Morgunblaðið - 09.12.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 9. DESEMBER1995 39
Þreyttum er hvíldin þægur gestur
svefninn vær eftir sólarlagið.
Veit ég vinur að við þér blasir
eilífð bjðrt í ódáins landi.
(BJ.)
Álfheiður Bjarnadóttir.
Hann afi í Hlíðarholti er dáinn.
Við höfum notið þess umfram
flest hin barnabörnin hans afa að
hafa hann hjá okkur á næsta bæ.
Svo samgangur var nánast daglega
á milli heimilanna.
Það var ekki svo sjaldan sem afi
kom á traktornum sínum til að bjóða
okkur með niður í fjöru svo við
gætum 'tínt af rekanum, eða út í
hlíð að gá að kindum. Hann keyrði
einnig með okkur niður að Búðum,
en þangað fór hann oft að líta eftir
kirkjunni eða vinna eitthvað í kirkju-
garðinum.
Afí hafði mikinn áhuga á kindum
og þekkti allt sitt fé með nafni.
Hann vissi líka hvar þær héldu sig
á sumrin, því hvar sem afi var á
ferðinni var hugurinn við búskapinn.
Eitt er það sem verður okkur allt-
af minnisstætt, en það var þegar
afi fór fyrir þremur árum, þá orðinn
nokkuð veikur, síðustu ferðina sína
upp á fjall, til þess að sýna okkur
barnabörnunum ýmsa sérstaka staði
og segja okkur nöfn þeirra. Hann
sýndi okkur líka tófugreni í fallegri
klettaborg og margt fleira, síðan
hlóðum við fallega litla vörðu áður
en heim var haldið. Þetta var
skemmtileg og fróðleg ferð fyrir
okkur öll.
Það má ekki gleyma að minnast
á þær ótalmörgu stundir sem við
áttum að Hlíðarholti með afa og
ömmu, gjarnan sat afi við skrifborð-
ið og var eitthvað að skrifa, og við
krakkarnir að hamast í kringum
hann, en aldrei virtist það setja hann
út af laginu þó oft væri mikill gaura-
gangur í okkur.
Afa þótti vænt um fjölskylduna
sína, sveitina, fjöllin, túnin og fló-
ana. Það er sárt til þess að hugsa
að fá ekki að sjá hann framar nú
þegar hann er dáinn. En við vitum
að núna líður afa vel og hann fylg-
ist með okkur áfram.
Sólveig Björk, Vigfús
Þráinn, Guðmundur
Grétar og Elísabet Ýr.
Elsku afi, nú hefur þú verið leyst-
ur þrautunum frá. Þú sem hélst
áfram jákvæður og ótrauður þrátt
fyrir sjúkdóminn sem nú hefur lagt
þig að velli.
Okkur systkinin langar með þess-
um fátæklegu orðum að þakka þér
fyrir allar þær stundir sem við höfum
átt saman.
Alltaf hlökkuðum við til að komast
í sveitina þegar skóla lauk á vorin.
Við sýndum þér stolt einkunnaspjöld-
in og alltaf hrósaðir þú okkur. Störf-
in í sveitinni á sumrin voru skemmti-
leg. Sauðburðurinn, heyskapurinn og
göngurnar, í öllu þessu tókum við
þátt með þér og ömmu. Og ekki síst
enda verður þess ekki freistað hér.
Ég kynntist Hallgrími, eða Halla
eins og hann var jafnan kallaður,
fyrir um það bil 17 árum, en þá
vorum við saman á sjó. Þrátt fyrir
að allnokkur aldursmunur væri á
okkur eignaðist ég þarna góðan
vin. Stuttu seinna urðum við ná-
grannar og kynntumst við hjónin
þá Halla og Terry, konunni hans,
enn betur.
Þær eru margar góðar minning-
arnar sem ég á um þau hjónin.
Þar sem ég sit hér og rifja upp
liðnar stundir þá er hvað skýrast
í minningunni þegar hann Halli
náði sér vel á strik við að segja
sögur frá liðinni tíð, ekki hvað síst
af sjónum.
Augun tindruðu og hann blikkaði
augnlokunum ótt og títt, allt andlit-
ið talaði og svo lögðu hendurnar
áherslu á það sem upp á vantaði.
í mörgu hafði hann lent og mörgurri
kynlegum kvistinum kynnst. Hann
hafði róið með mörgum aflaskip-
stjórunum, til dæmis Tryggva
Ófeigssyni, og í slík skipsrúm kom-
ust færri að en vildu, og í rauninni
bara þeir bestu.
lærðum við margt um lífið og tilver-
una af því að taka þátt í búskapnum
með ykkur.
