Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1983, Blaðsíða 10

Þader
eitt
sem ekki
má
— og það
erað
flýta sér
Hólmfríður Gunnarsdótt-
ir ræðir við GUNNAR
GUNNARSSON ljósmynd-
ara, sem nýlega hefur
haldið fyrstu ljósmynda-
sýningu sína hér, en ljós-
myndun lærði hann í
__________ Skotlandi og fékk þar eft-
Teatime — eða tíma fyrír tedrykkju, kallar Gunnar þessa dulúðugu mynd, en hann rinnur jöfnum höndum ísvart/hrítu og jrsÓtt VerðlaUn.
lit.
Geta allir málað eftir aö vatnsmálningin kom á markaðinn? Geta
allir tekið myndir eftir að myndavélarnar fóru að sjá um allt nema
að styðja á takkann? Eða er ljósmyndun listgrein?
„Ljósmyndun er leikur við Ijós og skugga,“ segir Gunnar Gunn-
arsson, Ijósmyndari, sem spjallaði við mig eitt nóvemberkvöld, þeg-
ar skuggarnir voru orðnir langir.
Gunnar er Garðbæingur, fæddur 1959. Eftir stúdentspróf segist
hann hafa verið óráðinn, hafði dálítinn áhuga á kvikmyndun, en
vissi engan veginn fyrir víst, hvað hann ætti að taka sér fyrir hendur.
Hann fékk sér vinnu en skrapp í stutt frí nokkru seinna til kunn-
ingja síns í Edinborg. í samkvæmi þar bar m.a. á góma, að nú væri
rétti tíminn til að sækja um Ijósmyndaskólann Napier College, sem
nyti vaxandi álits.
Gunnar pantaði viðtal hjá yfirkennaranum, sem hvatti hann að
samtalinu loknu til að senda inn myndir og sækja um skólann.
Eftir vikuvist í Edinborg, fór Gunnar heim, fékk lánaða myndavél
hjá kunningja sínum og fór að leita að viðfangsefnum. Hann segist
hafa sent inn nokkrar fjörumyndir, mynd af hjólbörum, endurspegl-
un í kaffibolla og ýmislegt annað. Stuttu seinna fékk hann bréf þess
efnis, að hann hefði komist inn í skólann.
„Það hjálpaði mér áreiðanlega,
að ég er Islendingur, og svo hef ég
sjálfsagt ekki komið illa út úr við-
talinu. En það er jafnan gífurleg
aðsókn að skólanum. Af 400, sem
sóttu um leið og ég, komust aðeins
25 inn. Núna í ár sóttu 600 um
þessi sömu 25 sæti.
Fyrsta árið læra menn undir-
stöðuatriði í ljósmyndun, og þá
var ég mjög heppinn með kennara.
Áhuginn, sem hafði verið
takmarkaður í upphafi, óx nú til
mikilla muna. Á öðru ári var ég
ekki eins heppinn með kennara, og
þá fannst mér þetta ekki eins
skemmtilegt. En siðasta árið
breytti öllu. Þá hafði ég frábæran
leiðbeinanda, sem beindi mér inn
á þá braut, sem hentaði mér mjög
vel. Ég fór að fást við kyrralífs-
myndir „still lifes" og myndir af
fólki í ýmiss konar umhverfi og
ýmiss konar stellingum. Þetta eru
eins konar „informal portraits"
eða óformlegar mannamyndir.
Þessi kennari minn vann áður
fyrir brezk blöð, en hvarf frá því
og gerðist leiðbeinandi við skól-
ann. Frábær maður. Ég treysti
umsögn hans um myndir betur en
nokkurs annars.
1 apríl sýndi ég nokkrar myndir
eftir mig í Edinborg, og svo átti ég
myndir á samsýningu nemenda í
sumar, en þá var ég sjálfur kom-
inn heim til íslands.
Síðastliðið sumar tók skólinn
þátt í samkeppni, sem Polaroid-
fyrirtækið efndi til. 25 ljósmynda-
skólar í Bretlandi tóku þátt í
keppninni.
Það átti að vera ákveðið þema í
þessum myndum. 1 mínum skóla
var ákveðið, að allar 10 myndirn-
ar, sem skólinn sendi frá sér,
skyldu vera af sömu stúlkunni. Ég
átti tvær myndir af þessum 10.
Okkur til mikillar ánægju vann
skólinn þessa keppni, og ég
hreppti einstaklingsverðlaun fyrir
aðra myndina mína af stúlkunni.
Verðlaunin voru ljósmyndavél
og nýjung frá Polaroid, filma og
tæki, sem framkallar filmuna.
Þetta eru skyggnur með nýrri
tækni.
Ennfremur bauðst mér að fara
til London og vinna þar í stuttan
tíma með færum ljósmyndara.
Það boð hef ég ekki þegið enn.
Ef maður ætlar að vanda sig, þá
er eitt, sem ekki má gera. Það er
að flýta sér.
Ég var búinn að taka myndir af
þessari stelpu í níu tíma í vinnu-
stofunni, þegar ég ætlaði að fara
að hætta. En þá hreyfði hún sig
eitthvað, og ég sá ljósið falla á
hana úr nýrri átt. „Við skulum
taka eina ennþá," sagði ég, og hún
hafði þolinmæði til að sitja enn
fyrir í nokkrar mínútur. Þá kom
verðlaunamyndin.
Ég hef gaman af að skoða birtu
og skugga. Það er stærðar höll
þarna úti í Edinborg, sem enginn
hefur búið í lengi. Ljósið sytrar
inn um rifurnar og sker myrkrið.
Þarna tók ég margar myndir.
Það er líka gaman að taka
myndir af fólki í mismunandi
stellingum, og tæknin gerir manni
kleift að dekkja og lýsa bakgrunn-
inn þannig, að þetta verður leikur
við þessa andstæður.
Mér finnst meira gaman að taka
myndir í svart-hvítu en í lit, en
hvort tveggja hefur sína kosti. Ég
gæti vel hugsað mér að hafa
ljósmyndastofu svipaða þeirri,
sem Jón Kaldal hafði á sínum
tíma. En eins og er veit ég ekki
hvort af því verður.
Næst á dagskránni hjá mér er
sýning í Gallerí Lækjartorg dag-
ana 26. nóv. — 4. des. Þar sýni ég 9
litmyndir og 28 svart-hvítar. Ég er
að koma þessu á karton og ramma
inn fyrir sýninguna.
Framtíðin er óráðin. En mér
fellur yfirleitt betur að vinna einn
10