Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1981, Blaðsíða 8

Lilja K. Möller
Er hægt
að yfirvinna sjúk-
dóma með réttu
hugarástandi?
Hugarlund, hugarmenntir, hugarreikn-
ingur, hugarórar, hugarstyrkur — ég var aö
leita aö „hugarorka“ í oröabókinni — en
hvaö er þetta, finnst ekki? Hvernig stendur
eiginlega á þessu? Jú, sennilega bara af
því hún er ekki enn uppgötvuð. Aö hugsa
sér! Við erum búin aö finna atómið, kljúfa
þaö og finna tómiö, en hvergi hugarorkuna!
Hvaö meinarðu, hvaöa þrugl er þetta?
Einn góöan veöurdag skeður þaö. Aö
einhver úfinn prófessor kemur hiaupandi á
sjónarsviöið, meö tilraunaglas í höndunum
og öskri: „Ég er búinn að finna hugarork-
una!“ Þá fær hann sennilega nóbelsverö-
laun og verðlaunaverðlaun. Á meöan sitja
svo allir raunverulegu uppfinningamennirn-
ir í góðu yfirlæti á betri staö en þessum,
þeir Jesúa, Khrisna, Alla, Muhamed, Cac-
ey, Ólafur Tryggvason, þó fáir séu nefndir,
og segja: „Mikið var aö beljan bar.“
Þangaö til getum viö svo burðast með
allar okkar vansæmdir, sjúkdóma og
hömlulaust töfluát og látið sem viö séum
takmarkaðar, lítilsmegnar mannverur,
heilaþvegnar af erfðum og venjum:
„Hingaö og ekki lengra". Eöa, eru kannski
ekki fjöllin minni í fjarlægð? „Mamma, ég
ætla aö ná í köku uppi á skáp“. „Nei,
elskan mín, þú nærö ekki svo langt“. En
barnið náði í stól, klifraði upp á hann og
náði í kökuna.
Nei, sem betur fer eru ekki allir staö-
ráönir í aö takmarka afl mannsins, þó svo
aö það sé yfirrráðandi í menningarlífi
okkar. Ef til vill er þaö eina góöa við
Ólympíuleikana, aö þar kepþast allir viö aö
ná lengra en hinn og sýna aö þaö sé hægt,
en svo aftur á móti kemst meirihlutinn
styttra en sá sem kemst lengst! En nú eru
skólalærðir menn loks farnir aö viðurkenna
aö allt sé ekki sem sýnist, aö ef til vill séu
2x2 ekki 4.
í flestum svokölluðum menningarlöndum
eru óöum aö færast í vöxt ríkisreknar
rannsóknarstofur í leit að hugarorkunni. í
gegnum aldirnar, allt frá því aö maðurinn
man eftir sér, hafa hverskonar „dularfullir
atburöir" átt sér stað, eitthvaö sem
maðurinn gat ekki útskýrt og gaf nafninu
„kraftaverk“ eöa eitthvað þvíumlíkt. Menn
hafa lagt hendur á fólk og læknaö þaö.
Menn hafa séð fyrirfram óoröna atburöi.
Menn hafa lesið hugsanir hvers annars. Og
þaö er kannski þetta síðasta sem þessar
rannsóknarstofur leggja mest upp úr. Allar
merkilegar uppgötvanir virðast alltaf verða
á endanum notaöar í hernaðarskyni og þaö
væri víst ekki svo vitlaust aö geta lesið
hugsanir andstæöingsins. Vísindamenn í
Rússlandi viöurkenna t.d. opinberlega að
„hugsanalestur" sé staöreynd. í Frakklandi
og Bandaríkjunum er lagt mikið kapp á
allskonar rannsóknir í sambandi viö hugs-
analestur.
Það er álit þeirra sem fást viö þessar
tilraunir aö hugarorkan sé vissar bylgjur
sem stafa út frá hverjum og einum,
misjafnlega sterkt, eftir því hve opin
persónan er fyrir því, svona rétt eins og
útvarpsbylgjur. — Og ætli þaö séu ekki
þessar bylgjur sem úfni vísindamaðurinn á
eftir að uppgötva og reynir auövitaö aö
beisla. Spurningin er þá hvort beisluð
persóna veröi eins og sprungin blaöra!?
En á meðan þetta brambolt stendur,
reyna samt aðrir hópar aö virkja þessa
orku okkar, þó svo hún sé ekki efnislega
staöfest. Þeir vinna að vísu í hálfgerðri
blindni, en það er jú talið aö maöurinn noti
ár yfirleitt ekki nema 10 prósent af
heilafrumum líkamans, sem sannar um leið
aö þarna eigum viö mjög svo mikið
óvirkjaö afl. Og þar sem heilu samtökin eru
komin á stofn sem lýsa því yfir aö pilluát sé
oröið hættulega mikiö, einbeita þessir
menn sér aö því aö nýta lækningaorkuna í
mannverunni.
En til þess að lækna þarf fyrst aö finna
orsökina. Hver er þá upphafleg orsök
sjúkdóma? í mörgum tilvikum er aúðvelt aö
segja „rangt mataræði“ en hver er þá
orsökin — svona er lengi hægt að telja.
„Sjúkdómar", samkvæmt kenningu Dr.
