Morgunblaðið - 25.08.1978, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST 1978
an þegar maður er í svona stöðu,
sé sú að menn fari að taka sig
of alvarlega. Fyrstu einkenni
þess eru að kaupa sér fína
skjalatösku og verða þýðingar-
mikill í tali og segja hluti eins
og „á ársgrundvelli" og þess
háttar. Þegar menn fara að
haga sér svona er ástæða til
þess að fara að óttast um þá.
Þegar þeir hætta að vera eins og
þeir eiga að sér.“ „Þegar
maður vinnur að verkalýðsmál-
um og félagsmálum fórnar
maður öllu sem heitir reglulegur
vinnutími og þessu fylgir mikið
amstur og stress, sem óhjá-
kvæmilega bitnar á fjölskyld-
unni. Þess vegna er það ákaflega
mikils virði í slíkum tilfellum,
að hjón séu samstillt. Það erum
við Elín vissulega. Við erum
búin að vera gift í þrjátíu ár,
erum jafn gömul og vorum
saman í skóla til sextán ára
aldurs.“ „Guðmundur fór nefni-
lega ekki í fóstruskólann," skaut
Elín inn í.
„Það er hins vegar engin
ástæða til að barma sér út af
þessum félagsstörfum, það
neyðir mann jú enginn til að
leggja þau fyrir sig.
Maður kynnist gífurlega
mörgum í þessu starfi. Við
hjónin þekkjum alveg geysilega
margt fólk hér í borginni, Elín
ekki síður, í gegnum starf sitt
sem fóstra og forstöðukona. Svo
erum við bæði fædd hér og upp
alin.“
Sandra var nú sest hjá afa
sínum og horfði andaktug á í
hvert sinn sem hann fékk sér í
nefið. Ég innti Guðmund eftir
því hvað hann gerði í tómstund-
um.
Guðmundur, Sandra og Elin.
bíl, en slíkir bílar virðast
reyndar ekki sniðnir fyrir
menn af hans stærð.
„Nú, það eruð þið,“ sagði hann
um leið og hann dró upp
húslyklana, „konan virðist ekki
vera komin heim, en hann
Ásmundur Stefánsson keyrði
mig heim í „alþýðuvagninum",
eins og við köllum hann.“
Eiginkona Guðmundar, Elín
Guðmundsdóttir, vinnur á sama
stað og Guðmundur, þ.e. hjá
Dagsbrún, en hún hafði eitthvað
tafist.
„Ég verð þá bara að halda
ykkur uppi á snakki þangað til
hún kemur," sagði hann og eftir
nokkrar umræður um ljósmynd-
un kom Elín og raunar barna-
barn þeirra einnig og þegar þær
höfðu komið sér fyrir Elín og
Sandra spurði ég Guðmund
hvernig honum þætti að vera í
þeirri áhrifastöðu sem hann
óumdeilanlega væri í og þar af
leiðandi sífellt í fjölmiðlum.
„Það er óttalega leiðinlegt.
Það kemur reyndar skrápur á
mann svo maður tekur það ekki
nærri sér en ég gæti mjög vel
hugsað mér að láta öðrum slíkt
eftir."
„Annars held ég að aðalhætt-
„Ég á mér nú mörg félagsleg
áhugamál og svo hef ég feiki-
gaman af íþróttum, þótt ég sé
náttúrulega alveg hættur að
stunda þær. Við Elín förum
alloft á völlinn og svo förum við
þó nokkuð oft í bíó og þá
klukkan ellefu. Þessar ellefusýn-
ingar eru alveg fyrirtak. Þangað
læðumst við einatt eftir fundi,
svona til þess að slaka á. Nú, ég
hef líka mikinn áhuga á skák, en
er afburðalélegur skákmaður
sjálfur og tefli helst aldrei svo
aðrir sjái. Ég les líka mikið og
hef mikinn áhuga á bókmennt-
um. Ég ætla nú ekkert að fara
að ljúga því að ég lesi ekkert
nema stórlitteratúr. Ég les oft
glæpasögur og reyfara hvers
konar. Ég hef ætíð haft mikið
dálæti á Islendingasögunum og
því yar það alveg regin áfall
fyrir mig þegar Elín fór í
öldungadeildina og var allt í
einu farin að deila við mig um
Hallgerði Langbrók. Það mál
var látið niður falla til þess að
stofna heimilinu ekki í hættu."
