Vísbending - 18.12.1998, Blaðsíða 13

Dýrin í garðinum
(Smásaga)
S
g var eiginlega búinn að
draga mig út úr ferða-
málabransanum, hafði
fengið nóg af því í bili að skipu-
leggja móttöku útlendinga, en
hafði um sinn tekið upp á mína
arma stofnun sem ég taldi eiga
nokkuð mikla möguleika ef rétt
væri á málunum haldið og kom-
ið yrði skipulagi á rekstur og
kynningarmál; þetta var gamli
dýragarðurinn sem kallaðist
Sædýrasafnið. Það hafði verið
á fallanda fæti um hrfð, og ég
hélt það þyrfti bara nýjar hug-
myndir og ferska vinda til að
koma öllu á réttan kjöl. En
þegar til kom reyndist erfiðara
að koma rekstrinum á lappirnar
en ég hafði gert ráð fyrir.
A blómatíma safnsins höfðu
menn fengið þangað ýmsar
framandi skepnur til viðbótar
við okkar eigin heimskautafánu.
Þarna voru til dæmis tvö stæði-
leg ljón, með mikinn leiða í
svipnum, geymd í rimlabúri
með steingólfi. Árum saman
höfðu þau reynt að grafa sér leið
út úr þessu búri með því að
krafsa stöðugt í steingólfið með
annarri framloppunni, en sem
betur fer kunnu þessi ljón ekki
að reikna því þá hefðu þau lík-
lega áttað sig á að það tæki
margar aldir með þessu móti að
sleppa úr prísundinni. En þraut-
seigja þeirra var óbilandi og
vakti með manni sambland að-
dáunar og hryggðar, þau kröfs-
uðu og kröfsuðu, óstöðvandi...
Þarna voru sömuleiðis slöngur,
hálf slepjulegar, og líka apar,
Einar Kárason
öllu glaðværari skepnur. Við
safnið voru auk mín tveir aðrir
starfsmenn, stórskrýtnir bræður.
Þeir voru fyrir löngu búnir að
missa áhugann á safndýrunum
höfðu fundið sér önnur meira
spennandi; rotturnar sem sátu
um fóðurbirgðirnar. Þeir voru
svo hugfangnir af því verkefni
að kenna rottunum allskyns
kúnstir og klæki að oft gleymdu
þeir að sinna safndýrunum, og
lenti á mér mikil vinna bara við
að halda þessum rugludöllum
við efnið. Og fyrir vikið lenti
líka á mér að standa í allskonar
stappi við opinberar stofnanir;
ekki bara veitustofnanir, sorp-
hirðuna og Heilbrigðiseftirlitið,
heldur líka Dýraverndarráð sem
var með stöðugar aðfinnslur.
Reyndar snertu aðfinnslurn-
ar ekki beinlínis sjálf safndýrin,
heldur aðallega fæðið sem þau
létu ofan í sig. En sum dýranna
vildu helst fá lifandi bráð, og
höfðum við um hríð alið þau á
lifandi kjúklingum. Það voru til
dæmis uglurnar. Þær hefðu
fremur kosið að svelta í hel en
að leggja sér til munns kaldan
og dauðan mat. Uglurnar var
samt hægt að plata með því að
snúa kjúklingana á háls fyrir
framan búrin og henda þeim svo
volgum inn, og þá létu uglurnar
sig hafa það að renna sér á bráð-
ina...
Öðru máli gegndi um slöng-
urnar. Þær vildu fá að fylgjast
lengi með væntanlegum kvöld-
verði á vappi fyrir framan sig
áður þær gleyptu hann í sig,
svona ámóta og drykkjumenn
sem horfa um hríð ástaraugum
og með heimspeki í svipnum á
glasið áður en þeir fá sér næsta
sopa. Og Dýraverndarráð sagði
að þetta væri ómannúðleg með-
ferð á kjúklingnum, að láta hann
kjaga kannski tímunum saman,
lamaðan af ótta, fyrir framan
slöngurnar, sem sleikja útum ef
þær sjá krásir, ein allra skepna,
að manninum undanskildum.
Og við starfsmennirnir urðum
að koma þarna á nóttum og
lauma lifandi fiðurfé inn í búrin,
og ef við vorum heppnir voru
fuglarnir horfnir um morgun-
inn, og engin merki um þá önn-
ur en gúlpur á slöngunni, sem
færðist stöðugt neðar og fór
smá-rénandi...
Eg var því dauðfeginn þegar
hringt var í mig, fræg popp-
hljómsveit, vildi fá mig á fund
til ráðgjafar, sjálfur Ringó Starr
úr Bítlunum var væntanlegur til
landsins og það þurfti að standa
fagmannlega að málum við
móttöku hans. Ég setti rottu-
temjarana tvo yfir safnið, alls-
hugar feginn að losna urn stund
úr þessu rugli.
13