Morgunblaðið - 08.03.1980, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. MARZ 1980
37
Úr íslandssögunni
Hallgerður og Gunnar
iaum ntf
HaMM HsÚM'i t'-dLA-
yr%
gAK þA&ftkit'T Vtv
'j jjfvAbi’
T-'EluU ft
ntMN/'l^N'^
ikrfTUMN "
viutru m
GdNMiMM I.
/®IvN-■- K
Æíí
ja líwm a'/'AiMMA:
Y lV3/J^\Í t TvKj £f\ VJ^V^ÉMN
,J\$> e‘I A >
rv~ jfS
s
' ií a

í;
4/ 1
vprr
-/fc.*iNisi K*PMT
Ow'iu'IK l/AM>A
';HAMMEK"AMnN/AR
tlMM HtlMA ME>>,
HALLaíH(>’l (J&rAÖPuK
4/MM‘l NÁf>'í tlHN
aþhos&im
>ompu\ SÚhA^éMiíinm
__ UijMMAK N'
)/( \SN||Al.i-fcl-^l AU
I L 5ÓA t'il >'lvMb
! - HÁ^> -l,u-
EnJ T'A *A6/?j\
HALLBER^hf
Gj j J
UÚ tfUNA Jj 'fcj A
KímmHew ^
/ M N *£M Jt
t'ú >l'u >r4
M/b vYnl&t
ö G d \/1 NrrSi 5/J^M AK
Hvíti hesturinn
Maðurinn óþekkti á hvíta hest-
inum hefur bjargað Sesselju kon-
ungsdóttur undan bergrisunum.
Hún kemur nú heim — ásamt
Rauð, ráðgjafa föður síns, en
hann faldi sig á meðan riddarinn
vaski á hvita hestinum barðist
gegn risunum þrjá daga í röð.
Þegar heim kom var tekið á
móti þeim með hinum mesta
fögnuði, og var Sesselja talin
úr helju heimt.
Konungur bað þá Rauð að
segja tíðindin.
Honum sagðist svo frá, að
hann hefði barist við bergris-
ann og fellt hann eftir langa
og stranga viðureign, og nú
vænti hann þess, að konungur
stæði við loforð sín og gifti sér
Sesselju.
Konungurinn sagði það
sjálfsagt. Lét hann kalla dótt-
ur sína til sín og tjáði henni,
að hann hefði ákveðið að gifta
hana Rauð sem endurgjald
þess að hann hefði bjargað
henni frá bergrisanum. En
hún sagði, að Rauður hefði
ekkert hjálpað sér. Sagði hún
svo frá því, hvernig allt gekk
til fyrir manninum á hvíta
hestinum, sem leysti hann úr
tröllahöndum.
Rauður bar á móti þessari
sögu hennar, og þar sem hún
gat engar sannanir fært fyrir
sögu sinni, var henni ekki
trúað, heldur álitið að þetta
kæmi til af því að hún vildi
ekki eiga Rauð. Konungurinn
sagði því, að hún skyldi giftast
Rauð áður en langur tími liði.
Þegar Sesselja sá fram á, að
hún yrði að hlýða og giftast
Rauð, bað hún föður sinn að
fresta brúðkaupinu fram yfir
jól, og með aðstoð móður
sinnar gat hún fengið því
framgengt. Konungurinn
ákvað þá, að brúðkaupið skyldi
fram fara að jólahátíðinni
liðinni. Þótti Rauð það að vísu
afleitt, en varð þó að sætta sig
við það.
Líður svo tíminn fram á
þrettándadag jóla, að ekkert
ber til tíðinda, en næsta dag
skyldi hjónavígsla þeirra
Rauðs og Sesselju fara fram.
Var allt þegar útbúið til veisl-
unnar.
Eftir miðjan dag þrettánda
sást maður koma ríðandi til
konungshallarinnar og var sá
á hvítum hesti, er fór hratt
yfir.
Sesselja var einna fyrst til
að taka eftir gestinum, og
þekkti þar strax hjálparmann
sinn. Sagði hún móður sinni
frá því, að nú væri sá kominn,
sem hefði frelsað sig úr trölla-
höndum. Létu þær mæðgur
taka vel á móti honum og
hirða hest hans.
Það barst fljótt til eyrna
konungs, að maður væri kom-
inn í heimsókn til konu hans
og dóttur, og væri sá á ljóm-
andi fallegum hvítum hesti.
En er Rauður, sem þar var
viðstaddur, heyrði þetta, brá
honum heldur í brún, því að
hann renndi grun í, hver
kominn væri, og mundi þá
Sesselja vera töpuð honum
fyrir fullt og allt.
Konungurinn vildi strax ná
tali af manni þeim, sem gerði
Ævintýri
úr
Garðaríki
sig svo heimakominn að heim-
sækja dóttur hans og konu,
áður en hann hefði náð sínum
fundi. Er boðin frá konungi
komu til mannsins ókunnuga,
gekk hann þegar á konungs-
fund og fór Sesselja með
honum.