„Það er nú allur gangur á
þessu með sumarfríið hjá mér,“
svaraði Guðmundur, þegar ég
spurði hann hvort hann gæti
tekið sér sumarfrí. — „Ég er
Þórdís og Karl Steinar. (Ljósm. Kristinn).
„Þessar
ellefu-
sýningar
eru alveg
fyrirtak"
ÞEGAR Morgunblaðsmenn bar
að garði að heimili Guðmundar
J. Guðmundssonar við Frcmri-
stekk í Breiðholti um fimmleyt-
ið, dag cinn í liðinni viku, var
Guðmundur sjálfur rétt að
renna í hlaðið á hvítum mini-
hins vegar ansi hreint glúrinn
við að halda ræður um nauðsyn
orlofs."
„Hann stakk upp á því nú
ísumar að við færum hringveg-
inn,“ sagði Elín, „en ég gerði
mér ljóst að það yrði einungis
fundaferðalag á milli
VMSÍ-skrifstofa, svo ekki varð
úr því.“ Guðmundur ræskti sig
og tók í nefið.
Talið barst að æsku og upp-
vexti Guðmundar.
„Ég er alinn upp vestur í
Verkamannabústöðum. Faðir
minn var togarasjómaður og er
*ú eiginlega nýhættur, níræður
að aldri. Hann er fanatískur
sjálfstæðismaður og ég lofaði
móður minni því, þegar ég var
ungur, að rífast aldrei við hann
um pólitík. Það loforð hef ég
haldið, en pabbi lofaði hins
vegar engu í þessa veru og því
höfum við nú tekið nokkrar
rimmur svona í gegnum árin.“
— Hvernig kunnið þið við
ykkur hér í Breiðholti?
„Alveg sérlega vel. Okkur
finnst afskaplega skrýtið þetta
tal um Breiðholtsbúa, sem
einhvern sérstakan þjóðflokk.
Manni gæti jafnvel dottið í hug
að þeir væru til sýnis í sérstök-
um bás á landbúnaðarsýning-
unni.“
Þegar hér var komið sögu
þótti okkur, útséndurum
Morgunblaðsins, við vera búnir
að tefja þau hjónin Guðmund J.
og Elínu nógu lengi og þar að
auki var Söndru farið að lengja
nokkuð eftir pylsunni með öllu,
sem afi hennar hafði lofað
henni. Svo við kvöddum og
héldum brott. — SIB. I
Það var ekki auðhlaupið að
ná tali af Karli Steinari Guðna-
syni formanni Verkalýðs- og
sjóm.fél. Kefl. og nágr., og
nýkjörnum þingmanni Alþýðu-
flokksins. Hann var öllum
stundum á fundum, en loks
tókst að finna tíma fyrir
viðtalið sl. fimmtudagskvöld.
Þá átti Karl lausa stund á milli
sjö og átta.
Þegar við Kristinn ljósmynd-
ari knúðum dyra á rauða húsinu
við Heiðarbrún í Keflavík mátti
heyra mælt á norsku og íslensku
fyrir innan. Eiginkona Karls,
Þórdís Þormóðsdóttir, tók á
móti okkur og sagði að hann
hefði brugðið sér í sturtu og þau
þyrftu að mæta klukkan átta í
veislu vegna yfirstandandi vina-
bæjamóts. Var þar komin skýr-
ingin á norskunni, sem við
höfðum heyrt óminn af. Eftir að
hafa setið stutta stund í stof-
unni kom Karl Steinar og tyllti
sér hjá okkur og ég spurði hann
hvernig það væri að vera nærri
daglegur blaðamatur.
„Maður verður ónæmur fyrir
þessu smám saman. Það stress
sem af þessu leiðir í byrjun,
rennur af manni. Maður er nú
„Já og kann vel við mig, meira
að segja svo vel að þegar ég var
í skóla í Reykjavík, leiddist mér
þar.“
Þórdís kom nú og settist hjá
okkur og ég lagði sömu spurn-
ingu fyrir hana.
