Morgunblaðið - 07.12.1985, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. DESEMBER1985
Minning:
Lárrn Jón
Thorarensen
Fæddur 29. júní 1968
Dáinn 27. nóvember 1985
Það voru ekki gleðifréttir sem
biðu okkar er við mættum til vinnu
á morgni fimmtudagsins 28. nóv.
Fregnin um að Lalli vinur okkar
væri dáinn, kom eins og þruma úr
heiðskíru lofti. Nokkrum dögum
áður höfðum við talað við hann,
nú væri hann látinn, erfitt var að
trúa því.
Það var ekki erfitt að kynnast
Lalla. Þegar við byrjuðum í Stálvík
tók hann okkur sem gömlum vin-
um, ætíð tilbúinn að hjálpa og
aðstoða. Sífellt var hann kátur og
hress, stundum svolítið stríðinn,
en allt slíkt var í góðu. Við sem
þekktum Lalla munum sárt sakna
hans og minninguna um hann
munum við geyma. Foreldrum
hans, systkinum og öðrum að-
standendum og vinum sendum við
einlægar samúöarkveðjur.
Boggi og Bjössi
Ég veit þú fékkst engu, vinur, ráðið um það,
en vissulega hefði það komið sér betur,
að lát þitt hefði ekki borið svo bráðan að.
Við bjuggumst við að hitta þig oft í vetur.
Og nú var um seinan að sýna þér allt það
traust,
sem samferðafólki þínu hingað til láðist
að votta þér. Það virtist svo ástæðulaust
að vera að slíku fyrst daglega til þín náðist
(Tómas Guðmundsson)
í okkar fjögurra manna hóp er
komið stórt skarð, svo stórt að
aldrei verður úr bætt.
Þótt tæplega fjórir mánuðir séu
ekki löng kynni þá var það stór
hluti af þessum sautján árum sem
við öll fjögur höfum lifað. Þetta
var stuttur en góður tími. Við
höfðum svo mikið að gera saman
og erum fegin því núna að margt
annað var látið sitja á hakanum.
Við bjuggumst við að hittast oft
og margt sem við létum bíða og
héldum að við hefðum nægan tíma
til að gera saman verður ekki gert
héðan af.
Tillitssemin við aðra var áber-
andi í fari Lárusar. Eitt af því
seinasta sem sýndi það vel var
þegar við vorum með hávaða og
Lárus vakti athygli okkar á því
að lítið barn væri sofandi í vagni
rétt hjá. Þetta lýsir vel hve mikið
hann hugsaði um aðra. Hann vildi
allt fyrir alla gera og stóð við það
sem hann sagði.
Það sem styrkir okkur í sorg
okkar og söknuði eru góðar og
Lárus Jón Tborarensen.
skemmtilegar minningar sem allt-
af munu lifa þótt nú séum við
aðeinsþrjú.
Við viljum votta foreldrum hans
og systkinum okkar dýpstu samúð
og megi minningin um góðan
dreng styrkja ykkur í sorginni.
Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
aö falla í jörð, en aldrei verða blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von, sem hefur vængi sína misst,
og varir, sem aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mætzt,
og aldrei geta sumir draumar rætzt.
Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn sem aldrei verða menn.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi).
Bryndís, Haffi og Helga Sigríður.
„Allt hefi ég séð á mínum fánýtu
æfidögum: margur réttlátur mað-
ur ferst í réttlæti sínu og margur
guðlaus maður lifir í illsku sinni.“
(Prédikarinn 7.15)
Lát vinar okkar Lárusar Jóns
Thorarensen bar skjótt að. Hann
var einlægur og góður drengur og
það er erfitt að sætta sig við frá-
hvarf hans. En við eigum góðar
minningar eftir sem lýsa upp
myrkrið alveg eins og hlátur hans
lýsti upp í kringum hann áður. Við
þekktum hann ekki lengi en við
söknum hans. Þó eru aðrir sem
syrgja hann meira og viljum við
votta þeim okkar innilegustu
samúð. En vonin lifir um að við
munum hitta ástvini okkar aftur.
„... því að hvað er það að deyja
annað en standa nakinn i blænum
og hverfa inn í sólskinið?
Og hvað er það að hætta að
draga andann annað en að frelsa
hann frá friðlausum öldum lífsins,
svo að hann geti risið upp í mætti
sínum og ófjötraður leitað á fund
guðs síns?
Aðeins sá, sem drekkur af vatni
þagnarinnar, mun þekkja hinn
volduga söng.
Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst munt þú hefja fjall-
gönguna.
