Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1981, Blaðsíða 13

það, svo að þaö hleypi af stað ofviöri,
sem þið ráðið ekki við, djöflarnir ykkar.“
Litli djöfsi varð skelfingu lostinn og
fór til afa síns til að segja honum, hvaö
skeð hefði. En enn á ný olli Balda
miklum látum með reipi sínu, ægilegum
hávaða til aö særa fram djöflana.
Litli djöfsi birtist aftur. „Af hverju ertu
svona óþreyjufullur? Þú færö pen-
ingana, eins og þú baöst um .. .“
„Nei,“ sagði Balda. „Nú er komið að
mér að velja keppni. Ég ætla að fela þér
verkefni, ungi fjandi, sem mun leiða í
Ijós, hvað þú ert sterkur. Sérðu gráu
merina þarna úti á túni? Farðu og lyftu
henni upp og berðu hana hálfa mílu —
og ef þú gerir það, þá færöu allt gjaldið,
en ef ekki, þá tek ég alla peningana.“
Vesalings litli púkinn beygöi sig undir
hryssuna. Hann rembdist og rembdist
og reyndi af öllum kröftum að lyfta
merinni á bak sér. Honum tókst aöeins
að lyfta henni upp af jörðinni og skjögra
nokkur skref. Síöan féll hann flatur
niður, örmagna.
Þá sagði Balda við hann reiðilega:
„Ræfillinn þinn! Af hverju ligguröu þarna
flatur? Þú getur ekki einu sinni lyft hesti
með höndunum, en sjáðu — ég get það
með fótunum meira aö segja.“
Aö svo mæltu hljóp Balda á bak
merinni og þeysti á stökki um það bil
eina mílu, svo aö rykmökkur þyrlaðist
upp.
Nú varð púkinn skelfingu lostinn. Og
hann hraðaöi sér til afa til að segja
honum frá hinum miklu kröftum Balda.
Nú var ekki lengur um neitt að ræða —
og djöflarnir töldu fram gjaldið og hlóðu
á bak Balda. Balda hélt á brott, en
stundi annað slagið undan þunganum.
Þegar prestur sá Balda vera að
koma, hljóp hann á bak við konu sína
skjálfandi af hræðslu. Balda tók í hann,
dró hann fram og afhenti honum
gjaldiö, sem hann haföi heimt í þungum
poka. Síöan krafðist hann launa sinna.
Viö fyrsta höggiö á höfuöiö flaug
prestur upp undir loft.
Við annað höggiö varð hann heyrn-
arlaus.
Og við hið þriðja missti hann alger-
lega rænuna.
Og Balda sagði í ávítunartón:
„Það er ekki hyggilegt að reyna aö fá
vinnu manns fyrir ekki neitt!“
Sveinn Ásgeirsson íslenzkaði.
Kristján Jóhannsson
GÖNGUVÍSUR
- Reykjavík og nágrenni
Heiömáni hrímiö gyllir
— himinsins frosnu tár
er tipla upp Tunguveginn
telpurnar rjóöar prjár.
Inni í Byggöarenda
erja menn garöinn sinn.
— Ætti ég hálft eitt húsiö!
Hvílík hamingja — drottinn minn
Fálátt er Fossvogshverfiö
í flæöandi vestan átt.
Ekki sést hundur á hlaupum
né haus í nokkurri gátt.
— Ö vesalings Viöjugeröiö:
Þar vegur hvert hús svo smátt,
því bratt rís bústaöur sjúkra,
en beöur hins dána svo lágt.
Berst ég um Brekkugeröiö
og bergi þaö sálarsprútt,
aö inni í þeim ógnarstofum
æfi menn dræv og pútt.
Blikar af Bessastööum
þar bera menn til og frá
dýrlinga djásnum prýdda.
Þaö er dæilegt til aö sjá.
í Sviöholti sátu áöur
sæmdar og spekimenn.
Skyldu þeir „guös ígeimi“
ganga til starfa enn?
Þríhnjúkar: — Þeirra innstur
þér býöur: Gakktu inn.
En tírætt er hrapiö til heljar.
Hopaðu vinur minn.
Tröllafoss gestaglaöur
ígljúfrinu mikla skín.
A berginu bjartsinnaöur
býr hann til Ijóöin sín.
Þverárkot er nú í eyði.
Áöur var þeyst um garö,
er lifandi og dauöra leiöir
lágu um Svínaskarö.
Uppi á Esjuhlíöum
oft þaö í hjarta sker,
aö skipti ei miklu máli
hvernig mannkynið byltir sér.
Súlurnar yfir signa
syngjandi fossaval
er una í hamrahöllum.
Þar heitir í Brynjudal.