð-
ina, sagði hann: „Þetta er óskcmti-
legt veður Frank. Jeg vildi óska,
að við væruin koinnir heilu og
höldnu til S“. ,
Jeg brosti og spurði hví hann
væri svona órór í kvöld?
„Jeg finn að eitthvað kemur fyr-
ir“, sagði hann.
Satt að scgja var jeg ekki laus
við að finna til hræðslu heldur.
Lestin, sem jeg átti að stjórna,
var löng og þung og í henni voru
því nær eingöngu farþegavagnar.
Mig óaði við tilhugsuninni um að
bera ábyrgð á fleiri hundruð manns-
lífum.
Jeg hló að liræðslunni í sjálfum
mjer, þegar jeg tengdi eimreiðina
við lestina og fann að aflokinni
rannsókn, að alt var í stakasta
lagi. Merkið var gefið til brott-
ferðar og við lögðum af stað út í
myrkrið og fárviðrið. Alt var svo
koldimt, að ekki sá út úr augum
og ljósin framan á eimreiðjnni var
það eina. sem varpaði geislum út
í glórulaust myrkrið. Jim keptist
við að nvoka á eldinn og hjelt svo
miklum þrýstingi á gufunni, að við
jiutum áfram eins og kólfi væri
skotið.
Þcgar staðnæmst var á fyrstu
stöðinni, sem við fórum fram hjá,
lil að taka vatn, athugaði jeg ná-
kvæmlega hvort-alt væri í lagi og
Jim gáði inn í lugtirnar. Alt var í
röð og rcglu, og við lögðuin af stað
aftur.
Myrkrið virtist verða æ svart-
ara og regnið streymdi úr loftinu
líkt og helt væri úr fötu. Skyiidt-
lega sá jeg gegnum þokuna að risa-
vaxin svört konu mynd sveif á
undan okkur. Hún var svéipuð
síðri svartri kúpu, sem blakti fyr-
ir vindinum og sveiflaði handlcggj-
unum fram og aftur, uns hún livarf
alt í cinu.
Jeg varð máttlaus af urtdrun
og gleymdi að kalla á Jim, sem
var við eWstóna. Þcgar hann leit til
mín. hropaði hahn. „Hvað gengur
að þjer Frank? Það er crigu líkara
en þú hafir sjeð drauga“.
Jeg svaraði engu, því að luig-
ur minn var allur hjá furðuvérk-
inu, sem jeg hafði sjeð.
Við vorum nú staddir skamt frá
Rock Creek, þar sem brú cr yfir
djúpa á. Jeg var erin órórri. Merki
var geíið frá stöðinni í Roek Creek,
sem er í aðeins einnar mílu fjar-