Og þegar jörðin krefst líkama
þíns, muntu dansa í fyrsta sinn.“
(Úr „Spámanninum"
e. Kahlil Gibran)
Guðrún, Magga, Metta og Dúlla.
Minning:
Martus Helgason
fv. umdœmisstjóri
Fæddur 22. desetnber 1906
Dáinn 1. desember 1985
1 dag verður borinn til hinstu
hvílu Maríus Helgason, fyrrver-
andi umdæmisstjóri Pósts og síma
á Akureyri.
Marius fæddist á Stokkseyri 22.
desember 1906, sonur hjónanna
Helga Halldórssonar, smiðs, og
Guðrúnar Benediktsdóttur. Með
foreldrum sínum fluttist hann
ungur til Reykjavíkur.
Hann útskrifaðist sem loft-
skeytamaður árið 1925 og starfaði
á togurum til ársins 1934, en þá
hóf hann störf hjá Landsíma Is-
lands fyrst við Loftskeytastöðina
á Melunum og síðar á Ritsímastöð-
inni.
Árið 1956 varð Maríus umdæm-
isstjóri Pósts og síma á ísafirði
og var þar í tíu ár, til ársins 1966
að hann fluttist til Akureyrar í
starf umdæmisstjóra þar. Hann
lét af störfum 31. desember 1976,
vegna aldurs.
Maríus var athafnasamur fé-
iagsmaður og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum á löngum starfstíma,
bæði í fagfélögum og félögum
áhugamanna. Hann gegndi trún-
aðarstörfum og sat í stjórn og
ýmsum nefndum Félags loft-
skeytamanna, Félags íslenskra
símamanna, Félagi forstjóra Pósts
og síma og í BSRB. Hann var
formaður Berklavarnar í Reykja-
vík árin 1939—1941, í stjórn SÍBS
1941—1956 og forseti þess 1945—
1956.
Samhliöa störfum hjá Pósti og
síma lagði Maríus alla krafta sína
í uppbyggingu Sambands íslenskra
berklasjúklinga á fyrstu árum þess
og eftir að hann fluttist frá
Reykjavík, en hann veiktist af
lungnaberklum 1938 og dvaldist á
Vífilsstöðum tvo mánuði en fór að
vinna daginn eftir að hann kom
heim af hælinu.
Félagsstörf einskorðuðust ekki
við framangreint, því hann var
formaður fulltrúaráðs Sjálfstæð-
isfélaganna á Akureyri 1969—197^4
og í eitt ár formaður kjördæmis-
ráðs Sjálfstæðisflokksins í Norð-
urlandskjördæmi eystra og for-
maður Dýraverndunarfélags Ak-
ureyrar frá 1974 til 1982.
Vegna mikilvægra og fjöl-
breyttra starfa Maríusar að fé-
lagsmálum, sæmdi forseti íslands
hann riddarakrossi hinnar ís-
lensku Fálkaorðu þann 1. janúar
1954 og SÍBS sæmdi hann gull-
merki sambandsins á sjötugsaf-
mæli hans, 22. desember 1978.
Maríus Helgason var tvígiftur.
Fyrri kona hans var Sigríður Pál-
ína Carlsdóttir og eignuðust þau
tvö bðrn, Ernu og Baldur. Þau slitu
samvistir. Síðari kona hans er
Bergþóra Eggertsdóttir, Guð-
mundssonar trésmiðs á Akureyri
og konu hans Stefaníu Sigurðar-
dóttur.
Maríus var ákaflega heilsteypt-
ur maður, tryggur og trúr vinum
sínum og ánægjulegt að eiga
samstarf við hann. Okkar leiðir
lágu saman fyrir um 30 árum,
þegar hann varð umdæmisstjóri
Pósts og síma á ísafirði og síðar
á Akureyri. Samstarf okkar var á
sviði símaþjónustu og línuverk-
efna.
Ég minnist fyrstu ferðar okkar
saman, frá Isafirði til Bolungar-
víkur, um Óshlíð, þegar við ókum
frain á olíubíl, sem hafði stöðvast
vegna nýlegs hruns úr hlíðinni. Til
þess að komast áfram þurftum við
að fylla í holurnar, sem hrunið
myndaði, svo akfært væri yfir.
Mjög ánægjulegt var að heim-
sækja hann og Bergþóru á heimili
þeirra bæði á ísafirði og Akureyri,
því gestrisni þeirra var rómuð. Þá
minntist hann oft fyrri tíma, er
hann var loftskeytamaður á veik-
burða skipum í óblíðri náttúru
enda oft annasamt fyrir loft-
skeytamann á togara og sjóslys
tíð. Líf og örlög sjómanna á þess-
um tímum snertu hvert heimili í
landinu.