Sesselja gekk fyrir föður
sinn, sem þá var ærið svip-
þungur, og sagði:
„Faðir minn! Hér er kominn
maður sá, er frelsaði mig úr
tröllahöndum. Vona ég, að þú
takir honum vel og launir
fyrirhöfn hans að verðleik-
um“.
Leikni
Reynið þennan leik einhverntímann við tækifæri.
Þið leggið eldspýtustokk á rist annars fótar og farið
síðan í kapphlaup ákveðna vegalengd. Sá sem missir
stokkinn verður að stansa meðan hann setur hann aftur á
sinn stað og heldur leiknum áfram.
Þetta er kannski erfiðara en margan grunar. Það væri
skemmtilegt að krakkarnir kepptu við fullorðna fólkið —
eða hvað?
Konungurinn ýtti dóttur
sinni til hliðar og spurði
manninn, hver hann væri.
Hann svaraði: „Hringur er
nafn mitt. Ég er sonur kon-
ungsins í Kænugörðum. Ungur
missti ég móður mína, en faðir
minn fékk sér aðra konu. Ég
varð fyrir reiði stjúpu minnar.
iún lagði það á, að ég skyldi
aldrei geta komið heim til mín
og hvergi una svo lengi sem
hún og bróðir hennar lifðu, en
það var hann, sem neyddi þig,
konungur, til að gefa sér
dóttur þína. — Ég fór þá að
heiman, lagði leið mína til
gamals vinar föður míns, sem
talinn var margkunnandi,
austurlenskur að uppruna.
Hann gaf mér hvítan hest,
sem varla mun eiga sinn líka.
Þá fékk hann mér verkfæri
það, sem ég notaði til að slá
upp eldhringunum í kringum
okkur, er bergrisarnir ætluðu
að ná dóttur þinni. Eftir að ég
hafði yfirunnið þá, hélt ég
heim í ríki föður míns og gat
með tilstyrk vinar míns náð
lífi stjúpu minnar, svo að nú
loksins hef ég fengið ró til að
vera til lengdar á sama stað.
— Þessi vinur minn sagði mér
frá því, að þú, konungur,
hefðir orðið að gefa þessum
bergbúa dóttur þína. Hvatti
hann mig til þeirrar farar að
hjálpa henni og lagði að mestu
leyti ráðin til þess að svo
mætti verða“.
Þegar Hringur hafði lokið
sögu sinni og Sesselja endur-
Dularfullur
órói
Mörgum finnst gaman að
föndra. Alltof fáir gefa sér þó
tíma til þess að setjast niður
stundarkorn og búa eitthvað til.
Það þarf ekki alltaf að setja
markið hátt. Ef pabbi eða
mamma — eða þau bæði —
settust niður svolitla stund með
börnunum sínum gætu þau búið
til óróa eins og sýndur er á
þessari mynd. Hann er búinn til
úr pappírslengjum, sem límdar
eru saman eins og sýnt er og er
þráðurinn limdur með i sam-
skeytin. í annan endann er bund-
in kúla úr álpappír og inn í hana
er látinn litill steinn t.a. þyngja
hana svolítið, en á hinn endann
er bundin lykkja. svo að unnt sé
að hengja óróann upp.
Ekki kæmi okkur það á óvart
þó að þið yrðuð hissa, þegar þið
sjáið hringina fara af stað ...
tók, að hann væri sá, sem
hefði bjargað sér, sneri kon-
ungur sér að Rauð og spurði,
hvað væri satt um björgun
dóttur sinnar.
Rauður var þá orðinn heldur
skömmustulegur og sá ekki
annað ráð vænna en að segja
rétt frá. Sagðist hann hafa
búist við, að maður þessi kæmi
aldrei hingað og því hefði
hann ætlað sér að fá Sesselju,
eins og sér hefði verið lofað, ef
hann kæmi aftur með hana.
Konungur ákvað þá að gifta
dóttur sína daginn eftir, eins
og til stoð, en nú var það
Hringur, sem átti að verða
brúðguminn, en ekki Rauður.
Hringur skyldi ákveða,
hvaða refsingu Rauður ætti að
taka út fyrir ósannindin.
Var svo veislan sett og
haldin. En í miðjum veislu-
glaumnum kvað Hringur upp
þann dóm, að Rauður hlyti
enga refsingu fyrir að segja
ekki allt satt, þar sem honum
hefði verið að hálfu leyti lofuð
stúlkan, ef hann kæmi með
hana heim aftur. — Öllum
þótti vænt um þenna dóm, því
að Rauður var ekki illa kynnt-
ur í konungshíbýlum.
Ungu hjónin tóku svo við
einu undirríki Ermenreks kon-
ungs og margfölduðust og
juku við ríki sitt, en ekki þótti
Sesselju drottningu eins vænt
um nokkra skepnu og hvíta
hestinn, því að honum fannst
henni þau hjónin eiga mest að
þakka. Soguiok