O. Carl Simonton, „eru útrás örvæntingar,
líffræöileg reynsla á stigi sellunnar." Dr.
Simonton er skólalærður krabbameins-
læknir og einn hinna fjölmörgu fylgjenda
hugarlækninga. Þessi bandaríski læknir er
víöþekktur um heimaland sitt fyrir lækn-
ismeöferð sína á krabbameini: Hann krefst
þess að sjúklingurinn sjái fyrir sér eyðilegg-
ingu sýktra sella, meö reglubundnum
æfingum. Simonton er sannfæröur um aö
sálarneyö eigi stóran þátt í þróun krabba-
meins og að hugarorkan geti sigraö
og/eöa tafið fyrir þróuninni. „Krabbamein
dafnar í geöshræringar- og örvæntingartil-
finningum" — og ein leiöin til aö yfirvinna
þennan sjúkdóm er sú aöferð sem hann
kennir í Ráögjafa- og rannsóknarstofnun
sinni í Fort Worth í Texas: Fyrirkomulag
jákvæöra hugsana, kallaö „hugarmyndun“,
þar sem sjúklingarnir særa uþp ímyndanir
af einskonar innri vígvelli og þeir „sjá"
hraustu sellurnar tortíma þeim sýktu.
(Hugarkraftur sem skapar lækningaorku
með sterkri ímyndun).
Margir læknar hafa lýst sig á móti
þessum lækningamáta, að ég tali ekki um
lyfjafræðingana! En samt sem áöur hefur
hann fylgjendur út um öll Bandaríkin og er
nú þegar búinn að sanna aöferö sína aö
nokkru leyti — yfir hundraö sjúklingar sem
áttu aö vera löngu liðnir af krabbameini eru
sþrelllifandi og kenna sér einskis meins.
Yfir 500 sálfræöingar, læknar, hjúkrunar-
konur og félagsráðgjafar hafa æft sig í
Simonton-aðferðinni til aö lækna krabba-
mein.
Þeim fjölgar óöum sem aðhyllast hugar-
orkulækningar. Erlend sálfræðirit eru hlaö-
in tillögum og skýrslum um rannsóknir sem
benda í þessa átt. Rannsóknir hafa sýnt
tilveru „krabbameinshneigöa" persónuleik-
ans, þar sem þeim hefur tekist aö hlekkja
saman sorglega og geöshræringakennda
atburöi í lífinu og þróun ilikynjaöra sjúk-
dóma, hjartaveiki og annarra líkamlegra
bresta. Sálfræðingurinn Lawrence LeShan
segir eftir margra ára rannsóknarstörf, í
bók sinni „Þú getur barist fyrir lífi þínu“:
„Krabbameinssjúklingar voru yfirleitt lífs-
leiðir eöa niöurdregnir áður en þeir uröu
sjúkir og sálarlífshliðin var stærsti þáttur
sjúkdóms þeirra". Harold Sherman, sem
hefur gert hugarorkuna aö lífsstarfi sínu
segir í bókinni „Dularmögn Hugans": Þegar
læknavísindin standa uppi ráöalaus, getur
hugurinn og dulsvið vitundarinnar, komiö
til hjálpar, jafnvel til aö vinna bug á
krabbameini".
Simonton kennir sjúklingum sínum aö
með því að viðurkenna þeirra eigin þátt-
töku í byrjun lasleikans, viöurkenni þeir um
leið kraftinn sem í þeim býr og sem getur
einnig hjálpað á veg til heilsu. „Hverskonar
veikindi skapast útfrá margbrotnum þjóö-
félagslegum þáttum, líkamlegri og sálar-
legri streitu, persónuleika manneskjunnar
sem þarf aö kljást viö þessi áhrif og
vangetu hennar til aö aðlagast streitunni".
Út um allar jaröir eru hugsandi læknar,
heimspekingar og lífslistamenn á þeirri
skoðun aö sjúkdómurinn sýni sig í sálarlíf-
inu, áöur en hann kemur út í líkamanum.
T.d. þeir sem geta séö „árur“ geta sagt til
um hvort menn séu aö veröa veikir.
í bók sinni „Viljinn til að lifa“ skrifar
vísindamaðurinn A.A. Hutschnecker: „Lífs-
leiöi er aö nokkru leyti þaö sama og aö
framselja sig dauðanum. Vegna þess aö
hugurinn og líkaminn eru óumdeilanlega
samtvinnaöir. Viö sjálf veljum tíma sjúk-
dómanna, tegund sjúkdómanna og rás
sjúkdómanna og alvöru þeirra“.
í sjálfu sér er þetta ekkert furöulegt,
hvað ætti aö vera eðlilegra en aö maðurinn
sé meistari sjálfs síns? En viö verðum
heldur betur aö breyta lífsskoöunum okkar
ef við viljum fá aö njóta góös af orkustöð
okkar, hinum 90 þrósentunum. En er það
ekki bara hin venjulega þróun menningar-
innar? Aö trúa og treysta á þaö sem þegar
er búiö aö staðfesta efnislega, án þess aö
velta fyrir sér hvort þetta sé stöðlun —
bíða þess aö einhver komi meö aöra
uppástungu og taka ekkert mark á honum
fyrr en hann er búinn aö sanna þaö.