í starfi sínu sem símritari tók
Maríus á móti breska hernum á
Ritsímastöðinni í Reykjavík 10.
maí 1940 og minntist hann oft
samskipta sinna við herinn. Þar
rakst á þjónustulund hans við
samlanda sína og reglur her-
manna, sem ekki fóru alltaf sam-
an.
I starfi umdæmisstjóra bar
hæst í huga hans þjónustu við
viðskiptavini Pósts og síma ásamt
natinni umhugsun um velferð
samstarfsmanna. Maríus lifði
tíma mikilla breytinga og þróunar
á rafeindasviði, allt frá einföldum
loftskeytatækjum til háþróaðra
gervihnattakerfa.
Störf hans í þágu Pósts- og
símamálastofnunarinnar og við-
skiptavina hennar, á löngum
starfsferli eru þakkarverð, en
hann mun hafa starfað í 42 ár, auk
þess sem hann starfaði sem sendill
á unglings- og skólaárum.
Mér er kunnugt um hlýhug
samstarfsmanna til hans og þakk-
læti fyrir að hafa átt þess kost að
starfa með honum. Með Maríusi
hverfur af sjónarsviðinu einn af
þessum sterku, áberandi persónu-
leikum, sem nú ber minna á í okkar
þjóðfélagi.
Um leið og ég kveð vin minn
Maríus vil ég fyrir hönd sam-
starfsfóiks hans og mína, votta
eftirlifandi eiginkonu hans, Berg-
þóru Eggertsdóttur, dýpstu samúð
okkar og virpingu.
Arsæll Magnússon
Maríus Helgason, fyrrum um-
dæmisstjóri Pósts og síma á Akur-
eyri, lést í Fjórðungssjúkrahúsinu
1. desember sl., nær 79 ára að
aldri. Hann hafði átt við vanheilsu
að stríða síðustu árin og var oft
þungt haldinn, en bar sig vel og
var með gamanyrði á vörum til
hinstu stundar.
Ég rek ekki æviferil Maríusar
Helgasonar, það er gert af öðrum.
En eins og mín kynni voru af
honum og eins og mér hefur verið
sagt frá störfum hans og ævi skil
ég, að hann varð mikill af sjálfum
sér. Hann vann fyrir sér frá unga
aldri, svo að ekki var um skóla-
göngu á unglingsárunum að tala
eins og títt var þá um börn af
alþýðlegu bergi brotin. En með
sjálfsnámi og trúmennsku í störf-
um vakti hann eftirtekt, svo að dyr
Loftskeytaskóla Ottós B. Arnar
lukust upp fyrir honum þótt hann
hefði ekki náð þeim aldri, sem
krafizt var. Þetta þykir kannske
ekki stórt nú á tímum námskeiða
og óteljandi tækifæra, sem of oft
leiða til stefnuleysis, — en á þeirri
tið þótti þetta í senn óvænt happ
og merki mannkosta.
Lengi býr að fyrstu gerð.
Skyldustörf sín vann Maríus
Helgason af elju og nákvæmni, en
jafnframt hlóðust á hann trúnað-
arstörf í ólíkustu félögum. Ýmist
vann hann að kjarabaráttu sam-
starfsmanna sinna eða var í fylk-
ingarbroddi hjá Sambandi ís-
lenskra berklasjúklinga. Hann '
naut fyllsta trúnaðar hjá Lions-
hreyfingunni og Oddfellow. Hann
endurreisti Dýraverndunarfélag
Akureyrar. Og ótaldar eru þær
stundir, sem hann vann Sjálfstæð-
isflokknum í Reykjavík, ísafirði
og síðast á Akureyri og í Norður-
landskjördæmi eystra. Þar áttum
við langt og gott samstarf, sem ég
minnist með þakklæti. Við fundum
það samherjar hans, að vel var
fyrir þeim málum séð, sem hann
tók að sér. Hann var ráðagóður
og hafði lifandi áhuga á þjóðmál-
um, stóð fast á skoðun sinni og var
lagið að leysa mál.
Þau Maríus og Bergljót áttu
fallegt heimili og voru höfðingjar
heim að sækja. Síðustu árin voru
þeim erfið, en Bergljót annaðist
vel um Maríus í veikindum hans
og reyndi að hlúa að honum eins
og hún mátti. Og nú er hann horf-
inn úr heimi og verður kvaddur
af vinum sínum í dag. Þessar línur
bera Bergljótu og fjölskyldunni
hlýjar samúðarkveðjur okkar
hjóna. Það er mikill drengur að
velli lagður þar sem Maríus var.
Halldór Blöndal
Þótt kveðji vinur einn og einn
ogaðrirtýnistmér,
ég á þann vin, sem ekki bregzt
og aldrei burtu fer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki ljós, sem logar skært,
það ljós er aldrei deyr.
Þótt hverfi árin, líði líf,
við líkam skilji önd,
ég veit, að yfir dauðans djúp
mig Drottins leiðir hönd.
I gegnum lif, í gegnum hel
er Guð mitt skjól og hlíf,
þótt bregðist, glatist annað allt,
hann er mitt sanna líf.
(SálmurMJ.)
Þegar okkur systkinunum barst
sú sorgarfregn, að bróðir okkar
hefði látist af slysförum, þá setti
okkur hljóð. Við spyrjum hvers
vegna, en það verður fátt um svör.
Það er erfitt að sætta sig við það,
að ungur, hraustur og lífsglaður
piltur sé frá okkur tekinn, en
enginn ræður sínum næturstað.
Við þökkum fyrir þau ár sem við
fengum að hafa hann hjá okkur
og sem við vildum að hefðu orðið
fleiri, en örlögunum fáum við ekki
breytt. Við munum geyma minn-
inguna um hann í hjarta okkar og
trúum því að þessi aðskilnaður
vari aðeins um stundarsakir og að
lokum sameinumst við öll á ný.
Við biðjum algóðan Guð að
hughreysta unga vinstúlku bróður
okkar, og styrkja foreldra okkar
sem sjá nú á bak sínu yngsta
barni, og gefa þeim kraft til að
yfirstíga þessa miklu sorg.
Kveðja frá systkinum
Vinátta er tilfinning
sem enginn kann að skýra,
hún erdularfull,
hlý og mannbætandi
fyrir þá sem njóta hennar.
Þessi orð skrifaði ég upp úr
Morgunblaðinu fyrir nokkrum
árum. Með þeim lýsir kona tilfinn-
ingum sínum og þakklæti til vina
sinna og vandamanna sem glöddu
hana á 80 ára afmælinu hennar.
Það er gott að vitna í þessi orð
þegar minnst er Maríusar Helga-
sonar sem sannarlega var góður
yinur.
Maríus fæddist á Stokkseyri og
voru foreldrar hans Guðrún Bene-
diktsdóttir, ættuð frá íragerði á
Stokkseyri og Helgi Halldórsson,
ættaður frá Grafarbakka í Hruna-
mannahreppi. Maríus var einn
fimm systkina sem nú eru öll látin.
Langrar skólagöngu naut Mar-
íus ekki en menntaði sig vel sjálf-
ur. Fjórtán ára gamall réð hann
sig sem sendil hjá Landsímanum.
Þar vann hann sig upp smátt og
smátt og var farinn að sinna inn-
heimtustörfum er hann hóf nám í
Loftskeytaskólanum 1924. Að prófi
loknu réöst hann til starfa hjá
útgerðarfélaginu Kveldúlfi þar
sem hann var loftskeytamaður á
togara i nær 10 ár. Sjómennskunni
varð hann að hætta af heilsufarsá-
stæðum 1934 en fór þá að vinna á
Loftskeytastöðinni í Reykjavík.
Þar vann hann til ársins 1941 er
hann var ráðinn varðstjóri á Rit-
símastöðina í Reykjavík. Árið 1956
var Maríus skipaður umdæmis-
stjóri Pósts og síma á Isafirði og
þeirri stöðu gegndi hann í 10 ár
er hann var skipaður í stöðu
umdæmisstjóra Pósts og síma á
Norðurlandi eystra, með aðsetur á
Akureyri. Þeirri stöðu gegndi hann
í önnur 10 ár eða þangað til hann
lét af störfum vegna aldurs.
En með þessum störfum er ekki
nema hálf saman sögð af starfsævi
Maríusar Helgasonar. Sakir
mannkosta sinna og hve félags-
lyndur og hjálpfús hann var var
hann ævinlega í forsvari fyrir
samstarfsfólk sitt í félags- og
kjaramálum. Ýmis önnur félags-
mál áttu hug hans allan. Hann
varð félagi í Lionshreyfingunni í
Reykjavík en þegar hann flutti til
ísafjarðar stofnaði hann Lions-
klúbb þar og einnig á Patreksfirði.
Hann var einlægur stuðningsmað-
ur Sjálfstæðisflokksins og vann
honum allt það gagn er hann
mátti.