Íslendingaþættir Tímans - 14.02.1981, Blaðsíða 5

biisett i'Keflavík og ég, sem þetta rita, bjó
Þar einnig lengst af, en flutti hingaö til
^eykjavikur, fyrir nærfellt einum áratug.
Þorkell andaðist 22. nóv. 1968, i Kefla-
Vl'k. Kallið kom fyrirvaralaust, er hann
Var aö störfum við timburstöflun, hjá
Kaupfglagi Suðurnesja.
Sem barn sinnar tiðar, fór hann
sr>emma að vinna og var þvi vel við hæfi,
a& hinn sistarfandi maður fengi að kveðja
‘ifið á þennan hátt.
Fyrrverandi sveitungi hans, Sigmundur
Sigurðsson i Syðra-Langholti, tekur svo til
°rða í minningargrein um föður minn:
"Hann ólst upp við þrotlausa vinnu bæði á
sJó og landi og var allsstaðar mjög eftir
sóttur, vegna frábærs dugnaðar og aðlað-
andi framkomu. Þorkell var með hæstu
ó’ónnum að vexti á sinni tið, samsvaraði
fór vel og var hið mesta karlmenni. Hann
,‘ði mjög fastmótaðar skoðanir, var
ó^Jög raunsær og skilningsgóður á samtið
'na- Hann var alvörumaður með
Saemmtilega kimnigáfu, mjöghjálpfús og
ó^iðlaöi oft hollum ráðum af hyggindum
Slnum og lifsreynslu, þeim er til hans
ieituðu.
Það var 0ft pbiandin ánægja og lær-
órnsríkt að ræða við Þorkel um landbún-
aömn, og svo var það einnig i siðasta sinn,
er við áttum tal saman. Það var lika eins
°8 þróttur og hlýja stöfuðu út frá honum,
e8 fólki leið betur i návist hans” Og enn-
reniur segir Sigmundur m.a. um dugnað
°rkels og hagleik: ,,Þó verður mér
engst i minni axlarhár grjótgarður, hlað-
1111 i jaðrinum á öllu Alftárhrauni. Þar
rnorgum og stórum hraunhellum
gánlega samanraðað af manna
^ódum með járnkarl og sleggju að hjálp-
rækjum.” Siðar I sömu grein, kemst
Pj. r*n sv° að orði: ,,Heimili þeirra Alftár-
þe-na Var til stórrar fyrirmyndar, vegna
Vatrj'ar frábæru snyrtimennsku, sem þar
r óæði uti og inni. Þar sást aldrei neitt
is|endingaþættir
rusl eða hroði á húsa- eöa bæjarhlöðum,
hver hlutur var á sinum stað og jafnóðum
lagfært það, sem aflaga fór.”
Ég læt svo þessum linum lokið. Margt
fallegt gæti ég sagt um foreldra mina, en
ég vona að hugur minn til þeirra komi
fram i kvæðinu.sem ég gat um i upphafi,
og fer hér á eftir.
Upp úr húmsins hafi
hefjast myndir skýrar,
glæðast lit og ljóma
lautir, holt og mýrar.
Vakir æ mér innra
ómur, tregabundinn.
Hér er gull mitt grafið
i gamla berskulundinn.
Þegar kyljan kalda,
knúin afli þungu,
þeytir fönn i fylgsni
fuglanna er sungu,
langar oft i leyni
lltið blóm að vaka.
Oskum þrungið andvarp
á sér leið til baka.
Geng ég týndar götur,
götur ljóss og friðar,
örskammt annars vegar
áin hljóölát niðar.
Tær og fersk án fossa,
frjáls um kunnar leiðir.
Yfir hennar upptök
aldrað hraunið breiðir.
Leikur dátt i lofti
lagvis flugnasveimur.
Tibrá yfir teigum, —
töfrum slunginn heimur!
Einhver ómæld gleði
inn að hjarta þrýstir,
þegar lágt i lyngmó
lif I hreiðri tistir.
Andar þeyrinn þýður,
þerrar dögg af kjarri.
Heilög jörð og helgi,
heimsins glaumi fjarri!
Flúrast laut i leyni,
lukt I hraunið inni,
þar sem björk og burkni
bundú ævikynni.
Fagra blóm. í fylling
fagnandi þú teygar
árdagssólarylinn
unaðsþrungnar veigar!
Njóttu h'fsins náðar,
naumt er skammtaö gengi.
Senn mun húmdökkt haustið
hreyfa kalda strengi.
Hljótt i muna minum
minningarnar bærast,
auðlegð æskustunda, —
allt, sem mér var kærast.
Hér er vitt til veggja,
vart þó taldi sporin
faðir minn I ferðum
fjárhirðis á vorin.
Árla reis og unni
allifs gróðri smáum,
lömbum jafnt sem litlum
litilsvirtum stráum.
Að veita lið og verma,
var hans aðalsmerki.
Með starfsins gullnu gleði
gekk að hverju verki.
Hugarstyrk og hrjúfa
hönd, er gott að muna.
Fannst mér, barni, fengur
hjá föður minum una.
Hversdagsmannsins mæta,
minning geymist lengi,
sem i hógværð hylur
harma sina og gengi.
Hlýtt var heima i ranni,
við húsfreyjunnar loga.
Ollum þreyttum athvarf
undir friðarboga.
Söngur hennar seiddi
sólargeisla i bæinn.
Kvæði og stökur kenndi
kaldan vetrardaginn.
Þá ég móður minnar
mynd úr fjarlægð kalla,
sé ég blóm og bjarkir
bylgjast, risa og falla.
Gengur hún um garöinn,
gróðurmáttinn skilur.
Orfoksrætur aumar
aftur moldu hylur.
Heimilið var hennar
helgi griðastaður.
Blys af gleði báru
börn og eiginmaður.
Samræmd heild I sefa
sólskinsævi bjarta,
þar sem allar æðar
áttu sama hjarta.
5