Litli langafastrákurinn, hann
Björn Anton, mun alltaf eiga góðar
minningar um hann langafa sem
átti allar kindurnar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fenp að kynn-
astþér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku amma, megi góður Guð
styðja þig og styrkja.
Kristjana, Vilborg og Jón Þór.
Mig langar til þess að biðja blaðið
okkar fyrir örfá orð til að minnast
þessa vinar míns og mæta drengs
og þakka honum fyrir góða sam-
fylgd, nú þegar hann hefir lokið lífs-
göngu sinni.
Ég kynntist honum fljótt eftir að
ég kom hingað á Snæfellsnes. Hann
varð mér strax góður félagi, enda
lágu leiðir okkar saman um marga
hluti, bæði í starfí og leik. Ég fann
fljótt hvern mann hann hafði að
geyma, hvernig framkoma hans var
og eins hve drengilegur hann var í
öllum samskiptum. Heimili hans í
Böðvarsholti var gott að koma á,
foreldrar hans og systkini settu sinn
svip á mannlífið og þarf ekki um
það að fara mörgum orðum.
Honum voru snemma fengin mörg
störf í þágu sveitarinnar og þar var
hann ætíð með sama hugarfarinUj
og þar kunni hann vel til verka. I
forystu var hann lengi og aldrei
heyrðist á annað minnst en þar hafi
farsældin verið mikil og ég man vel
fundina sem ég átti með honum á
ýmsum vettvangi, hversu fijór hann
var að hugmyndum og gat í tillögu-
gerð gert svo augljósar skoðanir sín-
ar, að ómögulegt var annað en líta
til þeirra og fylgja þeim eftir. Á ég
þar margar góðar minningar.
Hann var farsæll fjölskyldufaðir
og eignaðist góða konu og börn. Það
mat hann vel og það sýndi sig best
í erfiðum veikindum.
Við vorum lengi saman í starfi
fyrir Sjálfstæðisflokkinn á ýmsum
vettvangi þar og áhuginn og velvild-
in leyndi sér ekki. Með honum var
gott að starfa. Á vettvangi fréttarit-
ara Morgunblaðsins hittumst við
einnig og á fleiri starfssviðum. Fyrir
þetta allt er ég svo þakklátur og vil
nú á skilnaðarstund þakka af heilum
hug fyrir hans tryggð við mig og
mína, fullviss þess sem við báðir
vorum, að þótt leiðir skiljist nú mun-
um við mætast síðar á braut lífsins.
Eiginkonu hans og börnum færi ég
innilega samúð og bið þeim blessun-
ar Drottins.
Ámi Helgason.
• Fleiri minningargreinar um
Vigfús Þráin Bjarnason bíða birt■
ingar og munu birtast i blaðinu
næstu daga.
Hann Halli hafði mjög ákveðnar
skoðanir á hlutunum og var óragur
að standa á þeim. Hann gat verið
snöggur upp á lagið og það var
ekki alltaf rósamál sem minn maður
viðhafði þegar hvessti hjá honum.
En slíkir eru líka margir okkar
bestu manna. Terry mín, ég vissi
að einn var sá atburður sem hann
hlakkaði mikið til en það var að
vera viðstaddur fermingu auga-
steinsins ykkar, hennar nöfnu þinn-
ar. Ég veit að hann verður þar þótt
ekki verði hann sýnilegur okkur
dauðlegum mönnum. Þá mun hann
standa ykkur við hlið og gleðjast
með ykkur.
Terry mín, ég votta þér og þínum
nánustu mína dýpstu samúð og bið
góðan guð að styrkja ykkur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Birgir Smári Karlsson.
HALLDÓRA JÓNA
VALDIMARSDÓTTIR
+ Halldóra Jóna
Valdimarsdótt-
ir fæddist í Meira-
garði við Dýrafjörð
2. júlí 1913. Hún
lést á Garðvangi 4.
desember síðastlið-
inn. Jóna ólst upp á
Flateyri, en fluttist
um fermingu að
Krosseyri við
Arnarfjörð. For-
eldrar hennar voru
Valdimar Guð-
mundsson, f. 1879,
d. 1944, og Guð-
björg Friðriksdótt-
ir, f. 1876, d. 1928. Hún átti
fimm systkini sem öll eru látin.
Jóna giftist 9. júní 1935 Ingvari
Júlíussyni frá Bursthúsum, f.