„Ne, ég er hálfur Skagfirðing-
ur og hálfur Húnvetningur, en
ég vildi þó hvergi annars staðar
búa. Það er ekki náttúrufegurð
eða veðursæld til að dreifa hér,
en engu að síður getur maður
ekki hugsað sér að flytja burt.
Það er eitthvað sem heldur í
mann.“
— Hefur orðið einhver breyt-
ing á högum fjölskyldunnar
eftir að Karl var kosinn á þing?
„Nei, það held ég ekki, hann
hefur alltaf verið lítið heima og
við þekkjum ekkert annað. Ein
algengasta setningin hér á
heimilinu er sennilega — pabbi
er á fundi."
Ég spurði Karl hvort hann
vildi skipta um starf og vinna
reglulega frá klukkan níu til
fimm, fimm daga í viku á
kyrrlátri skrifstofu.
„Nei, ég vildi ekki skipta. Það
er nú einu sinni svo að maður
hefur gaman af þessu. Það er
reyndar dálítið upp og ofan.
Maður er náttúrulega leiður ef
maður fær því ekki framgengt
sem maður er að berjast fyrir,
en þá vegur hitt upp á móti að
þegar manni tekst að koma
málum sínum fram og koma
þannig einhverju góðu til leiðar
þá líður manni vel. Ég held að
maður myndi sakna þess mjög
að fá ekki tækifæri til þess að
reyna að láta gott af sér leiða.“
„í sambandi við þetta sem við
vorum að tala um áðan um
fjölmiðla, þá hefur verið svolítið
sniðugt að fylgjast með misjöfn-
um viðbrögðum þeirra og um-
fjöllun að undanförnu. Þannig
er maður kallaður kommúnista-
hatari og herkrati og hver veit
hvað á einum stað, en á sama
tíma er maður lýstur hálfkommi
annars staðar. Manni finnst
þetta nú hálfspaugilegt og ég
held að börnin okkar þurfi nú
yfirleitt ekkert að gjalda fyrir
þetta. Þau hins vegar fylgjast
mikið með stjórnmálum sem
von er og ég man að þegar elsta
dóttir okkar var lítil heyrði hún
að afi vinkonu sinnar væri í
framboði á B-lista og þegar hún
öðlaðist vissu sína í því efni gat
hún ekki orða bundist og sagði:
— „Hann sem er svo góður
rnaður." Þetta var víst meiri
háttar áfall."
Klukkan var orðin átta og
Karli Steinari og Þórdísi því
ekki til setunnar boðið. Við
Kristinn kvöddum því og héld-
um áleiðis í bæinn. — SIB
(ljósm.
RAX.)
ýmsu vanur. Störf að verkalýðs-
og stjórnmálum taka allan tíma
sem maður hefur og maður fær
aldrei frí. Ég er stundum eins og
gestur heima hjá mér og hef
aldrei tekið fullt sumarfrí, enda
þótt ég berjist fyrir því að aðrir
geri það.“
Rétt í þessu var Karl kallaður
í símann, en þegar símtalinu var
lokið innti ég hann eftir því
hvað hann tæki sér fyrir hendur
þá sjaldan hann ætti lausa
stund.
„Þá reynir maður að vera með
fjölskyldunni og svo les ég
töluvert. Það er þá helst sögu-
legs eðlis og einnig mikið um
pólitík. Það er kannski fátítt, en
ég skemmti mér við að lesa
mannkynssögu."
— Þú ert titlaður kennari í
símaskránni, stundarðu það
starf enn?
„Nei, ég hætti því fyrir ári og
hélt satt að segja að ég myndi
sakna þess, af því mér þykir
gaman að kenna, en ég hef ekki
haft tíma til þess, ég hef nú
reyndar ekki sagt algerlega
skilið við kennslu, því ég er
námsstjóri í Félagsmálaskóla
alþýðu og kenni þar svolítið
annað veifið."
— Ertu fæddur og upp alinn
hér í Keflavík?
Guðmundur J.
Guðmundsson: