Eimreiðin - 01.01.1901, Page 46

46
»Jón í Kotinu greiddi líka atkvæði áðan og aftur núna, það
verður að ganga til atkvæða aftur,« sagði síra Sveinn og hálf-
gerðum kvíðahrolli sló að honum, ef það nú yrði af því, þá.........
lengra gat hann ekki hugsað, hann varð að fara að telja þá, sem
voru með. Aftur tuttugu, og gamli Sigurður í Bæ fremstur í
röðinni.
»Og á móti,« sagði Pórður og hélt nú að hann mundi vinna.
Enn lyftust hendurnar upp; Pórður og síra Sveinn, töldu
grandgæfilega og rétt þegar þeir ætluðu að kalla upp með töluna,
bættist við ein hönd, mögur og þreytuleg, sem gægðist upp bak
hinar allar.
»Tuttugu og einn,« flýtti síra Sveinn sér að segja — »félags-
stofnunin er feld með atkvæðamun.«
»Seinna koma sumir dagar og koma þó, prestur minn,« sagði
Pórður og beit á jaxlinn af gremju yfir úrslitunum.
Pað var Hafliði á Gili, sem réð úrslitunum; hann hafði staðið
bak viö hina eins og í draumi og fyrst rankað við sér, þegar Sig-
urður í Bæ á elleftu stundu brá sér aftur fyrir, hnipti í hann og
og urgaði: »Ætlarð’ ekki að greiða atkvæði, eða á ég . . . .«
Pað var eins og naðra hefði stungið Hafliða, hann flýtti sér
að rétta höndina upp, læddist svo út og á stað án þess að kveðja.
Eftir það fóru allir, nema síra Sveinn, hann var nóttina og
svaf í húsi hjónanna, eins og vant var.
Um kvöldið, þegar þeir vinirnir sátu yfir rjúkandi toddyglös-
um, »til þess,« eins og presturinn sagði, »að drekka úr sér ræm-
una,« sagði hann við Sigurð:
»Ekki talaði Hafliði nú mikið á fundinum í dag.«
»Nei, nei, en það sem dugði,« sagði Sigurður, hallaði undir
flatt og hrærði í glasinu sínu.
»En því voruð þér að greiða atkvæði með félaginu, Sigurður
minn ?«
»Ég vissi að það mundi verða felt fyrir því, svo ég vildi efna
loforð mitt við Tórð, að verða heldur með en móti.« — »Já, þér
munuð kunna betur við það, Sigurður minn, að efna orð yðar,«
sagði síra Sveinn, hallaði sér aftur á bak, upp að þilinu, lygndi
augunum, opnaði þau lítið eitt aftur og leit spekingslega upp í
loftið og undur hægt þakklætis andvarp leið upp frá brjósti hans,
upp til þess, sem nú í dag, eins og jafnan endrarnær, hefði gefið