5. desember 1912, d. 11. mars
1992. Þeim varð sjö barna auð-
ið. Þau eru: Guðbjörn, f. 1935,
kvæntur Sigríði Lúðvíksdóttur;
Hafsteinn, f. 1936, kvæntur
Hjördísi G. Traustadóttur; Ag-
nes, f. 1938, ekkja, hennar
maður var Tohmas Kohberger
sem lést 1993; Sigurður, f. 1941,
kvæntur Kristínu
Guðmundsdóttur;
Kristjana, f. 1943,
gift Jóhannesi Ág-
ústssyni; Helgi, f.
1946, lést mánaðar
gamaU; Matthildur,
f. 1948, gift Magnúsi
Þór Magnússyni.
Jóna og Ingvar ólu
upp tvo fóstursyni,
þá Ingvar Jón, f.
1952, kvæntur Kar-
en Pétursdóttur, og
dótturson sinn, Ein-
ar Jón, f. 1967, unn-
usta hans er Hildur
Hauksdóttir. Jóna og Ingvar
byggðu sér hús í Garðinum sem
þau nefndu Bjarg. Mestan hluta
starfsævi sinanr vann Jóna að
uppeldi barna sinna og við ýmis
störf er til féllu utan heimilis-
ins. Jóna átti átján barnabörn,
eitt er látið, Sigurður Sigurðs-
son, en langömmubörnin eru
orðin fimmtán.
Útför Jónu fer fram frá Út-
skálakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
MÉR ER bæði ljúft og skylt að
minnast tengdamóður minnar, Hall-
dóru Jónu Valdimarsdóttur. Jóna,
en það var hún kölluð, ólst upp á
Flateyri fram að fermingu, en þar
átti hún góða bernsku með systkin-
um og foreldrum. En sorgin snart
tengdamóður mína snemma á
ævinni, móðir hennar lést árið sem
hún fermdist og fluttist faðir henn-
ar þá með þau systkinin að Kross-
eyri við Árnarfjörð. Þessa jörð
byggði faðir hennar upp með hjálp
þeirra systkina og að sögn Jónu var
lífsstritið oft æði erfítt á þessum
árum.
Jóna réð sig ung í vist suður á
Hvalsnes og má segja að þá hafi
örlög hennar verið ráðin. Þar kynnt-
ist Jóna þeim manni er hún átti
eftir að deila lífi sínu með, hét hann
Ingvar Júlíusson, mikill sómamað-
ur. Þau byggðu sér hús í Garðinum
sem þau nefndu Bjarg og þar ólu
þau upp böm sín með myndarbrag.
Mér er það í fersku minni er ég
kom fyrst að Bjargi hvað Jóna og
Ingvar tóku vel á móti mér og gerðu
allt til þess að mér liði sem best í
návist þeirra og fjölskyldunnar.
Jóna tengdamóðir mín var myndar-
leg kona og hafði sterkan persónu-
leika, var meðalmanneskja á hæð,
svipsterk, með fallegt brúnt hár.
Hún var hreinskilin og sagði skoð-
anir sínar umbúðalaust, gat verið
nokkuð hvöss ef svo bar til, en
undir sló gott hjarta sem öllum vildi
vel og stutt gat verið í brosið og
glettnina hjá Jónu á góðum stund-
um.
Ó, góða sál, til friðar feginsheima
far þú nú vel á Guðs þíns náðarfund,
en minning þín veit að vinir geyma,
þótt vegir skiljist hér um stund.
(Gunnl. Gunnl.)
Hjördís G. Traustadóttir.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unnin
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Það eru margar og dýrmætar
minningar sem sækja á hugann nú
þegar lífsljósið hennar Jónu tengda-
móður minnar er slokknað, hin
langa og stranga þraut er liðin og
sólin björt upp runnin við hlið Ing-
vars tengdaföður míns.
Ég minnist þess er ég kom hálf-
gerður krakki fyrst að Bjargi hvað
mér var vel tekið frá fyrstu tíð, það
munaði ekkert um einn krakkann
í viðbót þar. í mínum huga var
Jóna á Bjargi kvenskörungur, sem
aldrei féll verk úr hendi á meðan
heilsan leyfði. Ég hafði ekki vanist
því að konur ynnu úti svona eins
og Jóna gerði og undraðist oft á
tíðum þrekið hjá henni, en hún vann
í fískvinnu og síðan skúringum al-
veg til 67 ára aldurs.
