Lesbók Morgunblaðsins - 23.02.1980, Blaðsíða 2

r
Smásaga
tryggður heimanmundur en við
getum varla aliö þau á stoppugarni
eöa sápu fram að brúðkaupi eða s
embættisprófi og rakblöð hafa
reynst mannslíkamanum miður
holl, nema þá í einstaka tilvikum.
Þá er skiljanlegt, að ég verði
stöku sinnum hálfóþolinmóður, þó
ég sé yfirleitt talinn rólyndur. Oft
verð ég þess var, að ég lít
kanínurnar öfundaraugum, þegar
þær láta fara vel um sig undir
boröinu og eru í mestu makindum aö
naga gulrætur og deyfðarlegt
augnatillit flóðhestsins, sem eykur
stöðugt á leðjuna í baðkerinu,
kemur mér stundum til að reka út úr
mér tunguna framan í hann.
Skjaldbakan tyggur salatblöðin
meö heimsþekilegri ró, allsendis
grunlaus um þær þrár, er valda mér
hugarangri: löngun í ilmandi kaffi,
tóbak, brauð og egg og þessa
notalegu hlýju, sem brennivínið
framkallar í kverkunum á áhyggju-
fullum mönnum. Einasta huggun
mín er þá Belló, hundurinn okkar^
sem geispar af hungri líkt og ég. Eg
verð að gera mér far um að stilla
mig, ef síðan birtast óvæntir gestir:
órakaöir menn eins og ég eða
mæður meö börn, sem fá volga
mjólk að drekka og bleytta tvíböku
að borða. En mér heppnast að taka
því með jafnaðargeði, aðallega
vegna þess að annað er ekki eftir í
eigu minni.
Þeir dagar koma, þegar ég fæ
vatn í munninn við að sjá nýsoðnar,
gular kartöflur; ég neyðist til að játa
með nokkrum kinnroða, að þeir
tímar eru löngu liðnir, þegar
kjarngóður málsveröur var fram-
reiddur á hiemili okkar. Einu máltíð-
irnar eru snarl, sem við snæðum
standandi ásamt dýrum og mann-
legum gestum.
Sem betur fer er svo komiö, aö
konunni minni er fyrst um sinn
meinað að kaupa óþarfa hluti, viö
erum peningalaus og laun mín hafa
verið tekin fjárnámi um ófyrir-
sjáanlegan tíma; sjálfur neyðist ég
til að fara á kvöldin í fjarlæg úthverfi,
í dulargerfi, sem gerir mig óþekkj-
anlegan, og selja rakblöð, sápu
og hnappa undir kostnaöarveröi,
því hagur okkar er orðinn ískyggi-
legur, en samt eigum við nokkra
tugi kílógramma af sápu, þúsund-
ir rakblaöa og hnappa af öllum
gerðum. Undir miönættið skjögra ég
heim og tíni peninga upp úr vösum
mínum: börnin mín, dýrin og
konan mín þyrpast stóreyg kring-
um mig, á leiöinni hef ég oftast nær
keypt í matinn: brauö, epli, feitmeti
og kaffi, einnig kartöflur, sem
bæði börn og dýr eru afar sólgin í
og seint um nótt söfnumst viö saman
og snæöum málsverö glöö í bragöi:
allt umhverfis mig eru ánægö dýr
og ánægð börn, kona mín brosir til
mín og við látum stofudyrnar standa
opnar, svo að flóðhestinum finnist
Ég hef ekki neitt á móti dýrum,
merfer einmitt vel við þau og mér
finnst ósköp notalegt á kvöldin aö
klóra hundinum okkar með köttinn
í kjöltu mér. Ég hef gaman af að
horfa á börnin gefa skjaidbökunni
úti í horni, jafnvel flóðhesturinn litli í
baðherberginu er orðinn mér kær
og kanínurnar, sem hlaupa um í
íbúðinni, koma mér ekki lengur úr
jafnvægi; auk þess er ég oröinn því
vanur aö koma heim á kvöldin og
hitta fyrir óboöinn gest: tístandi
unga eða flækingshund, sem kona
mín hefur skotiö skjólshúsi yfir, því
kona mín er góöhjörtuö kona, hún
úthýsir engum, hvorki manni né
dýri. Þegar börnin okkar fara með
bænir sínar á kvöldin eru þau vön að
biðja aö lokum: Góöi guö, sendu til
okkar betlara og dýr.
En það sem mér þykir einna
verst er, aö kona mín er gjörsam-
lega varnarlaus gagnvart götusölum
og varningskörlum. Þannig safnast
fyrir hlutir, sem að mínu mati eru
algjör óþarfi, eins og sápa, rakblöð,
burstar og stoppugarn, og í skúffum
er að finna skjöl, sem gera mig
dálítiö spenntan á taugum: Alls
konar vátryggingarskjöl og kaup-
samningar. Synir mínir eru með
námstryggingu og dætrunum er
eftir HEINRICH BÖIL