Eimreiðin - 01.01.1905, Blaðsíða 64

64
Hin gamla og íslenzka saga er sögð,
er sagan þín færð er í letur:
Var alin og lifði við andlegan skort
og einangrun sumar og vetur. —
í dölunum okkar er bogin sú björk,
sem beinvaxin lifað þó getur.
þá gerðist nú framtíðin verkefna-vönd
og vænleg til umbóta-þrifa,
ef bugðunum fækkaði í bæjum og hlíð,
en beinvaxið alt fengi að lifa.
Og menningin þekkir svo lögmál þess lífs,
að lýsing þess vel mætti skrifa.
Eg veit það, að starfsemin vekur þann dug,
sem verkleysan deyfir og svæfir.
En hvíldarlaust strit, það er illgresi eitt,
sem ávexti mannblómsins kæfir.
Eað keyrir í hnipur þá konungmanns sál,
sem konungslíf sannlega hæfir.
Af íslenzku konunni er ætlast til þess,
ef aðeins hún bugast ei lætur:
Að hafa á störfunum hraðvirknis-tök
og hlutunum sífeldar gætur;
á vaðbergi standa hvern vonlítinn dag,
en vaka hjá börnum um nætur.
I umkomuleysinu er alþýðan vor,
því önnur hver fátæklings kona
er hæf til að lifa sem hefðarmanns frú
og helga sér frægð þeirra sona,
sem íturvöxt hljóta og allskonar ment
og auðlegð, — en það fer nú svona.
Og sízt er það furða, þó verði þeim varmt
og viðkvæmt á fótum og baki,
sem einstigi fátæktar endilangt gekk,
— að andanum förlist og hraki.
Og ekki’ er vanþörf í íslenzkri bygð
að umbótum lífskjörin taki.