Þó að Jóna væri svona útivinn-
andi þá bitnaði það ekki á heimilinu
því að myndarlegri húsmóður var
held ég vandfundin. Einnig var tími
fyrir handavinnu, að pijóna, hekla,
sauma eða hvað sem var og ekki
taldi hún eftir sér að liðsinna bæði
mér og öðrum sem til hennar leit-
uðu.
Þá er ekki hægt annað en að
minnast á fallega garðinn þeirra
hjóna sem þau byijuðu reyndar að
rækta komin á miðjan aldur. Hvílík
elja og vinna sem þau lögðu á sig
en árangurinn var þess örugglega
virði ekki síður en ánægjan, enda
fengu þau viðurkenningu fyrir
hann. Jóna hafði mjög gaman af
að ferðast og fór hún nokkrum sinn-
um í heimsókn til dóttur sinnar sem
þá bjó í. Flórída. í sína fyrstu för
þangað fór hún alein og kunni ekki
orð í ensku, en það var ekkert mál
fyrir hana. Ekki má gleyma hvað
ávallt var tekið vel á móti börnunum
sem oft komu við á Bjargi á leið í
eða úr skóla.
Eins og ég gat í upphafi þá eru
minningarnar margar og dýrmætar
og munu lifa með okkur öllum sem
hana þekktum. Megi algóður Guð
varðveita tengdamóður mína og
vaka yfír ástvinum hennar.
Kristín.
í dag verður borin til grafar föð-
uramma mín, Jóna á Bjargi, eins
og hún var alltaf kölluð eða amma
á Bjargi. Nú er hún komin til afa
Ingvars, sem hún er búin að sakna
síðan hann lést fyrir rúmlega þrem-
ur árum, og kallið kom daginn áður
en hann hefði átt afmæli.
Alltaf var gott að koma að Bjargi *
til þeirra. Þá fengum við krakkarn-
ir nýbakaða jólaköku og mjólk því
ekki máttum við fara svöng út.
Við amma vorum alveg einstak-
lega góðar vinkonur, við gátum
spjallað saman um alla skapaða
hluti, en þó voru blómin hennar
uppáhald og bar garðurinn þeirra
þess merki. Ekki fannst henni mín
blóm neitt fín og lét mig vita af
því ef þurfti að vökva eða gefa
áburð. Ég gæti endalaust haldið
áfram að rifja upp stundimar sem
við áttum saman en læt staðar
numið hér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fýlgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Missir okkar og sorg eru mikil
en minningin er stærri. Ég vil þakka
elskulegri ömmu minni þá vináttu
sem við áttum. Megi hún hvíla í
friði.
Jóna Sig.
Við Jóna áttum skap saman og
fannst mér alltaf gott að leita til
hennar, hún var úrræðagóð enda
hefur hún eflaust oft þurft að
treysta á sig og taka ákvarðanir
þar sem Ingvar var oft í vinnu fjarri
heimili þeirra. Marga fallega flíkina
pijónaði Jóna á bamabörnin sín,
allt lék í höndunum á henni sama
hvort það vom hannyrðir, matar-
gerð eða blómarækt en um miðjan
aldur byijuðu tengdaforeldrar mínir
að rækta blómagarð umhverfis hús-
ið sitt sem var mörgum vegfarand-
anum augnayndi. Jóna unni vorinu
og var sumarbarn í sér. Margar
stundina átti hún í garðinum sínum
seinni árin meðan heilsan leyfði, en
eftir að Ingvar lést fór heilsu Jónu
að hraka og dvaldi hún á Garð-
vangi í tæp tvö ár áður en hún lést.
í sjóði minninganna er margt að
finna, ekki síst nú þegar líður að
jólum þá minnumst við fjölskyldan
aðfangadagskvöldanna hjá tengda-
foreldrum mínum, hve gott var að
koma að Bjargi gleðjast þar saman
og finna hina sönnu jólagleði. Að
leiðarlokum vil ég þakka Jónu
tengdamóður minni hlýhug alla tíð
í minn garð og kveðja hana með
þessum orðum:
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
KRISTÍN GUÐBRANDSDÓTTIR,
Njálsgötu 80,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum 8. desember.
Franz Jezorski, Sesselja Berndsen,
Guðbrandur Jezorski, Barbara Haage,
barnabörn, barnabarnabörn
og systkini hinnar látnu.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og sonur,
ÁSMUNDUR JÓNATANSSON,
Birkiteigi 2,
Mosfellsbæ,
andaðst 6. desember.
Sína Þorleif Þórðardóttir,
Þórður Ásmundsson,
Jóna María Ásmundsdóttir,
Jónína Guðmundsdóttir,
Jónatan Kristleifsson.